Το ευρωπαϊκό κοστούμι και η ιστορική ανακρίβεια…

Ο Ολυμπιακός φαίνεται ξεκάθαρα ότι νιώθει πολύ πιο άνετα μέσα στο σινιέ ευρωπαϊκό του κοστούμι. Το ξαναφόρεσε μετά τις δυο απανωτές ήττες στο εσωτερικό και πανηγύρισε σπουδαία νίκη επί της πανάκριβης Φενέρ του Ομπράντοβιτς, στο μεγαλύτερο ντέρμπι της πρεμιέρας του ΤΟΡ16. Μη ξεχνάμε ότι στο ΣΕΦ μονομάχησαν δυο ομάδες που κατέκτησαν πρωτιές στους ομίλους τους.

Ο Παναθηναϊκός

φαίνεται ξεκάθαρα ότι νιώθει πολύ πιο άνετα, γενικώς. Από τη μέρα που επικράτησε στον ημιτελικό του κυπέλλου, κόντρα στο Ολυμπιακό, λες και βρήκε τη σιγουριά που του έλειπε σε ολόκληρη την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας. Παράλληλα δείχνει ότι κατέληξε στην αγωνιστική ταυτότητα πάνω στην οποία θα βασίσει την προσπάθειά του να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Την Αρμάνι την έκανε μια μπουκιά.

Οι δυο αυτές νίκες δεν ήταν κρίσιμες, ούτε καθοριστικές. Ήταν όμως πολύτιμες, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους.

Αυτοεκτίμηση

Του Ολυμπιακού, γιατί θα του έπεφτε βαριά μια ενδεχόμενη τρίτη συνεχόμενη ήττα, σε τρίτη διαφορετική διοργάνωση, εντός έδρας και μάλιστα με αντίπαλο τον Ομπράντοβιτς (και ό,τι αυτό συνεπάγεται). Την χρειαζόταν περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους. Για να επιβεβαιώσει το μέταλλο και τον χαρακτήρα του και να ξαναβρεί, το συντομότερο, την κλονισμένη αυτοεκτίμησή του. Τα κατάφερε με το παραπάνω αν συνυπολογίσουμε τις δυο βαρυσήμαντες απουσίες του Λο και του Πέτγουεϊ και την αξιοσέβαστη διαφορά των 13 πόντων. Καλή καβάντζα για παν ενδεχόμενο (ισοβαθμίας). Παράλληλα, έπεισε το κοινό του , ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να κάνει “sold out”, αν πρόκειται να βλέπει τέτοιες ματσάρες. Και για να μην ξεχνιόμαστε: απέναντί του είχε μια ομάδα με τριπλάσιο μπάτζετ.

Για τους πρωταθλητές Ευρώπης, ήταν πραγματικά μια χορταστική επιθετική βραδιά. Μια βραδιά στην οποία δέσποσαν δυο προσωπικότητες: του Βασίλη Σπανούλη και του Στράτου Περπέρογλου.

Ο Σπανούλης, από το ζέσταμα , ήταν σα να έλεγε στους συμπαίκτες του: «Μη φοβάστε , απόψε εγώ είμαι εδώ». Ήταν αυτός που έδιωξε πολύ γρήγορα την αναμφισβήτητη πίεση και τους έκανε όλους να αισθανθούν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Όλους εκτός από τον Ομπράντοβιτς, που έβρασε μέσα στο ζουμί του. Προσπάθησε με χίλιους δυο τρόπους να του κόψει την εκτέλεση ή την δημιουργία, αλλά μάταια. Τα επιτεύγματα του «Kill Bll» (39 αξιολόγηση) γίνονται ακόμη πιο σπουδαία αν θεωρήσουμε ότι το κίνητρό του επαυξήθηκε από εκείνη τη πολυθρύλητη προσωπική κόντρα που ξέσπασε ανάμεσά σε εκείνον και στον πρώην προπονητή του, τότε που επέλεξε να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να μετακινηθεί στον Ολυμπιακό. Το ισχυρίζομαι αυτό, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, η υπερβολική επιθυμία τυφλώνει. Δεν θέλει και πολύ να σου θολώσει το μυαλό και να σου γυρίσει μπούμεραγκ. Ειδικά αν δεν έχεις την κλάση να αντέξεις αυτή τη διαδικασία.

Κι ο Περπέρογλου, θα πρέπει να εξέπληξε τον Ομπράντοβιτς με την εξέλιξή του, αυτή την τελευταία διετία. Δεν νομίζω, ο Σέρβος, να τον θυμάται για τόσο πρωταγωνιστή και τόσο ψυχωμένο. Η εσωτερική μετακίνησή του στο «τέσσερα» ήταν, χωρίς αμφιβολία, η κίνηση που έγειρε την πλάστιγγα προς την πλευρά του Ολυμπιακού και έκανε άνω-κάτω την αντίπαλη άμυνα.

Πολύτιμες πινελιές έβαλαν ο Μάντζαρης, με την άμυνα και τα τρίποντά του, ο Λοτζέσκι στην τέταρτη περίοδο που έκανε το δικό του ξέσπασμα, ο Πρίντεζης που επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις, ενίοτε ο Σίμονς με τον Ντάνστον.

Η Φενέρ διαθέτει μονάδες με τρομερά προσόντα και ποιότητα. Όμως βγάζει μάτια ότι της λείπει ο κλασσικός πλεϊ μέικερ που να θέτει το μυαλό του πρώτα στην υπηρεσία της ομάδας και μετά στην υπηρεσία της στατιστικής του στην επίθεση. Το αντίθετο του ΜακΚάλεμπ δηλαδή. Δεν ξέρω αν διέκρινα σωστά, αλλά η αμυντική της ολιγωρία –τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ματς- έμοιαζε με προϊόν υπεροψίας παικτών που βασίζονται στο επιθετικό ταλέντο. Δεν είναι εύκολο να τους αλλάξεις τη νοοτροπία, όπως κι αν λέγεσαι.

Κριτήριο τα εκτός

Του Παναθηναϊκού (η νίκη ήταν πολύτιμη) γιατί η Αρμάνι, είναι από τις ομάδες εκείνες που πρέπει να βάλει από κάτω για να πετύχει τον μίνιμουμ στόχο, που είναι η πρόκριση στα πλεϊ οφ και να βάλει πλώρη για τον μάξιμουμ που είναι η διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας. Μπορεί Ιταλοί να μην γέμισαν το μάτι, αλλά να είστε σίγουροι ότι με τον τρόπο που παίζουν, θα έρθει κάποια βραδιά που τη ζημιά θα την κάνουν.

Οι νταμπλούχοι Ελλάδας αρχίζουν να διαμορφώνουν μια φυσιογνωμία ομάδας που ξέρει να χαλάει το ρυθμό και το μυαλό των αντιπάλων. Το κάνουν ενσυνείδητα γιατί δεν διαθέτουν τόσο γρήγορα πόδια στην περιφέρεια, αλλά υπερτερούν ξεκάθαρα σε προσωπικότητα , ικανότητα στο διάβασμα και παραστάσεις που τους βοηθάνε να κάνουν αυτό που πρέπει, στο «πέντε εναντίον πέντε». Πλέον έχουν καλή ψυχολογία και -επιτέλους- όλους τους παίκτες ετοιμοπόλεμους . Ο Πεδουλάκης, φαίνεται ότι έχει αξιολογήσει το υλικό του και έχει καταλήξει ποιοι είναι γι' αυτόν οι βασικοί , οι λιγότερο βασικοί και οι αναπληρωματικοί. Πάντα, με βάση την ικανότητά τους να υπηρετήσουν τα πλάνα του . Πλάνα που δίνουν βάση στην άμυνα και συγκεκριμένες επιθετικές πατέντες : το κεντρικό «pick and roll” και τα post up της τριπλέτας Ματσιούλις, Διαμαντίδη, Γκιστ.

Καθοριστικό για την προοπτική του Παναθηναϊκού στον όμιλο θα είναι το αν θα καταφέρει να επιβάλλει τα «θέλω» τους και μακριά από το ΟΑΚΑ. Δηλαδή να παίξει όλα τα κρίσιμα ματς με το σκορ κάτω από τους 70 πόντους.

Ιστορική ανακρίβεια

Επειδή πρόκειται για ιστορική ανακρίβεια , που στο τέλος θα την πιστέψουμε κιόλας, επιτρέψτε μου –αντί επιλόγου- να υπενθυμίσω ότι ο Βασίλης Σπανούλης δεν υπήρξε ποτέ «δημιούργημα» του Ομπράντοβιτς. Ο Σπανούλης πήγε στον Παναθηναϊκό από το Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη , με ελεύθερη μεταγραφή, σε ηλικία 23 ετών, ως πρωταγωνιστής και διεθνής (και τι δεν είχε ακούσει ο «δράκος» το 2004 που τον είχε συμπεριλάβει στην 12αδα των Ολυμπιακών Αγώνων, από κάποιους που υποστήριζαν ότι τον κράτησε για να κάνει promotion της δουλειάς του στο Μαρούσι) , έχοντας ήδη συμμετοχές σε τελικούς πρωταθλήματος (‘04), κυπέλλου (‘02) και F.E.L. Μάλιστα , από την πρώτη του χρονιά του με τα πράσινα βρέθηκε να παίζει μέσο όρο 26 λεπτά, ενώ στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε σκοράρει 28 πόντους! Προφανώς γιατί ήταν έτοιμος να κάνει αυτό που έπρεπε και όχι γιατί κάποιος του έκανε χάρη. Εννοείται πως ο πανίσχυρος Παναθηναϊκός και ο κορυφαίος προπονητής που λέγεται Ομπράντοβιτς έκανε το αυτονόητο. Τον αξιοποίησαν στο έπακρο και τον βοήθησαν σε μέγιστο βαθμό να εξελιχθεί και να εκτοξευθεί από την στιγμή που του έδωσαν την δυνατότητα να παίξει σε μια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό.