Οι κοκκινες γραμμες...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Έχοντας χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, για να κρατηθούν στην εξουσία, μια εξουσία που δεν την παραχώρησε ο ελληνικός λαός, αλλά την επέβαλαν με συνοπτικές διαδικασίες οι δανειστές μας, ώστε να εξυπηρετηθούν με τον...
καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα και οι απαιτήσεις τους, οι κυβερνώντες έβαλαν μπροστά τα μεγάλα λόγια, με στόχο διπλό: αφ' ενός να προσδώσουν επικό χαρακτήρα στις δηλώσεις τους και από την άλλη να προσπαθήσουν να παραμυθιάσουν ακόμα μια φορά το ακροατήριο τους, στην προκειμένη περίπτωση, τον ελληνικό λαό.
Αφορμή για την παρέμβαση αυτή η δήλωση του Λουκά Παπαδήμου σύμφωνα με την οποία η μόνη κόκκινη δική του γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας. Η πρώτη αντίδραση βεβαίως αφορά στην αναγόρευση του, εθελοντικά και αυτόκλητα πάντα, σε σωτήρα του ταλαίπωρου αυτού τόπου. Η δεύτερη στην μεγαλοστομία, στην αμετροέπεια της δήλωσης και φυσικά στην έπαρση αυτής.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν αβίαστα, ως φυσικό επακόλουθο της δήλωσης Παπαδήμου αρκετά:
1. Πόσους ακόμα σωτήρες μπορεί να αντέξει αυτός ο τόπος; Πόσοι ακόμα θα πειραματιστούν πάνω σ' αυτόν, τον υπερανθεκτικό, για κακή του τύχη, λαό;
2. Για πόσο καιρό ακόμα θα δοκιμάζουμε, αυτό το απέραντο μεγαλείο ψυχής, όλων αυτών των εθνοσωτήρων, που χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, κάνουν σκοπό της ζωής τους τη σωτηρία μας;
3. Πότε ακριβώς θα πάψουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν αυτό που, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους λέμε και δεν είναι άλλο από το '' ευχαριστούμε, αλλά δε θέλουμε να μας σώσετε άλλο '' ;
4. Μήπως , λέω μήπως, η ταπεινότητα και η σεμνότητα θα ήταν η πλέον ενδεδειγμένη στάση, κάτω από τις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες βουλιάζει ο ελληνικός λαός, αντί για τα μεγάλα λόγια και τις υπερφίαλες δηλώσεις στις οποίες, τελευταία, διαρκώς ολισθαίνετε, έχοντας μάλλον χάσει τον έλεγχο, κύριε Πρωθυπουργέ;
Και καθώς δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, αυτές οι κόκκινες γραμμές τελευταία έχουν την τιμητική τους. Τις ακούμε παντού, στα πλαίσια του κούφιου ξύλινου πολιτικού λόγου που δεκαετίες τώρα πληγώνει και την όποια νοημοσύνη μας, αλλά κύρια και πρώτιστα την αλήθεια και την ηθική. Ακούμε τις κόκκινες γραμμές Παπανδρέου, χρόνια τώρα για τα εθνικά μας θέματα, του Σαμαρά τελευταία για την συγκυβέρνηση, τις συντάξεις και την ημερομηνία των εκλογών, του Καρατζαφέρη για τη συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση που την ονόμασαν συνεργασίας και τόσες άλλες. Χορτάσαμε και μεγάλα λόγια και κόκκινες γραμμές.
Μόνο μια κοινή και ενιαία κόκκινη γραμμή δεν είδαμε και δεν ακούσαμε ποτέ, τα τελευταία χρόνια, από όλους εσάς, κύριοι. Τη μεγάλη κόκκινη γραμμή η οποία να οριοθετείται από την αγάπη για την πατρίδα, το σεβασμό στον ελληνικό λαό, την προστασία και υπεράσπιση των συμφερόντων αυτού και μόνο αυτού. Για την παράλειψη σας αυτή, κύριοι, έχει έρθει πια η δική μας ώρα. Η ώρα που όλοι εμείς θα τραβήξουμε πάνω στα πεπραγμένα σας τη μεγάλη κόκκινη δική μας γραμμή που θα σας δ