Ερντογάν – Μπρέζνιεφ. Βίοι Παράλληλοι

Εάν ο κορυφαίος ιστορικός-βιογράφος, από την Χαιρώνεια της Βοιωτίας Πλούταρχος (46-127 μ.Χ), ζούσε στην εποχή μας, θα κατέτασσε στους παράλληλους βίους του, σε ειδικό κεφάλαιο με τον τίτλο «Μπρέζνιεφ-Ερντογάν», την παράλληλη αυταρχική και τυραννική πορεία των δύο αυτών ηγετών του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του σημερινού ισλαμικού κόσμου.

Και οι δύο θεμελίωσαν και επαύξησαν τη δικτατορική απολυταρχία. Ο ένας με την ολοκληρωτική δομή και λειτουργία ενός απατηλού «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ο άλλος με μία τύποις κοινοβουλευτική «δημοκρατία» με θεοκρατικές ρίζες και τάσεις στυγνού εκκοσμικευμένου

πανισλαμισμού.

Και οι δύο εζήλωσαν δόξα κοσμοκράτορος:

–       Ο ένας, μετατρέποντας το φιλειρηνικό-κοινωνιστικό δόγμα «λιγότερα κανόνια-περισσότερο βούτυρο» στην απόλυτη αντιστροφή του και στο υποδουλωτικό «δόγμα της περιωρισμένης κυριαρχίας» με την κατάπνιξη της συνταρακτικής «άνοιξης της Πράγας» στο αίμα και την τυραννία του Χούζακ, (Αύγουστος 1968), αλλά και την ιμπεριαλιστική εισβολή στο Αφγανιστάν (1979), με νεκρούς 15.000 σοβιετικούς και περίπου ένα εκατομμύριο Αφγανούς!

Η μακρόχρονη απολυταρχική πορεία του Μπρέζνιεφ τερματίστηκε άδοξα με την αιματηρή καταστολή της «Άνοιξης της Πράγας» και με την ιμπεριαλιστική εισβολή στο Αφγανιστάν.

–       Ο άλλος με την υπερσυγκέντρωση των διακεκριμένων, ανεξάρτητων δημοκρατικών εξουσιών στο σκήπτρο ενός οιονεί κοινοβουλευτικού μονάρχη, με την αιματηρή καταστολή του λαϊκοαπελευθερωτικού κινήματος του έθνους των 35 εκατομμυρίων Κούρδων, διαιωνίζοντας έτσι την παράδοση με τις γενοκτονίες κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και το ξεκλήρισμα της ελληνικής ομογένειας της Κωνσταντινούπολης (Σεπτεμβριανά 1955 και μαζικές απελάσεις 1964-1965).

Η διεθνής απομόνωση

Κοινή όμως νομοτελειακή κατάληξη της τυχοδιωκτικής πορείας και των δύο αιωνίως υποψηφίων «κοσμοκρατόρων», ήταν η αυτοκατάρρευση του Μπρέζνιεφ με την κατοπινή διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΛΟΝ και η επί θύραις τελική διεθνής απομόνωση του Ερντογάν…

Τονίζω, από σεβασμό προς τους αδιατάρακτους κανόνες της ιστορικής νομοτέλειας, ότι τα τυραννικά ολισθήματα των ολιγαρχών, γιατί όχι και των «αυτοκρατόρων» αμείβονται πάντοτε με την σκληρή τιμωρία, άλλοτε από τα εθνικά και άλλοτε από τα διεθνή δικαστήρια.

Όμως, η διεθνής απομόνωση είναι η χειρότερη τιμωρία, η οποία ισοδυναμεί με την ληξιαρχική πράξη της εξαφάνισης ακόμη και των ιδίων των αυτοκρατοριών. Η περίπτωση των κατ’ επάγγελμα και κατά συρροήν ταραξιών της γείτονος Τουρκίας θα πρέπει επιτέλους να συνετίσει τον αλαζόνα Ερντογάν και ο ελληνικός πολιτικός κόσμος πρέπει να τον παραπέμψει φιλικά στο χρονικό της ναυμαχίας του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827).

Στην ναυμαχία εκείνη, ενωμένος ευρωπαϊκός στόλος υπό τους ναυάρχους Κόδριγκτον (Αγγλία), Δεριγνύ (Γαλλία) και Χέϋδεν (Ρωσία) εξολόθρευσε τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, ανοίγοντας το δρόμο για την τελική απελευθέρωση της επαναστατημένης Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό.

Ο Ερντογάν συμπληρώνοντας την αθλιότητα των διωγμών των προκατόχων του κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Κωνσταντινούπολης ανοίγει ο ίδιος νομοτελειακά το δρόμο του προς την αυτοανατροπή του, με τη διατήρηση του τουρκικού τείχους του αίσχους στην Κύπρο και τις θαλασσοκρατορικές του ψυχώσεις στην ανατολική Μεσόγειο.

Όσο και αν δυσαρεστεί τον νέο-σουλτάνο Ερντογάν και την πειθήνια αυλή του το χρονικό αυτό, που το απαθανάτισαν οι διασημότεροι ζωγράφοι αλλά και ιστορικοί του κόσμου, η ιστορική νομοτέλεια σ’ αυτή τη φάση των κοσμοκρατορικών ψυχώσεων του τούρκου Προέδρου προοιωνίζεται και τη δική του συντριβή… Όμως πάνω απ’ όλα τη δικαίωση του κύρους και της αξιοπρέπειας της ίδιας της Ευρώπης…