Ο Παπακαλιάτης μεγάλωσε

Πριν μια εβδομάδα στις αίθουσες των κινηματογράφων παγκοσμίως ξεκίνησε η προβολή των Star Wars. Οι ειδήσεις που έφταναν έκαναν λόγο για ιστορικά μποξ οφις και κοσμοσυρροή. Στην Ελλάδα, ωστόσο, προτιμήθηκε μία ντόπιας παραγωγής ταινία. Ο λόγος για τη δεύτερη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη: «Ενας άλλος κόσμος». Ο «Πόλεμος

Αυτό δε θα είναι ένα κείμενο για τη διαμάχη μεταξύ των δύο ταινιών – ή μάλλον του κινηματογραφικού κοινού τους-, αλλά θα προσπαθήσει να διαπιστώσει γιατί ο Παπακαλιάτης αξίζει μια ευκαιρία από όλους όσους σνομπάρουν το δήθεν τηλεοπτικό του – ατάλαντο – ταλέντο. Και δεν αναφέρομαι στους οπαδούς των «Άστρων» αποκλειστικά, αλλά σε όλο το φάσμα του νεοκουλτουριάρικου ελληνικού κοινού, που κρυφοκοιτάζει τα πάντα αλλά αποκαλύπτεται σε κάποια.

Τρία χρόνια πέρασαν από τότε που ο Χριστόφορος «ανέβασε» το «Αν» και θυμάμαι ήμουν στα εξωτερικά και το κατεβάζαμε να το δούμε σε πριβέ προβολή στο σπίτι. «Κλασικός Παπακαλιάτης», είπαμε. Α ναι, μας έλειψε λίγο κι η Αθήνα. Αυτήν την φορά όμως, βγήκαμε από την αίθουσα και είπαμε «ο Παπακαλιάτης μεγάλωσε». Και όχι τόσο ηλικιακά όσο σεναριακά. Είδαμε μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος, στο ενδιάμεσο όμως είδαμε ζουμί. Που τα τέσσερα διαφορετικά σενάρια έγιναν ένα και μπήκαν σα μαχαίρι στην καρδιά. Γιατί στην κοινωνία του 2015 είναι πολλά τα στραβά και κάποιος πρέπει να τα φωνάξει. Κι ο Χριστόφορος κάνει μέσο την τέχνη του και μας τα δίνει στο πιάτο. Φασισμός, ανεργία, κατάθλιψη, μετανάστευση συνθέτουν ιστορίες ανθρώπων που το μόνο που κάνουν είναι να ξεχνούν την κρυφή δύναμή τους, τη λύση σε πολλά όπως την έδωσαν οι αρχαίου ημών μύθοι: τον έρωτα…

Τρία χρόνια πέρασαν από τότε που ο Χριστόφορος «ανέβασε» το «Αν» και θυμάμαι ήμουν στα εξωτερικά και το κατεβάζαμε να το δούμε σε πριβέ προβολή στο σπίτι. «Κλασικός Παπακαλιάτης», είπαμε. Α ναι, μας έλειψε λίγο κι η Αθήνα. Αυτήν την φορά όμως, βγήκαμε από την αίθουσα και είπαμε «ο Παπακαλιάτης μεγάλωσε»

Δεν είμαι κριτικός για να μπω σε ουσιώδη ζητήματα κινηματογράφου. Και ακούω τους ειδικούς όταν λένε πως η ταινία υπολείπεται σε θέματα μοντάζ. Βλέπω, όμως, τα πάντα. Διαβάζω ότι κάποιοι ρόλοι κέρδισαν το κοινό. Λάθος για εμένα. Η ταινία όλη σε κερδίζει. Γιατί έχει πατήσει στα προβλήματα της κρίσης και χωρίς να γίνει μελό και υπερβολική (σημάδι ότι ο Παπακαλιάτης μεγάλωσε) σε ξυπνάει. Ξυπνάς γιατί σε κάθε ιστορία, έχεις να αντιπαραβάλλεις μία που άκουσες ή έζησες κι εσύ. Και ζητούσες κάπου, κάποιος να την πει για σένα.

Σε πείσμα των κατά φαντασίαν εχθρών, ο «Άλλος Κόσμος» δείχνει πως οι λαοί δεν είναι πολιτικοί και τα ρομπότ του Βορρά λυγίζουν μπροστά στο δύσκολο των αποστολών τους ή στη βαριά ρουτίνα των πάλαι ποτέ ευτυχισμένων. Και όλα αυτά στο καλύτερο φυσικό σκηνικό, την Αθήνα. Την οποία ο Παπακαλιάτης δε σουλουπώνει για να τη φτιάξει όμορφη. Απλά βλέπει τα στολίδια της εκεί που όλοι μας περπατάμε αμέριμνοι κάθε μέρα και περί άλλων τυρβάζουμε. Και στην υπενθυμίζει. Και μόνο για την επανεκτίμηση αυτής της πόλης που τόσοι σιχαίνονται και… όμως είναι ακόμα εδώ, θα πρέπει να δεις την ταινία.

ΥΓ1: Δεν έχω καμία σχέση με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

ΥΓ2: Θα δω Πόλεμο των Άστρων.

The post Ο Παπακαλιάτης μεγάλωσε appeared first on Protagon.gr.