Τώρα θέλει μάχη

Να, ένας ακόμα λόγος για τον οποίο πάτησα το φρένο μετά το 1-0 στο ΣΕΦ στον πρώτο τελικό. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θα βρεθούν πρόθυμα κοράκια να δώσουν πατερίτσες στους πουλμανάτους.

Τους έστειλαν στην αγαπημένη τους γραμμή, έγινε το 1-1. Και μας ξανάρχονται στο ΣΕΦ… Εδώ, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο να περάσουν τα καραγκιοζιλίκια αυτά. Ούτε είναι εύκολο να κερδίζει φάουλ ο Παναθηναϊκός επειδή είναι στραβό το χτένισμα των παικτών του Σφαιρόπουλου. Άσε που δεν θα λείψει ξανά ο Σπανούλης…

Με άλλα λόγια, με όση σιγουριά σας έλεγα μετά το 1-0 ότι πρέπει το κεφάλι να μείνει χαμηλά γιατί δεν έχει κριθεί ακόμα τίποτα, έτσι σας λέω και σήμερα πως παρά το 1-1 οι δύο ομάδες δεν μπορούν να συγκριθούν. Και πως είναι απόλυτα στο χέρι των παικτών του Ολυμπιακού να κάνουν στο τρίτο ματς το 2-1 και να πάνε στο ΟΑΚΑ να το γεμίσουν ξανά αγάλματα. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται και η απαραίτητη διάθεση.

Τώρα που το ρεζερβουάρ λογικά πάει να αδειάσει μετά από ένα – ενάμισι μήνα με διαβολοπρόγραμμα, τώρα που το μάτι πάει να θολώσει από την κούραση, τώρα που φτάνουμε στο φινάλε είναι που χρειάζεται μια σωματική υπέρβαση ακόμα. Τώρα είναι που πρέπει άπαντες, από τον Σπανούλη μέχρι τον Τολιόπουλο, να μπουν στο παρκέ με το μάτι να γυαλίζει. Να μην αφήνουν ούτε εκατοστό που λέει ο λόγος ανοικτό για τους… πουλμανάτους, να μην αφήνουν κανένα ριμπάουντ να το παίρνουν στο χαλαρό οι απέναντι, να μην αφήνουν καμία διεκδικούμενη μπάλα χωρίς να βουτάνε στο παρκέ για να την κάνουν δική τους.

Όσο μπροστά και να είναι ο Ολυμπιακός σε θέματα τακτικής και προπονητικής καθοδήγησης, όσο σπουδαίες προσωπικότητες και να έχει σε σύγκριση με τους απέναντι, αυτό που απαιτείται σε περιπτώσεις ανάλογες με τον τρίτο τελικό είναι διάθεση να πέσεις στη φωτιά. Αν το κάνουν οι παίκτες του Ολυμπιακού, αν δηλαδή εμφανιστούν σαν κανονικός Ολυμπιακός το 2-1 θα έρθει με συνοπτικές διαδικασίες.

Μπάμπης Χριστόγλου