Βλέποντας Ολυμπιακούς από τον καναπέ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θρέφουν την υποκρισία σε παγκόσμιο και σε προσωπικό επίπεδο. Ολοι λέμε πώς πρόκειται για τη γιορτή των λαών, της ισότητας και του αθλητικού πνεύματος. Ομως την παρακολουθούμε για να μετρήσουμε ποιος τελικά είναι καλύτερος και ποια χώρα είναι πρώτη. Σωστό. Αν δεν υπήρχε ο ανταγωνισμός, δεν θα βλέπαμε και τα σπορ.

Οι Αγώνες του Ρίο συμπληρώνουν μία εβδομάδα αγωνιστικής δράσης. Και οι περισσότεροι από μας, τηλεθεατές του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, ερχόμαστε σε επαφή με τον θαυμαστό

κόσμο των άλλων σπορ. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες για πιο ψηλά και πιο δυνατά καθηλωμένοι και ιδρωμένοι σε καναπέδες, με μπύρες στο χέρι και καρπούζι στο πιρούνι. Να, λοιπόν, αυτά που σημείωσα μετά από μία εβδομάδα τηλεθέασης.

Τα οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα δεν βγαίνουν στην οθόνη, με εξαίρεση, βέβαια, το πράσινο νερό στις πισίνες. Και αυτό είναι που έχει σημασία για τη ΔΟΕ και τους οργανωτές. Η τηλεοπτική εικόνα.

Είναι τόσα πολλά τα ολυμπιακά σπορ που αναρωτιέσαι πότε θα γίνει και το ψάρεμα, το οποίο, είμαι σίγουρος, θα παρακολουθούσαν αρκετοί.

H εθνική ομάδα πόλο σου δείχνει με αυτοπεποίθηση την παγκόσμια κλάση της

Η κάλυψη είναι εντυπωσιακή οι κάμερες και η μετάδοση υψηλής ευκρίνειας δίνουν, όπως ήταν αναμενόμενο, το καλύτερο τηλεοπτικό αποτέλεσμα όλων των εποχών. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για τον τηλεοπτικό σχολιασμό από τη δημόσια τηλεόραση. Είναι πολλές οι στιγμές που μας λείπουν οι παλιοί σχολιαστές. Στις περισσότερες μεταδόσεις ο ΟΤΕ έχει σαφώς αρτιότερο σχολιασμό.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κυρίως ο στίβος. Και αν δεν αρχίσει ο Στίβος, δεν καταλαβαίνεις Αγώνες. Τι θυμάσαι άλλωστε; Κατά βάση αθλητές του Στίβου.

Οι κοπελιές στη Γυμναστική έχουν αλλάξει σουλούπι και καλούπι. Παλιά ήταν σαν φύλλο στον άνεμο. Τώρα νομίζω ότι έχουν αποκτήσει πλάτες και περιφέρεια.

Εγώ αλλιώς τις θυμόμουν τις κοπελιες, πιο αδύνατες

Το ράγκμπι είναι αδικημένο σπορ ως προς τη δημοφιλία που έχει. Δεν βαριέσαι καθόλου, δεν υπάρχουν στατικές φάσεις, δεν γίνεται παιχνίδι κέντρου. Επίσης δεν κάνεις ιδιαίτερη κουβέντα για τις αποφάσεις του διαιτητή. Αυτό που δεν σφυρίζεται στο ράγκμπι, στο ποδόσφαιρο είναι κόκκινη κάρτα και προφυλάκιση. Ωραίο σπορ που δεν θα ευδοκιμούσε ποτέ στην Ελλάδα λόγω της ελληνίδας μάνας.

Δεν μπορείς να δεις ποδόσφαιρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ξέρω αν είναι η ποιότητα χαμηλή ή ο κορεσμός από αυτά που έχεις δει νωρίτερα, αλλά αισθάνομαι ότι το θέαμα δεν βλέπεται. Βέβαια οι ώρες μετάδοσης είναι βολικές για αυτούς που έχουν αϋπνίες. Βλέπεις ένα ματς και πας για ύπνο, αν τα καταφέρεις να σηκωθείς από τον καναπέ.

Αγαπημένη ομάδα: το μπάσκετ της Αυστραλίας. Καταπληκτικοί. Εχασαν από τις ΗΠΑ στις λεπτομέρειες και από το… νυστέρι του έλληνα διαιτητή.

Η τελειότητα και η… επιβολή του Φελπς με τρομάζει. Αλλά και τα κορμιά των κολυμβητών είναι τόσο όμορφα και καλοδουλεμένα που δεν τα παίρνεις για ανθρώπινα…

O Φελπς είναι τρομακτικά καλός για να είναι ανθρώπινος

Υπάρχουν κάποια σπορ που, ας μην κρυβόμαστε, έχουν πρόγραμμα για γυναίκες μόνο για λόγους πολιτικής ορθότητας. Δηλαδή για ποιο λόγο υπάρχει γυναικείο ποδόσφαιρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Σίγουρα όχι για λόγους θεάματος ή για την τηλεθέαση. Αν διαφωνείτε δείτε το ματς της ποδοσφαιρομάνας Κίνας με τη Σουηδία. Για να μην έχετε αγωνία, ήρθε 0-0.Αντιθέτως το ράγκμπι γυναικών βλέπεται μια χαρά! Η Αυστραλία κέρδισε το τουρνουά έπαιξε τελικό με τη Νέα Ζηλανδία. (Ναι, κάνω με το ράγκμπι σαν έφηβος που ανακαλύπτει το σεξ.)

Συναρπαστική φάση από το Σουηδία-Κίνα

Είναι κάποια σπορ που αν δεν έχεις ασχοληθεί μαζί τους, δύσκολα τα παρακολουθείς. Υπήρχε περίπτωση να δει κανείς σκοποβολή αν δεν συμμετείχε η Κορακάκη; Μπορεί κανείς να καταλάβει τι γίνεται με τους πόντους στη ξιφασκία; Εμείς θέλουμε να δούμε θέαμα όπως στους Τρεις Σωματοφύλακες. Προφανώς πρόκειται για ωραίο σπορ, αλλά δεν το βλέπεις εύκολα.

Εχουν περάσει χρόνια από τότε που έγινε ολυμπιακό σπορ, αλλά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει με τον Μπαντμιντον και πώς γίνεται να ασχολούνται τόσοι άνθρωποι. Βλέπω στο πρόγραμμα ότι έχει Μπάντιμιντον και περιμένω να δω μιούζικαλ ή εκείνη την παράσταση με τη ζωή του Μίκη.

Το χόκεϊ βλέπεται, αλλά κάποιες στιγμές θα έπρεπε να επιτρέπονται τα τάκλιν.

Αισθάνομαι ότι αν δεις πάνω από μία ώρα πινγκ πονγκ, παθαίνεις επιληπτική κρίση. Oι περισσότεροι θα ξαναδούμε στο Τόκιο που λογικά θα τα πάρουν όλα οι Γιαπωνέζοι.

The post Βλέποντας Ολυμπιακούς από τον καναπέ appeared first on Protagon.gr.