Αλήθεια, σε ποιον κόσμο τους θέλαμε;

O Γουίλιαμ Σαίξπηρ έγραψε τη ρομαντική κωμωδία «Ονειρο θερινής νυκτός», αλλά οι χυλόπιτες που φάγαμε συλλήβδην ως ελληνικό μπάσκετ μέσα σε λίγες ώρες κινούνται σε άλλο μήκος κύματος…

Δεν είναι ούτε κωμωδίες, ούτε ρομαντικές!

Είναι ολίγον τι δραματικές, αλλά κυρίως ρεαλιστικές και κατά βάθος κυνικές, για να ταιριάζουν κιόλας με τη σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να διαβιούμε: αναγκασμένοι, ίσως και καταδικασμένοι από τη νομοτέλεια των πραγμάτων και δεν εννοώ μονάχα τα οικονομικά

Απορούμε συχνά «σε ποιον κόσμο φέραμε τα παιδιά μας;» και στην προκειμένη περίπτωση οφείλω να αναρωτηθώ σε ποιον κόσμο θέλαμε να κρατήσουμε τον Πιτίνο και να φέρουμε πίσω τον Σλούκα!

Ο Ρικ θα μείνει στην πατρίδα του και ο Κώστας δεν θα παλιννοστήσει στη δική του. Ο μεν αμερικανός προπονητής μπορεί να ξαναφανεί στα μέρη μας για dolce vita με τη γυναίκα του στη Μύκονο και στη Σαντορίνη, ο δε σαλονικιός γκαρντ γυρίζει για την εθνική ομάδα και για να ανάψει το καντηλάκι στον φρέσκο τάφο του πατέρα του…

Κατόπιν τούτου όλοι μας, ολάκερο το ελληνικό μπασκετικό έθνος, που καρτεράγαμε να τους μοστράρουμε και τους δυο στο κάδρο μας, μπορούμε να αφιππεύσουμε και να κατέβουμε από το συννεφάκι μας.

Κρίμα. Πολύ κρίμα…

Ασφαλώς το ελληνικό μπάσκετ θα συνεχίσει να ζει χωρίς τον Πιτίνο και τον Σλούκα, αλλά η συγκυρία των τελευταίων μηνών και όλο το μπάχαλο που προκλήθηκε ασφαλώς δεν πρόσφερε κιόλας τις καλύτερες συνθήκες για να μείνει ο ένας και να γυρίσει ο άλλος…

Την Πέμπτη είπε το «όχι» στον Ολυμπιακό ο Σλούκας και την Παρασκευή ήταν η σειρά του Πιτίνο να ανακοινώσει το «Ι am returning home». Και οι δύο περιπτώσεις φούσκωσαν πολύ και ύστερα έσκασαν σαν πομφόλυγες και σκόρπισαν την απογοήτευση, αλλά η ζωή συνεχίζεται…