Προεδρος ή αρχηγοσ;

Γράφει ο Ανδρέας Πάτσης
(Δικηγόρος)
Οι εποχές όπου τα πλήθη παραληρούσαν στις πλατείες, σε ένα μόνο νεύμα του ηγέτη τους, ανήκουν πια στην ιστορία. Και όχι μόνο γιατί έχουν αλλάξει οι καιροί, αλλά γιατί δεν υπάρχουν, πλέον, εδώ και πολλά χρόνια, οι ηγετικές μορφές στην πολιτική ζωή του τόπου...
Οι μελλοντικοί πρόεδροι των αστικών κομμάτων, εγγράφονται πλέον σε επετηρίδα, αναμένοντας, συνήθως, την εκλογική αποτυχία των πρώτων, προκειμένου να αναλάβουν αυτοί, θεωρώντας δεδομένο ότι, για την ήττα μόνοι υπαίτιοι είναι ο Πρόεδρος και η αντικατάστασή του θα τους επαναφέρει στην εξουσία.
Ρηχή πολιτική δικαιολογία που υποκρύπτει, όχι και τόσο επιμελώς, την προσωπική φιλοδοξία. Όλοι όσοι διαγκωνίζονται στον προθάλαμο των προεδρικών γραφείων για να καταλάβουν την πολυπόθητη καρέκλα, θα το έκαναν εάν είχαν μπροστά τους τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Ανδρέα Παπανδρέου; Νομίζω ότι ούτε στα μάτια θα μπορούσαν να τους κοιτάξουν.
Και βέβαια, ο πολιτικός χρόνος της προσφοράς του κάθε ένα τελειώνει και πρέπει οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων να ανανεώνονται. Όχι για την παράταξη, αλλά για την πατρίδα. Κι αυτό απαιτεί το πολιτικό πρόσωπο να έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το προηγούμενο.
Πιστεύει στα σοβαρά κανείς ότι ο μέσος Έλληνας ενδιαφέρεται για το πόσο χρονών είναι ο υποψήφιος, ποιο το επώνυμό του, εάν κατάγεται ή όχι από πολιτική οικογένεια, εάν οι υποψήφιοι των κομμάτων θα αναδεικνύονται από την βάση, αν αυτός θα κάνει καλύτερη αντιπολίτευση και θα κερδίσει τον πολιτικό αντίπαλο κλπ;
Δυστυχώς, τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, προφανώς, έχουν στερέψει από ιδέες και πρόσωπα, αναλώνονται σε ένα προσωπικό παιχνίδι εξουσίας και έχουν κοντύνει πολύ, πολιτικά. Γι’ αυτό και ο κόσμος, συνειδητά, τους γυρίζει την πλάτη και τα απαξιώνει.
Το κόμμα, ιδιαίτερα στις εποχές μας, χρειάζεται έναν ηγέτη. Με όραμα για το μέλλον, που θα εμπνεύσει τον πολίτη και θα τον ξαναφέρει στις επάλξεις του πολιτικού αγώνα. Με κύρος και προσωπικότητα που θα αποκαταστήσει την ανυποληψία μας σε διεθνές επίπεδο και δεν θα περνάει απαρατήρητος, όχι μόνο από τους γύρω του, αλλά και από την ιστορία. Έναν ηγέτη που δεν φοβάται να έχει μαζί του τους καλύτερους. Που δεν θα ισορροπεί και δεν θα συμβιβάζεται. Που γνωρίζει ότι το χρέος του είναι απέναντι στο λαό και την ιστορία και είναι έτοιμος να το αναλάβει. Που, όχι μόνο, δεν φοβάται τις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά τις εγγυάται. Έναν οραματιστή του αύριο, εντός και εκτός συνόρων, πρωταγωνιστή, και όχι κομπάρσο. Οι Αναλώσιμοι Πρόεδροι γερασμένων πολιτικών σχηματισμών με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγούν σε πολιτικό αδιέξοδο.
Σ.Σ. : το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα το "Παρασκήνιο" αυτό το Σάββατο