Καβάκος: «Οι άνθρωποι που διαμένουν στην επαρχία είναι πολιτιστικά καταδικασμένοι»

Σε μια προσπάθεια να σπάσει η πολιτιστική απομόνωση των ανθρώπων που μένουν στην επαρχία έχει αποδυθεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών με τον σολίστα του βιολιού Λεωνίδα Καβάκο, ο οποίος με την αρχή του νέου έτους προγραμματίζει συναυλίες εκτός Αθηνών.

Ανάμεσα στο γεμάτο από ζωντανές εμφανίσεις πρόγραμμα του στο εξωτερικό, ο κορυφαίος βιολιστής συνεργάζεται αφιλοκερδώς με την ΚΟΑ σαν σολίστ και αρχιμουσικός,

παραχωρώντας την αμοιβή του εν μέρει υπέρ των αναγκών της ΚΟΑ για την αγορά μουσικών οργάνων, αλλά και για φιλανθρωπικούς σκοπούς των τοπικών αναγκών στις πόλεις όπου θα εμφανιστεί.

Το Σάββατο 13 Ιανουαρίου και την Κυριακή 14 Ιανουαρίου θα γίνουν στο Αγρίνιο και στην Πάτρα αντίστοιχα δύο από τις τέσσερις συναυλίες της ΚΟΑ.

Μέρος των εσόδων της συναυλίας στην Πάτρα θα διατεθούν για τη στήριξη της Λέσχης Φίλων της Κλασικής Μουσικής Πατρών, φορέα με ιστορία στην έμπρακτη στήριξη ελλήνων καλλιτεχνών.

Μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και την Νατάσσα Δομνάκη ο διεθνούς φήμης σολίστας σημειώνει:

«Οταν αρχίσαμε να συζητάμε για τη συνεργασία μας με την ΚΟΑ, είπα εξ αρχής ότι μ΄ ενδιαφέρει το επίπεδο αυτών των συναυλιών να είναι ισάξιο με εκείνο που θα κάναμε στο Μέγαρο Μουσικής ή σε κάποια πόλη του εξωτερικού.

» Αυτό το στυλ συναυλιών να το μεταφέρουμε σε πόλεις οι οποίες δεν έχουν την δυνατότητα ούτε την γνώση να διοργανώσουν ανάλογα γεγονότα ούτε βέβαια να τα πληρώσουν. Θέλω, φυσικά, σε μια τέτοια προσπάθεια να έχουμε και τη στήριξη των τοπικών φορέων. Επειδή οι συναυλίες που θα δώσουμε πρέπει να ενεργοποιούν και την τοπική κοινωνία».

Ο ίδιος έχει, όπως λέει, πολύ παλιό δεσμό με την ΚΟΑ:

«Πήγαινα συχνά στις συναυλίες από τότε που ξεκίνησα να παίζω βιολί, έξι ετών και για μια δεκαετία. Γνώριζα και με γνώριζαν οι φίλοι συνάδελφοι τού πατέρα μου από παιδί. Κάποια από τα πρώτα μου μουσικά βήματα τα έκανα με την ΚΟΑ. Ακολούθησε ένα περίεργο κενό και στη συνέχεια, πριν κάποια χρόνια, υπήρξε μια συνεργασία με την ορχήστρα, ως σολίστ.

» Η προσέγγιση τώρα έγινε, κι αυτό είναι σημαντικό, από τους μουσικούς της ορχήστρας, που ήθελαν μια καλλιτεχνική συνεργασία επανένωσης, για την οποία χαίρομαι πολύ. Όσο για θεσμοθέτηση συναυλίας μου στο πλαίσιο των τακτικών συναυλιών της ΚΟΑ εδώ στην Αθήνα θα ήταν κάτι όμορφο, αλλά στην κατάσταση που ζούμε θα ήταν… στιγμιαίο πυροτέχνημα. Μ΄ ενδιαφέρει όταν αρχίζω κάτι να κοιτά λίγο μακριά».

Για τις εμφανίσεις του εκτός Αθηνών, επισημαίνει ότι τον απασχολούν στη σημερινή εποχή.

«Είμαστε, δυστυχώς, η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ουσιαστικά οι άνθρωποι που διαμένουν, είτε λόγω καταγωγής είτε από επιλογή στην επαρχία, είναι πολιτιστικά καταδικασμένοι. Κι όχι μόνο πολιτιστικά αλλά σε διάφορους τομείς.

» Οταν αρχίσαμε, λοιπόν, να συζητάμε για τη συνεργασία μας με την ΚΟΑ -πρώτη συναυλία ήταν στην Καλαμάτα το 2016- είπα εξ αρχής ότι μ΄ ενδιαφέρει το επίπεδο αυτών των συναυλιών να είναι ισάξιο με εκείνο που θα κάναμε στο Μέγαρο Μουσικής ή σε κάποια πόλη του εξωτερικού. Αυτό το στυλ συναυλιών να το μεταφέρουμε σε πόλεις οι οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα, ούτε την γνώση να διοργανώσουν ανάλογα γεγονότα, ούτε βέβαια να τα πληρώσουν. Θέλω, φυσικά, σε μια τέτοια προσπάθεια να έχουμε και τη στήριξη των τοπικών φορέων, επειδή οι συναυλίες που θα δώσουμε πρέπει να ενεργοποιούν και την τοπική κοινωνία».

Στο πρόγραμμα των συναυλιών περιλαμβάνεται το 4ο Κοντσέρτο για βιολί του Μότσαρτ, αλλά και οι Ουγγρικές Εικόνες του Μπέλα Μπάρτοκ και η 7η Συμφωνία του Ντβόρζακ.

Για τον διπλό του ρόλο, του σολίστ και του διευθυντή ορχήστρας, τονίζει ότι «η διεύθυνση ορχήστρας έχει προκλήσεις αλλά και ιδιαίτερη ομορφιά.

» Για να μπορέσεις να σταθείς σε ορχήστρα πρέπει προηγουμένως να έχεις κάνει τεράστια μελέτη του κειμένου, γιατί έχεις μπροστά σου διακόσια μάτια κι άλλα τόσα αυτιά που περιμένουν από εσένα να δουν, να ακούσουν και να κατανοήσουν ένα αισθητικό μήνυμα και να το κάνουν δικό τους. Υπάρχει το DNA της σύνθεσης, ο γενετικός της κώδικας, με μοτίβα παντού μέσα στη σύνθεση που πρέπει να τα ανιχνεύσω, να τα παρατηρώ και να δω πώς κινείται μέσα στη σύνθεση. Τότε σιγά-σιγά μού εκπέμπει ήχο, χρώμα, έκφραση».

Προσθέτει: «Μ΄ ενδιέφερε πάντα η οργάνωση της παρτιτούρας, δηλαδή των πολλών διαφορετικών φωνών, όπως και να νιώσω αυτή την ομοψυχία και την απόλυτη συγκέντρωση του νου. Να εκφραστώ και να εκφράσω άλλες ψυχές. Αυτό σε συνάρτηση με το γεγονός ότι το ρεπερτόριο του βιολιού, που είναι μεγάλο αλλά όχι σαν το ρεπερτόριο του πιάνου ή το ορχηστρικού που είναι ανεξάντλητο, με βοηθά να προχωρήσω και να εξελιχτώ, τι ξαφνικά μας εκπέμπει η παρτιτούρα που δεν μας εξέπεμψε την προηγούμενη φορά».

Τέλος, για τις ελληνικές ορχήστρες και την παρουσία της χώρας μας ο Καβάκος μιλά με πολύ θερμό τρόπο, αλλά επισημαίνει και τις μεγάλες αδυναμίες.

«Η Ελλάδα συγκριτικά με το μέγεθος της έχει ασύλληπτο αριθμό ταλέντων. Είναι αξιοθαύμαστο.

»Εκείνο που είναι αξιοθρήνητο είναι πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους παραμένουν ακατέργαστα ταλέντα. Από μικρός βίωνα την ελληνική πραγματικότητα και τις προοπτικές των νέων παιδιών που επέστρεφαν με μεταπτυχιακά από το εξωτερικό στην Ελλάδα και δεν μπορούσαν να καταθέσουν τον ενθουσιασμό τους σε συνεργασίες επειδή οι συνθήκες ήταν κακές. Αυτός ο νεανικός δυναμισμός εξανεμιζόταν πολύ σύντομα. Δική μου επιθυμία είναι να σταματήσει αυτό.

» Ας ξεκινήσουμε από τα λίγα και ουσιαστικά που πρέπει να γίνουν. Οι ελληνικές ορχήστρες ενώ έχουν και μουσικούς με υψηλότατο επίπεδο δεν μπορούν να ηχήσουν όπως οι μεγάλες ορχήστρες στο εξωτερικό γιατί η ψυχή της ορχήστρας και η ιστορία της καθορίζεται απ΄ αυτόν που τις καθοδηγεί. Κι επίσης θεωρώ ότι εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι ελληνικές ορχήστρες δεν μπορούν να προσελκύσουν ξεχωριστής ποιότητας μουσικούς, για λόγους προϋπολογισμού».

The post Καβάκος: «Οι άνθρωποι που διαμένουν στην επαρχία είναι πολιτιστικά καταδικασμένοι» appeared first on Protagon.gr.