Οταν η δημοκρατια τριζει...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Πόσες φορές άραγε το τελευταίο χρονικό διάστημα δεν έχουμε όλοι μας αναρωτηθεί, πόσο ακόμα θέλουμε για να πιάσουμε πάτο, σε ένα τόπο όπου η δημοκρατία χτυπιέται αλύπητα και καταργείται, με τον πιο απροκάλυπτο και ταυτόχρονα...
προκλητικό τρόπο, από εκείνους ακριβώς που έχουν ορκισθεί να την προστατεύουν και να μην επιτρέπουν την βάρβαρη καταστρατήγηση της; Και δυστυχώς η βίαιη, παράνομη και καταχρηστική αυτή συμπεριφορά από τους πλέον θεσμικούς παράγοντες της χώρας μας, φαίνεται να μην έχει τέλος.
Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Μια καλή αρχή, η κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος που ρητά αναφέρει την λαϊκή κυριαρχία ως τον απόλυτο ρυθμιστή του πολιτεύματος, όταν στην πραγματικότητα δεν μας επιτρέπεται ούτε να αποφασίσουμε μέσω εκλογών για το ποιος θέλουμε να μας κυβερνά. Άλλοι αποφάσισαν, άλλοι διαπραγματεύτηκαν, άλλοι αλληλοδιορίστηκαν και μοίρασαν τις υπουργικές καρέκλες και ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αμέτοχος τα τεκταινόμενα και απλά θα ειδοποιηθεί , αν και όταν αποφασίσουν, ότι θα του επιτρέψουν να πάει στις κάλπες. Προφανώς, όταν θα κρίνουν ότι είναι αρκετά ώριμος για να γνωρίζει το καλό του.
Άλλη βαθιά πληγή στο λαβωμένο σώμα της δημοκρατίας, η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στους στυγνούς δανειστές μας, που χρόνια τώρα έψαχναν την ευκαιρία να πατήσουν πόδι και να αλώσουν το φιλέτο, το οικόπεδο γωνία, την Ελλάδα μας, διεκδικώντας τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο της.
Τρίτο μελανό σημείο, η ανενδοίαστη κατάργηση εργασιακών, κοινωνικών και λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε τολμήσει, όχι να τα αγγίξει, αλλά ούτε καν να τα αμφισβητήσει. Το δικαίωμα στην εργασία, τη στέγη, την τροφή, την κοινωνική πρόνοια, την ιατροφαρμακευτική κάλυψη, αποτελούν μακρινό και δυσθεώρητο παρελθόν.
Το κράτος πρόνοιας, βασική αρχή και προϋπόθεση της δημοκρατίας, έχει μετατραπεί σε ανάλγητο, αμέτοχο παρατηρητή που τις τραγωδίες που μας κυκλώνουν καθημερινά (αυτοκτονίες λόγω χρεών, απόρους που ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων ή στις ουρές των συσσιτίων για ένα κομμάτι ψωμί, λουκέτα σε μαγαζιά με φυσικό επακόλουθο τη δημιουργία τρομακτικού αριθμού ανέργων κλπ) τα θεωρεί, στην καλύτερη περίπτωση, μεμονωμένα περιστατικά, στη χειρότερη δε παράπλευρες απώλειες.
Άλλα τρανταχτά παραδείγματα του ελλείμματος δημοκρατίας που ζούμε, οι δεκάδες των υπουργών που δεν πληρώνουν ποτέ, μα ποτέ για τις παρανομίες που διαπράττουν κρυβόμενοι , χειρότεροι και από γυναικούλες, πίσω από παραγραφές αδικημάτων, από βουλευτικές ασυλίες, από νόμους κατάπτυστους, όπως αυτός ο περί ευθύνης υπουργών, αλλά και οι περικοπές με απίστευτη ωμότητα μισθών και συντάξεων ανθρώπων που χρόνια τώρα πλήρωναν χρυσάφι, τόσο τις κρατήσεις τους, όσο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Τι να πει κανείς για το ξεπούλημα του εθνικού ορυκτού μας πλούτου, αλλά και για την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας από κυβερνώντες που στερούνται πλέον λαϊκής εντολής, λες και εκποιούν την προσωπική