New York Times για Λέσβο: Τώρα υποφέρουν οι νησιώτες

«Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να πνίγεσαι. Συνειδητοποίησα ότι αν δεν ξέρεις να κολυμπάς, βουλιάζεις σαν πέτρα», λέει ο Στρατής Βαλιαμός στον απεσταλμένο των New York Times στη Λέσβο. Κάποιες φορές, ενώ βρισκόταν στα ανοιχτά της Σκάλας Συκαμνιάς για να ψαρέψει, έβλεπε περίπου 50 πλεούμενα να κατευθύνονται προς το μέρος του σε ζιγκ ζαγκ

κινήσεις, μισοβουλιάζοντας από τα δεκάδες σώματα προσφύγων που ζητούσαν βοήθεια. «Επιτάχυνα, τους προσέγγιζα και άρχιζαν να πετάνε μικρά παιδιά μέσα στο καράβι μου, να σωθούν αυτά πρώτα».

Τώρα οι προσφυγικές ροές έχουν κοπεί. Οι κάτοικοι του νησιού βρίσκονται σε σύγχυση. Αυτή είναι η επιβράβευση των κόπων τους; Που είναι οι τουρίστες, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και Σουηδοί που παραδοσιακά επισκέπτονται τη Λέσβο; Που είναι τα μίντια; Τον περασμένο Ιούλιο ήρθε το λιμενικό, οι ΜΚΟ και απεσταλμένοι από όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης -μυρίστηκαν το «δράμα». Οπως το θέτει ο Γιώργος Σοφιάνης, βοσκός στο επάγγελμα, το Προσφυγικό «εξελίχθηκε σε ένα θέαμα». Συχνά σταματούσαν για να βοηθήσουν, αλλά βασικά είχαν έρθει για δουλειά. «Ηθελαν να πουλήσουν πόνο, όταν εμείς βρισκόμασταν εκεί για να βοηθήσουμε», είπε ο κ. Σοφιάνης. «Πείτε στον κόσμο ότι είναι ασφαλές να έρθουν εδώ, ότι είναι όμορφα. Εχουμε ανάγκη τον τουρισμό», τονίζει ο Λευτέρης Στυλιανού, ιδιοκτήτης της ταβέρνας Μουριά του Μυριβήλη στον δημοσιογράφο των New York Times.

«Τους σώσαμε. Ηταν κάτι εντελώς φυσιολογικό. Αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει θετική διαφήμιση, όχι αρνητική», σημειώνει η Θεανώ Λαούμη, η οποία εργάζεται στην ταβέρνα Το κύμα. Η προσφυγική κρίση τους έχει βουλιάξει. Το χωριό έχει αδειάσει. Οι επιχειρήσεις στο νησί -ξενοδοχεία και ταβέρνες- έχουν συρρικνωθεί κατά 80%. Το έχουν βιώσει περισσότερο οι κάτοικοι που ζουν στην ακτή που συνδέει τη Σκάλα και το Μόλυβο. Ο ίδιος ο κ. Βαλιαμός αναγκάστηκε να μειώσει το συμπληρωματικό εισόδημα που κέρδιζε δουλεύοντας στην ταβέρνα Η Μουριά του Μυριβήλη. Φέτος δούλεψε μόνο έναν μήνα αντί για πέντε.

Δεν το κρύβουν. «Δεν θέλω να γυρίσουν πίσω. Αρκετά κακά έχουν φέρει στο χωριό και το νησί», δηλώνει άλλος ψαράς, ο Νίκος Κατακουζηνός. Ωστόσο ολόκληρο το χωριό αισθάνεται περήφανο γι’ αυτό που έκανε. Πολύ πριν έρθουν οι κρατικές δομές στο νησί, οι 100 μόνιμοι κάτοικοι του χωριού είχαν αναπτύξει ένα αυτοσχέδιο σύστημα υποδοχής. Οποιος έβλεπε ένα σκάφος ειδοποιούσε τους ψαράδες. Οι υπόλοιποι κάτοικοι συγκεντρώνονταν για να συναντήσουν τα σκάφη και να βοηθήσουν τους επιζώντες. Οι γυναίκες κατεύθυναν τους αφιχθέντες σε ένα μικρό σπίτι για να ντυθούν και να δώσουν γάλα στα μωρά. «Ειμασταν όλοι σε κατάσταση σοκ. Πρώτα παίρναμε τα μωρά, ύστερα επιστρέφαμε για τους ενήλικες. Συχνά δεν ήξερες αν τα παιδιά θα ορφάνευαν», λένε στον δημοσιογράφο.

Ο Γιώργος Σοφιάνης θυμάται τα ουρλιαχτά. Ακόμη και τα πρόβατα είχαν τρομάξει από τις φωνές. «Οπως κι εμείς, το συνήθισαν». Συνήθισαν να βλέπουν μία «τριτοκοσμική κατάσταση» στους δρόμους, γεμάτους ανθρώπους και παιδιά με σημάδια από τα τραύματα του πολέμου. «Ακόμη και ο πιο σκληρόκαρδος άνθρωπος θα άλλαζε γνώμη βλέποντας αυτές τις εικόνες», τονίζει ο κ. Σοφιάνης. Φανταστείτε πώς ένιωθε ο ίδιος βλέποντας μικρά παιδιά να πνίγονται όταν είχε ζήσει πρόσφατα τον χαμό των δικών του παιδιών, από μία σπάνια μορφή επιληψίας. «Ενα βράδυ ένα παιδί βγήκε στην ακτή, έμοιαζε τόσο πολύ με τον πεθαμένο μου γιο. Πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος; Τουλάχιστον αυτό το παιδί επέζησε».

The post New York Times για Λέσβο: Τώρα υποφέρουν οι νησιώτες appeared first on Protagon.gr.