Ρουχα μαζι που πλυθηκαν...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Πέρα από τα υπόλοιπα κωμικοτραγικά που παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες, συνειδητοποιούμε κάτι που αποτελεί γενικότερη διαπίστωση για το πολιτικό μας σύστημα. Το Μνημόνιο, που κάποιοι νοσηροί τύποι το χαρακτήρισαν...
ευτυχία και ευκαιρία, λειτούργησε ως καθρέφτης που έδειξε μέσα από παλινωδίες, τις γνωστές, επί το λαϊκότερο, σε όλους μας κωλοτούμπες, τη γύμνια και την απίστευτη ανοησία του πλαισίου μέσα στο οποίο κινείται χρόνια τώρα η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
Μια δημοκρατία η οποία μέσα από τη λειτουργία και την εμμονική συμπεριφορά των κομματικών μηχανισμών εξαφανίζει ιδεολογίες, διαστρεβλώνει πολιτικές τοποθετήσεις, μετατρέπει κεντροαριστερά κόμματα σε λαϊκά δεξιά, λαϊκά δεξιά σε νεοφιλελεύθερα και κατακερματίζει μια Αριστερά που ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό πίεσης, αρκείται τελικά πάντα σε μια δυναμική μεν κριτική της εξουσίας που ποτέ όμως μετεκλογικά δεν της δίνει την ευκαιρία να παίξει τον οποιοδήποτε ρυθμιστικό ρόλο.
Και έτσι μέσα σε αυτή την απίστευτη μπουγάδα πράσινα, κόκκινα, μπλε, μαύρα και λοιπά κόμματα πλύθηκαν μαζί και έχουν γίνει όλα πλέον αγνώριστα, τόσο αγνώριστα και τόσο θλιβερά όμοια μεταξύ τους. Κόμματα με βουλευτές- μαριονέτες που από όπου και να προέρχονται, εδώ και μήνες, υπογράφουν ότι τους βάλουν κάτω από τη μύτη, φοβερίζοντας τους και εκβιάζοντας τους με δύο λέξεις που από μόνες τους καταργούν κάθε ανθρώπινη εγκεφαλική λειτουργία και παράλληλα κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια :'' κομματική πειθαρχία''. Δύο λέξεις που ισοπεδώνουν τα πάντα, που προσβάλλουν, που αφαιρούν κάθε ταυτότητα και που τελικά γκετοποιούν και υποβαθμίζουν. Και το Μνημόνιο, ως καθρέφτης ή μεγεθυντικός φακός, έδειξε ακριβώς αυτό : την απόλυτη υποβάθμιση ενός '' ξεβαμμένου '' και '' γυμνού '' πολιτικού συστήματος,