Το μπάσκετ είναι σαν τις γκόμενες

Πριν από λίγες μέρες, οδηγώντας στον δρόμο της επιστροφής από το ΣΕΦ προς το σπίτι μου, άκουσα στο ραδιόφωνο ένα από τα πιο γελοία ερωτήματα, που έχουν τεθεί στην ιστορία των εκπομπών, που εξελίσσονται με τη συμμετοχή ακροατών. «Ποιος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία; Ο Πεδουλάκης ή ο Μπαρτζώκας;», ήταν η απορία και ο αμφιτρύων, αφού ξεπέρασε τη σχετική αμηχανία, αποκρίθηκε μάλλον βαρετά… «ο Πεδουλάκης», μολονότι ο κόουτς του Παναθηναϊκού

είναι γηραιότερος του ομολόγου του στον Ολυμπιακό μόλις κατά 13 μήνες, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας.

Το προσπερνάμε, όμως, αυτό και πάμε στην ακαριαία και πομπώδη αντίδραση του ακροατή: «Ετσι εξηγείται. Ο άνθρωπος έχει μείνει πολύ πίσω, ενώ ο Μπαρτζώκας είναι πιο μοντέρνος στη δουλειά του». Αφωνοι οι παρουσιαστές, άφωνος κι εγώ, συνέχισα να οδηγώ προς το σπίτι μου ακούγοντας την «ανάλυση» του φωτεινού παντογνώστη, ο οποίος περνούσε γενεές δεκατέσσερις τον Πεδουλάκη για τις επιλογές του, το ρόστερ που χρησιμοποίησε, τις ήττες από τον Ολυμπιακό και τη Λιέτουβος Ρίτας, το… ψιλόβροχο εκείνη τη νύχτα.

Μόνο… άσχετο δεν τον έβγαλε ο πανάσχετος (από τους χιλιάδες του είδους), που είχε το θράσος να αναλύει το μπάσκετ και εμείς υποχρεωμένοι να τον ακούμε, όσο τον αντέξαμε τέλος πάντων. Θα μπορούσε να είναι στη θέση του Πεδουλάκη ο Μπαρτζώκας και εκείνον να περνάει πριονοκορδέλα, όπως τόσοι και τόσοι τον είχαν βαφτίσει «Mr. Bean» στις αρχές της περυσινής χρονιάς, τότε που έχανε με μεγάλες διαφορές στην Ευρωλίγκα. Οι ίδιοι άνθρωποι φυσικά τον αποθέωναν για το εξωπραγματικό μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου, ενώ δεν παρέλειψαν να τον ξεφωνίσουν, επειδή έχασε το πρωτάθλημα στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Τότε ο Πεδουλάκης δεν ήταν… τόσο μεγάλος σε ηλικία, ούτε παρωχημένες οι ιδέες του για τους αμέτρητους προπονητές του καναπέ.

Το μπάσκετ είναι σαν τις γκόμενες. Πολλοί τις βλέπουν, λίγοι τις καταλαβαίνουν. Οπως και η ομάδα μας είναι σαν τη γκόμενά μας, δεν θέλουμε να ακούμε κακά λόγια για αυτή. Ισχύει και αυτό. Και είναι μαθηματικά βέβαιον ότι αν ο Ολυμπιακός είχε ηττηθεί από τη Γαλατάσαραϊ στην Κωνσταντινούπολη με τρίποντο από το κέντρο, θα υπήρχαν αρκετοί πρόθυμοι να λιθοβολήσουν τον προπονητή των Ερυθρόλευκων, επειδή χρησιμοποίησε και μάλιστα στην αρχική πεντάδα τον («άγουρο», «ψαρωμένο» και «λίγο» για τον Ολυμπιακό, όπως θα τεκμηρίωναν την αυθαιρεσία της άποψής τους) Δημήτρη Αγραβάνη.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αθλητική κουλτούρα, που θα επιτρέψει στους πολλούς να κρίνουν την επιλογή της χρησιμοποίησης ενός παιδιού, που καλά - καλά δεν έχει κλείσει τα 19, σε έναν τόσο δύσκολο αγώνα της Ευρωλίγκας και μάλιστα με τη βαριά φανέλα του πρωταθλητή Ευρώπης. Επιπροσθέτως, είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν Ελληνα προπονητή -τον Μπαρτζώκα και τον Πεδουλάκη κυρίως που «κυβερνούν» μεγάλα «πλοία»- να πείσει για το ορθόν της επιλογής του. Θέλω να πω ότι αν επρόκειτο για τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, άπαντες θα εξέφραζαν διθυράμβους που «τόλμησε να ρίξει στο καυτό Αμπντί Ιπεκτσί ένα αμούστακο παιδί, γεμάτο σπυράκια».

Ακόμη και αν έχανε ο Ολυμπιακός, «κάτι ξέρει ο Ντούντα για να τον βάλει μέσα», θα στήριζαν οι περισσότεροι την απόφαση του σεβάσμιου Σέρβου. Λες και ο Μπαρτζώκας δεν «γύρισε» τον περυσινό τελικό της Ευρωλίγκας με τον Δημήτρη Κατσίβελη. Λες και ο Πεδουλάκης δεν έριξε στην πεντάδα τον πρωτάρη στην Ευρωλίγκα Νίκο Παππά, κι ας έχασε από τη Λιέτουβος στην πρεμιέρα. Βλέπετε, η ασχετοσύνη, η προχειρότητα και η αυθαιρεσία στην Ελλάδα ζουν και βασιλεύουν, ενώ η νηφαλιότητα, η ψυχραιμία, η αντικειμενικότητα και η διορατικότητα συνιστούν έννοιες που σπανίζουν, όπως οι σπουδαίοι σέντερ στην Ευρώπη…