Τα απομεινάρια μιας μέρας

Ο τελικός του κυπέλλου ανήκει στο… χθες (αν και σε περίπτωση που η προγραμματισμένη ώρα έναρξης ήταν λίγο αργότερα, θα παίζαμε μέχρι… σήμερα), ο πρώτος τίτλος της χρονιάς πήγε σε "πράσινα χέρια" κι εμείς θα επιχειρήσουμε να καταγράψουμε κάποιες από τις σκέψεις - γεύσεις που κρατήσαμε.

Δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι στο θέμα της συμπεριφοράς των "στρατών". Άλλωστε, ο Γιώργος Νικολάου χρησιμοποίησε πριν τον τελικό έναν τίτλο, που σήμερα είναι πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης και… σύνθημα

στα χείλη πολλών λογικών "οπαδών" του μπάσκετ, ο δε υπογράφων κατέγραψε σε… real time (που λένε όσοι γνωρίζουν τη γλώσσα των βαρβάρων) τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Άρα περιττή η περαιτέρω ανάλυση.

Ματ Πεδουλάκη

Στο αγωνιστικό μέρος, ο Αργύρης Πεδουλάκης νίκησε κατά κράτος τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Βλέποντας κανείς τα δύο συνεχόμενα ντέρμπι των "αιωνίων", για πρωτάθλημα και κύπελλο, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού "έκρυψε" τον Ούκιτς.

Σε έναν βαθμό "θυσίασε" τη νίκη στο ΣΕΦ (που δεν ήταν σε κανένα σημείο δεδομένη, το αντίθετο) για να αποκτήσει ένα… αβαντάζ για το κύπελλο. Και εξ αποτελέσματος δικαιώθηκε. Γιατί δεν είναι ο χρόνος συμμετοχής του Κροάτη, όσο η εντολή να πάρει αυτός μεγάλο όγκο των επιθέσεων, χτυπώντας τον Σπανούλη στην άμυνα και πιάνοντας στον… ύπνο τους αντιπάλους.

Ψυχολογικά φάνηκε πως προετοίμασε καλύτερα τους παίκτες του, η άμυνα του Παναθηναϊκού (κυρίως στον Σπανούλη) ήταν σημείο αναφοράς, ενώ δεν έδειξε να επηρεάζεται ούτε από τη διακοπή (συνήθως βοηθά αυτόν που κυνηγά στο σκορ), ούτε από την αντεπίθεση και τη λογική ψυχολογική πίεση, όταν ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά στο 37', για πρώτη και τελευταία φορά.

Καβάλα στ' άλογο

Το καλοκαίρι οι… Κασσάνδρες πρόβλεψαν (γιατί έτσι τους βόλευε) την καταστροφή του "πράσινου" κόσμου. Και συνέχισαν το… βιολί τους μέχρι χθες το… πρωί. Η ιστορία, λένε, γράφεται από τους νικητές και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Ο Παναθηναϊκός του 2013, με το 1/4 του μπάτζετ, με ομάδα κατά τα 13/15 καινούρια, με παίκτες και προπονητή που ΑΔΙΚΑ αμφισβητήθηκαν (και θα συνεχίσουν να αμφισβητούνται) πέτυχε ό,τι και ο Παναθηναϊκός του 2012, με τετραπλάσιο μπάτζετ και εξασφαλισμένη ασυλία. Γιατί, αφού την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, οι τίτλοι μετράνε.

Τα υπόλοιπα, περί του θέματος (που δεν αφορά στο ελάχιστο τον Ολυμπιακό), ας τα αναλύσουν οι λαλίστατοι μέχρι πρότινος κυνηγοί των ακραίων καιρικών φαινομένων. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι…

Καταπληκτικό παιχνίδι

Στο περιθώριο όλων των αθλιοτήτων της εξέδρας, είχαμε ένα πανέμορφο παιχνίδι. Παρότι οι παίκτες "πάγωσαν", παρότι χάθηκε κάθε έννοια ρυθμού, είχαμε εντυπωσιακές φάσεις, τρομερά καρφώματα, ανεκτίμητης ομορφιάς άμυνες, καταπληκτικές συνεργασίες, παίκτες που… βουτούσαν στο παρκέ, τρίποντα που… έκοβαν την ανάσα και άλλαζαν τον ρου της ιστορίας του αγώνα.

Αγωνιστικά ο τελικός στο Ελληνικό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους τελικούς των άλλων προηγμένων μπασκετικά χωρών, το θέαμα ήταν σπουδαίο.

Αποτυχία διοικούντων

Το είπαμε (τώρα πλέον και τα γράφουμε, και τα λέμε, με τη δική σας… ανοχή και συμπαράσταση) και το γράψαμε σε όλους τους τόνους: Ο αθλητικός πολιτισμός που έδειξαν στο ΣΕΦ οι παράγοντες των δύο "αιωνίων" ήταν… καλός οιωνός. Τα θαύματα, όμως, κρατάνε μια μέρα.

Η διαχείριση της κρίσης, το πάθος για τον τίτλο, οδήγησε τους ιδιοκτήτες των ομάδων σε μπαράζ άστοχων δηλώσεων και αποτυχημένων επιλογών.

Αδίκησαν τον εαυτό τους οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, στην προσπάθεια να μας πείσουν ότι έβαλαν… οικογένειες στο γήπεδο. Αδίκησαν τον αγώνα της ομάδας τους, επιλέγοντας να μην παραστούν στην απονομή.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έπρεπε να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη, καθώς το καλοκαίρι πήρε στα χέρια του την… καυτή πατάτα και όχι μόνο δεν τσουρουφλίστηκε, αλλά κατέκτησε (σε απόλυτα νούμερα) ό,τι και πέρυσι (και ακόμα κανείς δεν ξέρει τη συνέχεια). Δεν κέρδισε τίποτα με τις δηλώσεις περί "ομάδας της αλητείας" και όλα τα υπόλοιπα. Η αξία του ηττημένου προσφέρει δόξα στον νικητή κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει.

Οι πρόεδροι (εκατέρωθεν) ήταν ασορτί με τους οπαδούς. Δυστυχώς… Και το χειρότερο ήταν ότι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο δικός τους "στρατός" έκανε λιγότερα… εγκλήματα πολέμου.

Διαδικτυακές κωλοτούμπες

Φτάνουμε στο πιο ωραίο κομμάτι της χθεσινής βραδιάς. Αν έκανε κανείς μια βόλτα στη σύγχρονη ηλεκτρονική γειτονιά (βλέπε facebook) θα είχε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Και για τη βία, και για τη… βλακεία που τη συνοδεύει.

Οι μέχρι χθες απογοητευμένοι "πράσινοι" (και κυρίως οι "ειδικοί" του πληκτρολογίου) θυμήθηκαν ότι έχουν τα ράφια με τις πολλές "κούπες", μέτρησαν αστέρια, έδειξαν έπαρση.

Ναι, αυτοί οι ίδιοι που αποδοκίμαζαν τον Ούκιτς στον αγώνα με τη Μάλαγα, που αμφισβήτησαν τον προπονητή και τις επιλογές του, που δεν έβλεπαν την πιο… μεγάλη νύχτα να ξημερώνει, που ένιωθαν ένα μαύρο σύννεφο να πλακώνει τα όνειρά τους.

Αυτοί ήταν που ασυγκράτητοι προκαλούσαν τους αντιπάλους (και τη νοημοσύνη μας) σαν να πίστευαν και να υποστήριζαν φανατικά από την πρώτη στιγμή το… σχέδιο, το πλάνο, τη μεταβατική περίοδο.

Οι… άλλοι, οι "ερυθρόλευκοι" έπεσαν από τα σύννεφα με τις ασχήμιες στο Ελληνικό. Είδαν μόνο τον Χάινς να τραυματίζεται, δεν διαπίστωσαν συμμετοχή του δικού τους τάγματος εφόδου στα επεισόδια. Ήταν ξένα προς την κουλτούρα τους και -φυσικά- η ήττα οφείλεται στις συνθήκες ζούγκλας.

Για τον… φόνο ουδείς γνωρίζει το παραμικρό και βεβαίως, αυτοί που τόσο καιρό ανέλυαν με καθαρό μυαλό τα πάντα, χρησιμοποιώντας μπασκετικούς όρους, χθες δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν.

Υ.Γ.: Υπάρχει κάτι χειρότερο από τα επεισόδια, τους τραυματισμούς των παικτών, την αλητεία που βιώσαμε χθες: Η λήθη. Πέρα από κάποιες δηλώσεις αγανάκτησης, του χρόνου πάλι η κληρωτίδα θα έχει κέφια, πάλι οι αιώνιοι θα βρεθούν στον τελικό, πάλι οι στρατοί θα καταλάβουν τα πέταλα, πάλι το τεράστιο πανό θα μας θυμίζει ότι, σε αυτόν τον τόπο όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Υ.Γ.1: Πάλι καλά που οι πολιτικοί ταγοί του αθλητισμού γνωρίζουν ότι η δημοφιλία τους συγκρίνεται με… θερμοκρασία Νευροκοπίου στο καταχείμωνο και γλιτώνουμε από δηλώσεις περί απόφασης της πολιτείας να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο.

[email protected]