Περαιτερω αυξηση της ανεργιας παρα τις μεταρρυθμισεις

Ρεπορτάζ : Χριστίνα Κοψίνη
(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Κατά τη διάρκεια συνεδρίου που πραγματοποίησε το Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο πρόσφατα, ένας από τους πλέον καταξιωμένους διευθυντές της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, ο κ. Ντάνκαν Κάμπελ, παρουσίασε...
τις παραμέτρους τής αποκαλούμενης «εξίσωσης της μιζέριας». Σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, η ύφεση, η κατάργηση ισχυρών εργασιακών θεσμών. Τίποτε το καινούργιο έως εδώ. Υπήρχε όμως κι ένας επιπλέον όρος: Η επιμονή της υψηλής ανεργίας σε συνθήκες ανάκαμψης. Τα όσα συντελέστηκαν και συντελούνται τους τελευταίους 12 μήνες στην ελληνική αγορά εργασίας όχι μόνο αποτυπώνουν στην πράξη την ελληνική εκδοχή της l’equation de la misere, αλλά επιβεβαιώνουν ότι παρά τις μεγάλες θεσμικές ανατροπές και την κατάργηση όλου του προστατευτικού σκηνικού μέσα στο οποίο λειτουργούσαν οι εργασιακές σχέσεις για μισό περίπου αιώνα, η ανεργία θα αυξάνεται ακόμη κι αν καταργηθεί και η τελευταία συλλογική σύμβαση εργασίας. Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ προβλέπει ότι μέσα στο 2013 το ποσοστό θα αγγίξει το 29%, ενώ ήδη η Εθνική Τράπεζα εκτιμά ότι σήμερα στον ιδιωτικό τομέα τρέχει με 33%. Κι όμως ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας δεν είχαν γίνει τόσες πολλές ανατροπές όσες αυτές που θεσμοθετήθηκαν και ακολουθήθηκαν χωρίς σημαντικές αντιστάσεις από τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα. Ηδη από το νέο έτος η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) της οποίας οι όροι κηρύσσονταν, διά νόμου, υποχρεωτικοί και για τις 900.000 καταγεγραμμένες (προ κρίσης) επιχειρήσεις της χώρας θα έχει ισχύ μόνο για περιορισμένο αριθμό επιχειρήσεων. Καθώς με το πρόσφατο «εργασιακό» έπαυσε η υποχρεωτικότητα, η πλειοψηφία των μισθωτών θα απολέσει το επίδομα γάμου και θα υποστεί μία ακόμη μείωση της τάξεως του 10% στις ήδη μειωμένες αποδοχές (30% από το 2010 έως σήμερα). Αν ο κίνδυνος αυτός αφορά περίπου τους 360.000 εργαζόμενους που καλύπτονται από την ΕΓΣΣΕ, τουλάχιστον 700.000 μισθωτοί παραμένουν ήδη ακάλυπτοι από συμβάσεις που έληξε η μετενέργειά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2012, περίπου 110.000 εργαζόμενοι με ατομικές - τροποποιητικές συμβάσεις αποδέχθηκαν μείωση των αποδοχών τους. Ομως το πιο εντυπωσιακό από τα όσα θεσμικά συμβαίνουν στην αγορά εργασίας αφορά την έκταση και το περιεχόμενο των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Η θεσμοθέτηση της δυνατότητας να υπογράφονται με «ενώσεις προσώπων» ακόμη και σε επιχειρήσεις των 5 εργαζομένων, ήταν αυτή που μετέβαλε ριζικά όλους τους όρους που διέπουν μισθούς, ωράρια εργασίας, κατάργηση υπερωριών, διευθέτηση χρόνου εργασίας, άδειες και επιδόματα. Τα όσα ακολούθησαν με το τελευταίο Μνημόνιο δεν αποτελούν παρά τον επίλογο των μεταβολών που ξεκίνησαν μέσα στις επιχειρήσεις. Αυτές είναι πλέον και οι ρυθμιστές των εργασιακών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Μια ματιά στις 840 επιχειρησιακές συμβάσεις που υπεγράφησαν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 αρκεί για να κατανοήσουμε ότι στο εσωτερικό των επιχειρήσεων που λειτουργούν σε περιβάλλον