Ή στραβος ειναι ο γιαλος...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια τους Έλληνες πολιτικούς μέσα από τις δηλώσεις ή μέσα από τις συνεντεύξεις τους σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες, παρατηρώ ότι, στην πραγματικότητα, τα πολιτικά πράγματα στον τόπο μας, ακολουθούν...
πεισματικά τον στίχο του παλιού και πάντα επίκαιρου τραγουδιού του Νίκου Παπάζογλου '' όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν ''.
Αυτά που ακούμε και βλέπουμε, ίδια και απαράλλακτα: από τη μια η λιτότητα, το σφίξιμο του ζωναριού, η στενότητα για τους πολλούς με ταυτόχρονη αφαίμαξη των όποιων εισοδημάτων τους και παράλληλα από την άλλη η αύξηση των περιουσιών και των εσόδων των λίγων και προνομιούχων του τόπου αυτού και η απόλυτη προστασία τους στο απυρόβλητο, κάθε φορά που πρέπει να περάσουν και αυτοί από το ταμείο ώστε να συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Και η ίδια κλασσική ιστορία συνεχίζεται με τα ίδια πάνω-κάτω επεισόδια, με το ίδιο πάντα μενού που περιλαμβάνει σκάνδαλα, μίζες, ρουσφέτια, νεποτισμούς, οικογενειοκρατίες,δελφινολογίες, ενώ τα τελευταία χρόνια, σίγουρα κανείς μας δεν έχει παράπονο, μια νέα πνοή, ένα νέο αεράκι φύσηξε και έδιωξε τα βαριά σύννεφα της καθημερινής μας ρουτίνας. Και από το προηγούμενο μενού κάτι φάνηκε να αλλάζει μάλλον προς το δραματικότερο. Οι παλιές και καλά δοκιμασμένες συνταγές συνεχίζουν αδιατάρακτα την πορεία τους, ενώ στο λεξιλόγιο μας μπήκε το καινούργιο με λέξεις όπως χαράτσια, περικοπές, απολύσεις, αυτοκτονίες, συσσίτια, άστεγοι και τόσα άλλα.
Οι προσπάθειες που γίνονται τα μεταπολιτευτικά χρόνια από τους πολιτικούς μας, γίνονταν, πάντα κατά δήλωση τους, με ένα και μοναδικό στόχο: το καλό του τόπου, τη σωτηρία της πατρίδας. Τα όποια μέτρα πάρθηκαν, κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια, ήταν πάντα για το καλό μας. Οι μαχητές της πολιτικής μας ζωής, ανακυκλούμενοι μεταξύ τους, κάθε δύο ή τρία χρόνια, προσπαθούν να μειώσουν ελλείμματα, να αυξήσουν τα πλεονάσματα, να βελτιώσουν το βιοτικό μας επίπεδο, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας χτυπώντας την ανεργία, να βελτιώσουν την παιδεία, να δημιουργήσουν ένα κράτος πρόνοιας, να δώσουν λύσεις στα εθνικά θέματα και τόσα άλλα που για να τα αναφέρουμε όλα θα πρέπει να γράφουμε ώρες πολλές.
Αναρωτιέμαι λοιπόν τι ακριβώς από όλα τα παραπάνω κατάφεραν να επιτύχουν οι 300 της Βουλής. Άλλαξαν μήπως προς το καλύτερο τη ζωή μας ή μήπως κατάφεραν κάποιους από τους στόχους που είχαν θέσει, μετά την προσφυγή μας στο ΔΝΤ; Διέσωσαν άραγε την Ελλάδα από τη χρεοκοπία ή κατάφεραν, παρά τα ανελέητα χαράτσια που επέβαλαν, μαζί με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, δώρων και επιδομάτων, βυθίζοντας τους Έλληνες στην απόγνωση και την απελπισία, να εξασφαλίσουν την παραμονή μας στην Ευρωζώνη; Μείωσαν το έλλειμμα ή το χρέος του τόπου, έδωσαν τουλάχιστον ελπίδα στο λαό, ότι σε λίγο θα τελειώσουν τα βάσανα του; Με ένα ξεδιάντροπο mea culpa, κατά το δοκούν, ξενοιάζουν, μας καλούν να πληρώσουμε εμείς πάντα τα δικά τους τα σπασμένα και κάθε φορά που ο ταλαιπωρημένος λαός