Χρήστος Νικολόπουλος: Δίνουμε την ψυχή μας με το μπουζούκι και σήμερα ούτε το ακούνε

Την ημέρα που συναντηθήκαμε με τον Χρήστο Νικολόπουλο, είχε ανακοινωθεί η λίστα των επαγγελματιών που πρέπει να έχουν POS. Ανάμεσά τους και αυτό του… στιχουργού! Δεν ξέραμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε, πάντως ο συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού έχει ακούσει και περάσει και χειρότερα. Με μεγάλη πορεία στη νύχτα και την ημέρα του ελληνικού τραγουδιού, με αμέτρητα σουξέ, με μια αδιανόητη ευκολία στο γράψιμο μουσικής, με χιλιάδες συμμετοχές ως εκτελεστής σε δίσκους άλλων, με 2.000 κυκλοφορημένα τραγούδια στο ενεργητικό του και με εκείνη την παροιμιώδη ψυχραιμία όταν μιλά, τα είπαμε

σε καφέ στον Αγιο Σώστη της Συγγρού, απέναντι από κει (μιλώ για την περίφημη Τριάνα του Χειλά) όπου πρωτοεμφανίστηκε με τον Στέλιο Καζαντζίδη, νέο παιδί από την επαρχία, στα μέσα του 1960. Σήμερα, παππούς τεσσάρων εγγονιών, εμφανίζεται στο Περιβόλι του Ουρανού, κάνοντας την επιλογή να ηγείται ενός σχήματος – σε μια εποχή που οι μπουζουξήδες έχουν ρόλο διακοσμητικό, όπως ο ίδιος σημειώνει.

Μιλά για τα πάντα, τις συνεργασίες του, τα κέντρα, τη νύχτα τότε και σήμερα, τη ρήξη του με τον Καζαντζίδη, τις συνεργασίες του και με τους έτερους μεγάλους του μεταπολεμικού τραγουδιού (Γαβαλάς, Μπιθικώτσης, Αγγελόπουλος κ.ά.), τη βιογραφία του «Η ζωή μου… τα τραγούδια μου» που έγραψε ο αφοσιωμένος ερευνητής και συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης, τα όνειρα και τις πίκρες του σε μια εποχή που το τραγούδι μετεωρίζεται ως δευτερεύον προϊόν και όχι ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό και παρακολούθημα της ζωής.

Διαβάστε περισσότερα εδώ