Η Δικαιοσύνη ως προαπαιτούμενο

«Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη»

Sigmund Freud

Οχι πως περιμέναμε τον χθεσινό, αμφιλεγόμενο επιστήμονα να μας το πει.

Αλλά με τι κουράγιο σ’ αυτή την χώρα της τελικής παρακμής, να πεις για Πλάτωνα, Αριστοτέλη και μέγα Θουκιδίδη;

Αφήνω συνόδους κι επιτροπές, «θεσμούς» και διαπραγματεύσεις, γάτες κι άλλα αιλουροειδή των βορείων προαστίων, σαρκοβόρα, αγελαία κι αρπαχτικά, ανώνυμα διαπλεκόμενα, αριστοκρατικά και τακτοποιημένα, με καταθέσεις καθόλα νόμιμες και καμιά τριανταριά σπίτια, από κληρονομιά και πάντως δηλωμένα.

Προσπερνώ τα όσα δήθεν

σκληρά διαπραγματευόμαστε, την Ειδομένη των αθλίων, την πλήρη απουσία κάθε κρατικής δομής, την αδιαφορία της εκκλησίας του Θεού, τις Μ.Κ.Ο που λυμαίνονται δεκαετίες κονδύλια και ύποπτες επιχορηγήσεις, πρέσβεις και ύπατες αρμοστείες από την αδιάφορη κατά τα άλλα κοιλάδα του μακρινού Χόλιγουντ, αναλυτές και πάντα καλά πληροφορημένους, ειδήμονες.

Αφήνω κι εκείνο το «Μακεδονία» της γκάφας και την παραίτηση του μονίμως «Ανεξάρτητου», τις συμφωνίες των 28 κρατών- μελλών, με την θρασύτατη νέο-αυτοκρατορία «των φίλων και γειτόνων» να παζαρεύει να εκβιάζει και να απαιτεί, και αυτή την αλεπού της Ανατολίας τον Νταβούτογλου, να χαμογελά σαν τον Δήμο Σταρένιο στο ρόλο του Γερο-λαδά («οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»).

Αφήνω την θλιβερή αριθμητική των ανθρώπινων ψυχών που πνίγονται και θα συνεχίσουν να πνίγονται, στα νερά του πελάγους που γέννησε τον μεγαλύτερο πολιτισμό όλων των εποχών και την άλλη την άθλια εξίσωση, άκουσον άκουσον, ενός λέει πρόσφυγα για έναν μετανάστη που θα γυρίζει πίσω στην Τουρκία ή κάτι τέτοιο. Και αναφερόμαστε χωρίς ντροπή σε μια χώρα με πολιτισμό και μακραίωνη ιστορία όπως η Συρία, που διαλύθηκε από τους γνωστούς χωροφύλακες του πλανήτη, όπως τόσες άλλες, με την δίκαιη Ευρώπη, άλλοτε να παρακολουθεί νίπτοντας σκοτισμένη τας χείρας κι άλλοτε να πουλά όπλα, θάνατο και μετά ελπίδα.

Το θέμα είναι ένα και βέβαια πέρασε κι αυτό έτσι απλά, χωρίς καν να σφίξουμε τα δόντια, έστω κι από στιγμιαία αμηχανία: η αποφυλάκιση του Ρουπακιά. Εδώ τελειώνει κάθε έννοια του όποιου μεταπρατικού, κρατιδίου, που επιζεί λαθραία αναμένοντας το καταφατικό νεύμα της βλοσυρής Βελκουλέσκου, προερχόμενης από μια ασήμαντη χώρα της Δακίας και των υπόλοιπων νέο-κατακτητών των λεγόμενων «τεχνικών κλιμακίων», για να ανακράξει ομόθυμα και πανηγυρικά των επινίκιο ύμνο της τελικής πτώσης, μετά την άλωση μιας πολιτείας που παραδόθηκε αμαχητί στον χειρότερο εαυτό της.

The post Η Δικαιοσύνη ως προαπαιτούμενο appeared first on Protagon.gr.