''το μονο που θελουμε ειναι να φυγουμε απο την ελλαδα''...

Τα υγρά μάτια των παιδιών που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά τους είναι από μόνη της μια εικόνα συγκλονιστική ...
που δε χρειάζεται περιγραφή ούτε σχολιασμό.

Το protothema.gr, με τη βοήθεια του 29χρονου Σύρου Χουσεΐν, επιχειρεί να κάνει ένα μικρό οδοιπορικό στο Σύνταγμα και να καταγράψει εικόνες που προκαλούν λύπη, θλίψη, οργή, με ανθρώπους ανήμπορους, ανυπεράσπιστους, ταλαιπωρημένους στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλο να προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή τη «φλόγα» της ελπίδας ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

Ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους και με ενδιάμεσο σταθμό τη χώρα μας λένε πως δε μπορούν, πως δεν αντέχουν να ζουν άλλο εγκλωβισμένοι σε αυτή την κατάσταση και κάτω από αυτές τις συνθήκες εδώ και 14 ημέρες, ζητώντας την κατανόηση της Ελληνικής Πολιτείας και ελπίζοντας ότι θα κάνει κάτι για να τους βοηθήσει να φύγουν σε κάποια άλλη χώρα.

Πριν από λίγες ημέρες μία έγκυος γυναίκα λιποθύμησε από εξάντληση και τώρα, στο Σύνταγμα βλέπει κανείς παντού παιδάκια χλωμά και ταλαιπωρημένα, τα οποία με δυσκολία στέκονται στα πόδια τους.

Ο φακός του protothema.gr στέκεται σε μία οικογένεια με τρία παιδάκια τα οποία μοιάζουν χαμένα, απελπισμένα και τόσο ταλαιπωρημένα. Είναι μικρά παιδιά που θα έπρεπε να χαμογελούν και να παίζουν ξένοιαστα κι όμως, γι' αυτά τα παιδιά το τέλος της παιδικής αθωότητας έχει ήδη έρθει.

Το βλέπεις όταν προσπαθείς να πλησιάσεις κοντά τους: Θέλουν ένα χάδι. Θέλουν μία αγκαλιά. Θέλουν ζεστασιά. Παλεύουν με το κρύο, τη βροχή, την πείνα. Είναι σχεδόν δύο βδομάδες υποσιτιζόμενα και αδύναμα να σταθούν στα πόδια τους.

Η οικογένεια του Χασάν -πατέρα τριών παιδιών- είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση.

Ένα αγοράκι θλιμμένο μοιάζει να κοιτά στα μάτια των περαστικών και να προσπαθεί να βρει μία απάντηση για αυτά που ζει.

Πεινάει, κρυώνει και μέχρι χθες είχε πυρετό
Η μικρή του αδελφούλα δεν «ξεκολλάει» από την αγκαλιά του μπαμπά της και εκείνος, αδύναμος να προσφέρει κάτι άλλο, απλά την κρατά σφιχτά για να τη ζεστάνει.

Η χαριτωμένη μικρούλα κλαίει συνέχεια, γιατί πολύ απλά πεινάει, διψάει, κρυώνει.
Η γυναίκα του Χασάν κρατά στα χέρια της το μόλις λίγων μηνών παιδάκι τους, που ήρθε στον κόσμο για να τους χαρίσει ευτυχία, αλλά που εκείνοι αδυνατούν να του προσφέρουν κάτι.

Χωρίς πατρίδα. Χωρίς σπίτι. Χωρίς φαγητό. Χωρίς κάτι να γίνεται ή να φαίνεται πως θα γίνει για να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν αυτό που ζητούν: να βοηθηθούν από την Ελληνική Πολιτεία και να προωθηθούν σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα, με την ελπίδα, τη ψευδαίσθηση, την πιθανότητα να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Από το μηδέν.

Τα φλας των φωτογράφων απαθανατίζουν στιγμιότυπα που προκαλούν θλίψη, ρίγος, αγανάκτηση.

Θέλεις να τους βοηθήσεις και δε μπορείς. Πόσο άδικο αυτό που τους συμβαίνει; Από την εμπόλεμη ζώνη της πατρίδας τους ξαφνικά σε μία «εμπόλεμη» καθημερινότητα, με πείνα και κακουχίες απάνθρωπες. Σε μία χώρα που έχει δεχτεί πολλαπλά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια ελέω οικονομικής κρίσης και που φαντάζει αδύναμη να μπορέσει να τους στηρίξει.

Οι περισσότεροι το κατανοούν, αλλά επιμένουν πως τελικά η Ελλάδα θα κάνει κάτι για αυτούς, έστω κι αν η κατάσταση είναι τόσο πολύ δύσκολη και δυσβάσταχτη για όλους.

Είναι συγκινητικό, ωστόσο, να βλέπεις πώς τα μικρά παιδιά κοιτούν όλους όσους πηγαίνουν για να τους στηρίξουν με όση δύναμη έχουν και όπως μπορεί ο καθένας.

Απλοί άνθρωποι συνεχίζουν και φέρνουν από το υστέρημά τους ό,τι μπορούν: ρούχα, μία κουβέρτα, φαγητά, για να προσπαθήσουν να δώσουν μια χείρα βοηθείας στους ανθρώπους αυτούς.

Ο εφιάλτης συνεχίζεται
Στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε πριν λίγες ημέρες εκείνοι έκαναν μία τελευταία έκκληση προς όλους: «Βοηθήστε μας, θέλουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας».

Το ερώτημα είναι αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό να συμβεί σε μία χώρα που ακόμη προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της με σημαντικά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και ενώ πολλές απαντήσεις πρέπει να δοθούν στους Έλληνες, για το δικό τους αύριο.

Ίσως τελικά ένας μετανάστης δεν διαφέρει και πολύ από ένα γηγενή που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινές δυσκολίες. Ίσως, όμως, αυτό να είναι και ο κρίκος που θα μπορέσει να ενώσει τους μεν με τους δε και ενδεχομένως, να βρεθεί μία λύση για να αντιμετωπιστεί η εφιαλτική αυτή πραγματικότητα για τους Σύρους μετανάστες.