Αγκαλιά αγκαλένια

Την Πέμπτη (21/1), λέει, ήταν μέρα της αγκαλιάς. Το έμαθα αργά. Βέβαια, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει «μέρα αγκαλιάς». Αλλά μ΄αρέσει ότι υπάρχει. Μεγάλο πράγμα η αγκαλιά! Τα χέρια φτερούγες που ανοίγουν διάπλατα και κλείνουν και σ΄ασφαλίζουν στο δικό τους λιμάνι. Για όσο… Για τόσο! Δίνω αγκαλιές. Παίρνω αγκαλιές. Ξανοίγω τους ανθρώπους σε αγκαλιές. Αυτό μ΄αρέσει πολύ. Πόσους αμήχανους εντοπίζω σ΄αγκαλιές! Σφιχτές. Αγκαλιές αγκαλένιες. «Στο σπίτι μας δεν ήμασταν εκδηλωτικοί» το επιχείρημα που ακούω συχνά. Το είχα ακούσει

κι από ‘κείνη. Μα, εγώ την έσφιγγα κάθε που τη συναντούσα. Αγκαλιά, την αγκαλιά… Πώς άλλαζε, αγκαλιά την αγκαλιά, η θερμοκρασία της αγκαλιάς! Πώς εκείνα τα μαρουλοχέρια της εξοικειώνονταν με την αφή! Πώς συγκινούμαι τώρα πια, όποτε τη συναντώ και με σφίγγει, σε αγκαλιά αγκαλένια… Άκου! «Στην οικογένειά μας δεν ήμασταν εκδηλωτικοί». Περπάτα πιο πέρα από αυτό που έζησες στην οικογένειά σου…

Εναγώνια πέταξα πετονιά να ψαρέψω τη ματιά του. Κι ήταν εκεί. Κι ήταν η πιο, πιο, πιο μεγάλη του αγκαλιά. Και πήρα μια δύναμη θεϊκή. Κι έγινα όλη πέτρα

Οι άνθρωποι αγκαλιάζουν και με τα μάτια. Τα μάτια κι αν δίνουν αγκαλιές! Τον θυμάμαι. Πίσω μου ήταν. Η πλάτη μου τον έβλεπε, όχι εγώ. Μα ήταν μια δύσκολη στιγμή για μένα. Μια στιγμή μαρτυρική. Μια στιγμή που δεν μου αναλογούσε. Λες και σε ρωτάει ποτέ η ζωή τι σου αναλογεί. Και κάποια στιγμή, εκεί που κιότεψε η ψυχή, εκεί που κόμπος είχε στερεωθεί στον λαιμό μου κι έλεγα ότι αν αρχίσω το κλάμα δεν θα το σταματήσω ποτέ, γύρισα και τον κοίταξα. Εναγώνια πέταξα πετονιά να ψαρέψω τη ματιά του. Κι ήταν εκεί. Κι ήταν η πιο, πιο, πιο μεγάλη του αγκαλιά. Και πήρα μια δύναμη θεϊκή. Κι έγινα όλη πέτρα. Κι αν χόρτασα όλη μου τη ζωή στην αγκαλιά του αγκαλιές, εγώ εκείνης της ματιάς του την αγκαλιά, πάντα θα του τη χρωστάω πιο πολύ απ΄όλες. Δεν υπάρχει βαθύτερο χάδι από το χάδι των ματιών μας! Μπορεί με τα μάτια να βυζαίνουν οι άνθρωποι, όχι με το στόμα.

Την Πέμπτη, λέει, ήταν μέρα της αγκαλιάς. Και θυμήθηκα αγκαλιές, θυμήθηκα κι εκείνη την αγκαλιά που δίνουμε όλοι μαζί. Ναι, στο σπίτι μας έχουμε και τέτοια αγκαλιά! Την έχουμε βαφτίσει «όλοι, όλοι». Αν μας δείτε θα γελάσετε. Αλλά για μας, εκείνο το «όλοι, όλοι», τη στιγμή που ένας από μας έχει ανάγκη, είναι το μέγα βάλσαμο. Και να σας πω κάτι περίεργο. Οποτε κάνουμε το «όλοι, όλοι» μας, αμέσως μετά ο καθένας φεύγει για τη δική του διαδρομή. Σχεδόν βιαστικά, γκαζωμένα. Γιατί… Είναι η βαθιά γνώση μιας ασυνείδητης σοφίας. Οι αγκαλιές που σ΄αγαπούν αληθινά είναι αυτές που όσο νοιάζονται να σε σφίξουν άλλο τόσο να σε ξεσφίξουν. Αυτό βέβαια εμένα, μου πήρε χρόνια να το εμπεδώσω. Αλλά… Χρόνο τον χρόνο, κάτι νομίζω ότι κατάφερα.

Την Πέμπτη, λέει, ήταν μέρα αγκαλιάς. Σήμερα δηλαδή δεν είναι; Δώστε μωρέ μια αγκαλιά! Μεγάλη! Πιο μεγάλη! Ακόμα πιο μεγάλη! Φτάνει.

The post Αγκαλιά αγκαλένια appeared first on Protagon.gr.