Λογικη κι ευαισθησια!

Γράφει ο Άγγελος Γ. Παπαδημητρίου
(Δικηγόρος Αθηνών)
Αγαπητό Fimotro,
Το εάν η χώρα μας καλώς έπραξε και επιδίωξε την εισδοχή της στην κοινότητα των χωρών του Ευρώ ή όχι, είναι σίγουρα θέμα προς συζήτηση, ιδίως δε οι συνθήκες κάτω από τις οποίες...
το κατάφερε αυτό. Όμως άπαξ και τούτο πραγματοποιήθηκε και συγχρονιστήκαμε άπαντες με το κοινό νόμισμα τα τελευταία 12 χρόνια, σήμερα, ύστερα από τα παρελθόντα τρία χρόνια της κρίσης με ό,τι αυτή επέφερε στας κεφαλάς ημών, το θέμα της συζήτησης αλλά και της ενδεχόμενης απόφασης είναι άλλο: θέλουμε να πάμε σε εθνικό νόμισμα με παράλληλη ανάκτηση της (όντως απωλεσθείσης λόγω τρόικας) εθνικής μας κυριαρχίας ή θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, συνεχίζοντας ασφαλώς να έχουμε τους δανειστές επικυρίαρχους;

Η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα θα δοθεί σίγουρα στις κάλπες, οψέποτε στηθούν αυτές. Όμως για να δοθεί, θα πρέπει ο κάθε σχηματισμός που διεκδικεί την ψήφο – απάντησή μας να μας παραθέσει λεπτομερειακώς μη αποκρύβοντας το παραμικρό, την δική του καθαρή και ξάστερη απάντηση και, κυριότατα, ποια τα ενδεχόμενα αποτελέσματά της. Κι εδώ υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα, προκύπτον βασικά από το γεγονός ότι, όλοι μας, έχοντας έτσι εκπαιδευτεί παιδιόθεν, τα θέλουμε όλα! Στο συγκεκριμένο θέμα και σύμφωνα με τα αποτελέσματα αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων, επιμένουμε μεν στην παραμονή μας στο ευρώ, όμως με ταυτόχρονη επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς την τρόικα και το Μνημόνιο!!

Κι αφού «αυτό θέλει ο λαός», προθυμότατα διάφορα Κόμματα, προεξάρχοντως τούτου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το υπόσχονται!! Όμως επειδή στην χώρα αυτή, μεταξύ άλλων, γεννήθηκε και η Λογική (ως επιστημονικός κλάδος μάλιστα) διά του παμμέγιστου Αριστοτέλους, μέρος της οποίας αποτελεί η «επαγωγική - παραγωγική σκέψις», ας δούμε λίγο κάτω από αυτό το πρίσμα, τι ενδεχομένως να συνεπάγεται η προσπάθεια πλήρωσης μίας τέτοιας υπόσχεσης.

Υποτεθείσθω ότι η νέα Κυβέρνηση, διά του Πρωθυπουργού, μεταβαίνει στην ΕΕ και ζητεί την λήξη των μνημονίων με την παράλληλη συνέχιση της συμμετοχής μας στο ευρώ. Δύο οι περιπτώσεις: είτε να το αποδέχονταν (η ιδανική) είτε να το απέρριπταν (η πραγματιστική). Στην δεύτερη περίπτωση, δύο οι υποπεριπτώσεις: είτε να αποχωρήσουμε ωσάν βρεγμένες γάτες, επιστρέφοντας στη μνημονιακή πολιτική, είτε να προχωρούσαμε –μονομερώς- σε στάση πληρωμών χωρίς να βγούμε από το ευρώ. Στην δεύτερη υποπερίπτωση, ασφαλώς και ο νουνεχής πολιτικός ανήρ θα έχει υπολογίσει και τις πιθανές αντιδράσεις των δανειστών, οι οποίοι δεν κάτσουν βέβαια με σταυρωμένα χέρια! Τούτο δε διότι, από την στιγμή που θα συνεχίζαμε στο ευρώ, θα έπρεπε, λογικά, να έχουμε ένα τέτοιο πλεόνασμα στον προυπολογισμό από το οποίο θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ανταποκριθούμε στα βασικά έξοδά μας, χωρίς να βασιζόμαστε στις όποιες χρηματοδοτήσεις, έμμεσες ή άμεσες, από την ΕΕ, εφόσον δεν θα μπορούσαμε να «κόψουμε» χρήμα, αφού δεν θα χαμε βγει από το ευρώ!! Όμως εν τέλει, εκεί θα καταλήγαμε, ήτοι στην έξοδο, δεδομένου ότι η ΕΚΤ θα μας απειλούσε με ενδεχόμενη διακοπή χρηματοδότησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μη αποδεχόμενη ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση!! Θα αρκούσε δε και μόνον η «απειλή» για να επακολουθήσει ένα απίστευτου μεγέθους bank run από όλους μας, δηλαδή μία φυγή των καταθέσεων που όμοιά της δεν θα έχει παρατηρηθεί σ ολόκληρον τον πλανήτη ποτέ, που θα κατέληγε όμως στο αυτό αποτέλεσμα: στην κατάρρευση του συστήματος και στην αναγκαστική πλέον επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα!

Συμπέρασμα (αριστοτελικόν): η παραμονή της χώρας στο ευρώ με παράλληλη αποπομπή της τρόικας και τερματισμό του Μνημονίου δεν φαίνεται λογικά να αποτελεί ρεαλιστική πολιτική, εκτός εάν το αποδέχονταν οι ίδιοι οι δανειστές – εταίροι μας!!

Σε κάθε περίπτωση, θα προτιμούσα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, σε κάποιον από τους γνωστούς πύρινους λόγους του να άφηνε κατά μέρος το «πύρινο» και να μας παρέθετε την δική του Λογική. Να είναι σίγουρος ότι εάν το έκανε, πολλοί εξ ημών θα τον ακούγαμε με μεγαλύτερη προσοχή και πρώτος απ’ όλους ο ειλικρινώς υμέτερος!!

Με εκτίμηση