Γιατί όλος ο κόσμος είναι με τον Ρανιέρι;

Ο καλπασμός της Λέστερ προς τον τίτλο της Premier League συνεχίζεται. Με τις ευχές σχεδόν ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Αγγλίας. Σε ποσοστό άνω του 90% οι οπαδοί των συλλόγων που δεν διεκδικούν το φετινό πρωτάθλημα, θέλουν να το πάρει η ομάδα του Κλάουντιο Ρανιέρι.

Σύμφωνα με τις ίδιες δημοσκοπήσεις -που τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύονται στις ηλεκτρονικές εκδόσεις του βρετανικού Τύπου-, το ίδιο

επιθυμούν και οι υποστηρικτές της Αρσεναλ και της Μάντσεστερ Σίτι, εφόσον δεν το κατακτήσει η δική τους ομάδα.

Μόνο οι οπαδοί της -επίσης διεκδικήτριας- Τότεναμ είναι διχασμένοι. Λογικό και ανθρώπινο. Ελάτε λίγο στη θέση τους. Οι «Πετεινοί» ελπίζουν να πανηγυρίσουν έναν τίτλο για πρώτη φορά ύστερα από 55 χρόνια (από το 1961), έχουν αφήσει πολύ πίσω στη βαθμολογία και τις τρεις ομάδες που μοιράστηκαν τα πρωταθλήματα τις τελευταίες 11 σεζόν στην Αγγλία (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι), βρίσκονται πάνω και από το μεγάλο φαβορί (την Αρσεναλ), όμως σηκώνουν τα μάτια και βλέπουν, εκεί ψηλά, τη Λέστερ.

Τη Λέστερ που στις 7 Φεβρουαρίου 2015 ήταν τελευταία στην Premier League έπειτα από 24 αγωνιστικές. Πώς να το χωνέψουν, ότι αυτή η ομάδα -που ήρθε από το πουθενά- μπορεί να τους αφήσει πάλι στο «περίμενε»;

5 Μαρτίου 2016, Γουότφορντ εναντίον Λέστερ: O Κλαούντιο Ρανιέρι και o Κρίστιαν Φουκς πανηγυρίζουν στο τέλος του αγώνα (Reuters / Eddie Keogh)

Αργά το βράδυ της Δευτέρας η Λέστερ νίκησε ξανά (1-0 τη Νιούκαστλ, με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο της για πρώτη φορά) και διατήρησε το προβάδισμα των πέντε βαθμών, οκτώ αγωνιστικές πριν από το φινάλε αυτού του… χιτσκοκικού τουρνουά. Το άστρο του ιταλού τεχνικού δεν λέει να σβήσει. Η ομάδα του σκόραρε (με «ψαλιδάκι» του Οκαζάκι στο 25′), στη μοναδική τελική προσπάθεια προς την αντίπαλη εστία που δημιούργησε σε ολόκληρο τον αγώνα. Μια ευκαιρία, ένα γκολ, ακόμη μια πολύτιμη νίκη. Μάλιστα, ο Τζέιμι Βάρντι -που πάσαρε στον σκόρερ με το κεφάλι- ήταν σε θέση off-side. Αλλά το γκολ μέτρησε. Ακόμη και οι διαιτητές -που έκαναν ακόμα δυο τρία λαθάκια σε βάρος της Νιούκαστλ- είναι με τη Λέστερ. Κανείς δεν θέλει αυτό το υπέροχο ποδοσφαιρικό παραμύθι, που αφηγείται ο Ρανιέρι, να τελειώσει στενάχωρα.

Πάρει – δεν πάρει τον τίτλο, ο Ρανιέρι έχει κάνει τους πάντες να τον λατρέψουν. Ακόμη και ο ανθρωποφάγος αγγλικός Τύπος αναφέρεται στον ιταλό τεχνικό με σεβασμό, συμπάθεια και θαυμασμό. Οχι τόσο για το τι πάει να κάνει με την ομάδα των Μίντλαντς, αλλά για το πώς πάει να το κάνει

Αυτό που συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες στην Αγγλία, το περιγράφει ιδανικά ο Γκάρι Λίνεκερ, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το βρετανικό ποδόσφαιρο και ζωντανός θρύλος της Λέστερ (φόρεσε τη φανέλα της για οκτώ χρόνια). Ποδοσφαιρικός αναλυτής για το αγγλικό πρωτάθλημα σήμερα, ο Λίνεκερ είχε εκφράσει την απαισιοδοξία του για την αγαπημένη του ομάδα (στην αρχή της σεζόν), λόγω της πρόσληψης του Ρανιέρι – επειδή ο Ιταλός προερχόταν από μια τραυματική θητεία στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος. Αλλά τη Δευτέρα, με μια επιστολή-άρθρο του στον ιστότοπο του Guardian, δηλώνει χαρούμενος για το γεγονός ότι έπεσε τόσο έξω στις εκτιμήσεις του. Και ζητά συγνώμη από τον Ρανιέρι -με έναν τρόπο πολύ συγκινητικό- γράφοντας ως ένας απλός οπαδός για την ομάδα του:

«Κάτι εξαιρετικά σπάνιο συμβαίνει στο χώρο του ποδοσφαίρου. Κάτι που αψηφά τη λογική. Κάτι πραγματικά μαγικό. Κάτι που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, γιατί αυτό το κάτι συμβαίνει στην ομάδα μου. Την ομάδα που υποστήριζα από τότε που ήμουν, σε μέγεθος, όσο ένα σακουλάκι πατατάκια.

» Είδα τη Λέστερ να χάνει τον τελικό του FA Cup του 1969, με τον πατέρα μου και τον παππού μου, όταν ήμουν οκτώ ετών, και έκλαιγα σε όλο το δρόμο της επιστροφής. Τους έχω δει να κατακτούν ανόδους και να υποβιβάζονται. Επαιξα στην ομάδα για οκτώ χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν συγκρίνεται με αυτό. Τίποτα. Αυτά δεν συμβαίνουν σε ομάδες σαν τη δική μου.

Πρόσληψη Ρανιέρι. Σε αυτό το σημείο νιώθω ότι θα έπρεπε να ξεκαθαρίσω, πως ήμουν -όπως και πολλοί άλλοι- αρκετά δύσπιστος ως προς αυτή την επιλογή. Στην προηγούμενη δουλειά του… κατάφερε να χάσει με την Εθνική Ελλάδος από τα Νησιά Φερόε.

Πόσο λάθος ήμουν… Πόσο υπέροχα, θεαματικά, ευλογημένα λάθος. Αυτό που βλέπουμε, τη Λέστερ να κερδίζει τον τίτλο, είναι -πιθανότατα- ο πιο απίστευτος θρίαμβος στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων. Ενα σύνολο ατόμων που δεν μπορούσαν να νικήσουν, μετατράπηκε σε μια απίστευτη δύναμη…

… Δε νομίζω ότι ήθελα να συμβεί στον αθλητισμό κάτι περισσότερο, σε ολόκληρη τη ζωή μου. Είναι πραγματικά απολαυστικό, να βλέπω τον ενθουσιασμό των τριών παιδιών μου που υποστηρίζουν τη Λέστερ. Ακόμα και ο μεγαλύτερος, που είναι χρόνια οπαδός της Γιουνάιτεντ (είμαστε πάντα στην κόντρα), είναι ενθουσιασμένος από την πορεία των «Αλεπούδων».

Μη φοβάσαι, ομάδα μου. Κάν’ το δικό σου. Οπως λέει και στον Ριχάρδο τον Γ’ ο Σέξπιρ: Τι φοβάμαι; Τον εαυτό μου;».

Πάρει – δεν πάρει τον τίτλο, ο Ρανιέρι έχει κάνει τους πάντες να τον λατρέψουν. Ακόμη και ο ανθρωποφάγος αγγλικός Τύπος αναφέρεται στον ιταλό τεχνικό με σεβασμό, συμπάθεια και θαυμασμό. Οχι τόσο για το τι πάει να κάνει με την ομάδα των Μίντλαντς, αλλά για το πώς πάει να το κάνει. Μια συνέντευξη του Ρανιέρι που δημοσιεύτηκε στην Corriere della Sera, αμέσως μετά το θρίαμβο της Λέστερ στο «Ετιχαντ» επί της Μάντσεστερ Σίτι και αναπαράχθηκε στα αγγλικά ΜΜΕ, εξηγεί γιατί οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι σταυρώνουν τα δάχτυλα, ευχόμενοι να ολοκληρωθεί το θαύμα της Λέστερ: να κατακτήσει την Premier League.

Τους έχει «αγγίξει» ο ρομαντισμός του ιταλού, ο οποίος δηλώνει πως επιθυμεί να αφήσει ως παρακαταθήκη σε όλους τους μικρούς του ποδοσφαίρου μια χειροπιαστή απόδειξη ότι ο Δαυίδ ζει. Οτι ο Δαυίδ μπορεί ακόμα να νικήσει -με τη σφεντόνα του- τον Γολιάθ: τους μεγάλους συλλόγους με τα αμέτρητα χρήματα και τα υπερσύγχρονα επιστημονικά μέσα, που δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη.

Ο Ράφα Μπενίτεθ συγχαίρει τον Κλαούντιο Ρανιέρι στο τέλος του αγώνα Λέστερ-Νιούκαστλ, τη Δευτέρα 14 Μαρτίου (Reuters / John Sibley)

Σε αυτή τη συνέντευξη ο Ρανιέρι εξομολογείται πράγματα ανήκουστα για τον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, όπου ολόκληρες στρατιές ειδικών κωδικοποιούν, αναλύουν και καθοδηγούν κάθε κίνηση του ποδοσφαιριστή, 24 ώρες το 24ωρο. Δηλώνει ότι:

-Δεν έχει διδάξει στους ποδοσφαιριστές του τίποτα παραπάνω από τα βασικά της τακτικής. Επειδή «από τις πρώτες προπονήσεις κατάλαβα ότι δεν τους αρέσει η τακτική κι έτσι δεσμεύτηκα απέναντί τους ότι δεν θα τους κουράζω με πολύ μάθημα – αρκεί να κάνουν τα βασικά και, κυρίως, να τρέχουν ασταμάτητα».

– Τους δίνει δύο ρεπό την εβδομάδα. «Μου το ζήτησαν, συμφώνησα, κι έτσι κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν».

– Τους επιτρέπει να τρώνε τα πάντα. «Την πρώτη φορά που καθίσαμε για φαγητό, σοκαρίστηκα με την ποσότητα που καταναλώνουν. Συμφώνησα να τρώνε όσο και ό,τι θέλουν, αρκεί να δίνουν το 100% στις προπονήσεις και τους αγώνες».

Και η συνέντευξη κλείνει με τη φράση: «Σε μια εποχή στην οποία μετρά μόνο το χρήμα στο ποδόσφαιρο, νομίζω πως, με τις επιτυχίες μας, δίνουμε ελπίδα σε όλους». Οταν την αναδημοσίευσε η Telegraph, τη συνόδευσε με μια σφυγμομέτρηση: το 72% όσων απάντησαν θεωρούν τη Λέστερ φαβορί για τον τίτλο.

Από το 1986 που άρχισε την προπονητική του καριέρα, ο Ρανιέρι έχει δουλέψει σε πολλούς μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους: στη Νάπολι, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Τσέλσι, τη Γιουβέντους, τη Ρόμα, την Ιντερ. Ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή στην Α’ Κατηγορία. Κάποιες φορές μόνο τον πλησίασε.

Τη σεζόν 1995-1996, στη Φιορεντίνα, στις αρχές Φεβρουαρίου βρέθηκε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, όμως τερμάτισε στην τέταρτη. Επειτα από ένα αήττητο σερί 15 αγώνων, η ομάδα του… κλάταρε. Εχασε πέντε από τα τελευταία εννέα ματς.

Τον Φλεβάρη του 1999 διεκδικούσε ξανά τίτλο, αυτή τη φορά στην Ισπανία, με τη Βαλένθια. Βρισκόταν ένα βαθμό πίσω από την Μπαρτσελόνα, όμως τερμάτισε πάλι τέταρτος – με διαφορά 11 βαθμών. Εκεί, όμως, κατάφερε πολλά: την κατάκτηση του Κυπέλλου, την επιστροφή της ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έπειτα από 30 χρόνια και τη συμμετοχή της στον Τελικό του Champions League. Μάλιστα, η φετινή Λέστερ θυμίζει σε πολλά -στον τρόπο παιχνιδιού- εκείνη τη Βαλένθια.

Στην Τσέλσι, τη σεζόν 2003-2004, τερμάτισε στη 2η θέση. Ηταν τότε που την είχε αγοράσει ο Αμπράμοβιτς και είχε αρχίσει να γίνεται μεγάλη δύναμη στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Αυτή η δεύτερη θέση ήταν η ψηλότερη που είχε κατακτήσει η ομάδα τα τελευταία 49 χρόνια.

Στη Γιουβέντους, το 2008-2009, τερμάτισε δεύτερος – και ήταν πολύ ικανοποιημένος. Αλλά όχι και οι οπαδοί, που απαιτούσαν τον τίτλο, αν και ο σύλλογος είχε επιστρέψει στην Α’ Κατηγορία πριν από δύο χρόνια, έπειτα από την ανάμιξή του με το Calciopolis και τον υποβιβασμό.

Στη φορά Ρόμα, το 2010, την ομάδα που αγαπούσε από μικρός, πάλι πλησίασε τον τίτλο -με ένα σερί 24 αγώνων δίχως ήττα- όμως πάλι δεν τα κατάφερε. Εχασε και στον Τελικό του Κυπέλλου.

Η τελευταία του ευκαιρία για τίτλο ήταν τη σεζόν 2013-2014, στον πάγκο της Μονακό. Είχαν δαπανηθεί πολλά χρήματα για μετεγγραφές και οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές. Ομως ο Ρανιέρι έπεσε στην περίπτωση: ήταν η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία θα μπορούσε να πάρει το Πρωτάθλημα ακόμη και με τους αναπληρωματικούς της.

Ισως η ζωή να χρωστάει κάτι στον 65χρονο προπονητή και να του το ξεπληρώσει φέτος. Με ένα σενάριο απ’ αυτά που μόνο εκείνη μπορεί να σκαρώσει: τον Ρανιέρι να κατακτά τον τίτλο του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος στον κόσμο, στον πάγκο της πιο ταπεινής ομάδας από όλες όσες καθοδήγησε. Αυτής που, πριν αρχίσει η φετινή Premier League, οι συντάκτες του Guardian προέβλεπαν ότι θα υποβιβαστεί τερματίζοντας προτελευταία (19η).

Θα πρόκειται για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα στην Ιστορία. Πιο απίθανο και από τον ελληνικό θρίαμβο στο Euro 2004. Διότι είναι άλλο να καταφέρνεις το ακατόρθωτο σε έξι αγώνες κι άλλο σε 38.

The post Γιατί όλος ο κόσμος είναι με τον Ρανιέρι; appeared first on Protagon.gr.