Ο χουντικός προδότης Μπονάνος, παραδέχεται ανοχή στην Κυπριακή γενοκτονία για τα …πετρέλαια!

Πετρελαια, Πετρελαια, Πετρελαια!

Μία στυγνή ομολογία μίας από τις ελεεινότερες μορφές της χούντας. 

Σήμερα, οι ομογάλακτοι του είναι μέλη της κυβέρνησης, πολιτικοί προϊστάμενοι αυτών που διώκουν επίλεκτα στελέχη ενώ…

ΓΟΝΟΙ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΩΝ ΟΥΚ με σκοπό να ετοιμάσουν δεύτερη προδοσία!

Διαβάστε τι γράφει το κατάπτυστο κάθαρμα:

Εάν υπάρχει ένα βιβλίο από το οποίο ένας ιστορικός ερευνητής μπορεί να βγάλει την αλήθεια για την Προδοσία της Κύπρου το 1974, αυτό το βιβλίο

είναι «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» που έγραψε ο χουντικός αρχηγός των ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόρης Μπονάνος, διότι με όσα γράφει βγαίνει ξεκάθαρα το συμπέρασμα ότι είναι «….»
Ας δούμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Γρηγόρη Μπονάνου που είχαν να κάνουν με το φλέγον θέμα των πετρελαίων πρίν το 1974, μετά από μια μικρή εισαγωγή που αποδεικνύει (παρόμοια σημεία υπάρχουν αρκετά στο βιβλίο του) ότι είναι «…..»
Στην σελίδα 215 του βιβλίου του ο στρατηγός γράφει τα εξής:
«…Δεν ήταν μόνο ο Μακάριος που ήθελε να φύγουν οι Έλληνες αξιωματικοί από την Κύπρον. Ηθελα κι εγώ! Εχω ήδη αναφέρει ότι επίστευα πως κάποιαν στιγμήν η Ελλάς έπρεπε να αμεμπλακή από το πυορρούν αυτό πρόβλημα…»!!! (Έτσι αποκαλεί το κτήνος, ο ομογάλακτος του Στεργιάδη και των καθαρμάτων του ’22 τους Έλληνες της Κύπρου!)
«…Εγνώριζα μετα βεβαιότητος ότι ο Ιωαννίδης θα προχωρούσε στην ανατρεπτικήν ενέργειαν εναντίον του Μακαρίου, είτε το ηθελα εγώ είτε όχι, είτε παρέμεινα Αρχηγός, είτε πατητούμην. Ηδυνάμην βεβαίως να παραιτηθώ. Αλλά τούτο δεν θα μετέβαλε την πορείαν των πραγμάτων. Δεν επρόκειτο η παραίτησίς μου να αποτρέψη την ενέργειαν. Αντιθέτως επίστευα ότι παραμένων ήτο δυνατόν να προλάβω άλλας δραματικάς εξελίξεις και πιθανώς να εμποδίσω εμπλοκήν της χώρας εις περιπετείας… Διατηρούσα την ελπίδα ότι παραμένων στην θέσιν μου θα εύρισκα την ευκαιρία να πολιτικοποιήσω το καθεστώς πράγμα που έκαμα άλλωστε την πρωΐαν της 23 ης Ιουλίου 1974 πρίν όμως συμβή οτιδήποτε»
Οπως κάθε πρωί εκείνο το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 ετοιμαζόμουν να προσέλθω ενωρίς στο γραφείο μου…Κατά την είσοδόν μου στο γραφείο μου μη ηκολούθησαν εντός αυτού ο Αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός και οι Ταγματάρχαι Χαρ. Παλαϊνης και Γερ. Ματάσης. Οι δύο πρώτοι έφερον στολήν εκστρατείας και τα πιστόλια των. Πριν ακόμη κρεμάσω το πηλίκιόν μου και καθίσω στο γραφείον μου, τόσον ο Πηλιχός όσον κι ο Παλαΐνης ήρχισαν με έντονον ύφος και χειρονομούντες να μου λέγουν ότι η ΕΛΔΥΚ βάλλεται και έπρεπε να αντιδράσωμεν αμέσως.
Προς στιγμήν αιφνιδιάσθηκα. Ητο φυσικόν να μην αναμένει ο Αρχηγός Ενόπλων δυνάμεων να του λέγουν ο κ. Πηλιχός και ο κ. Παλαϊνης τι να κάμη. Διετήρησα όμως την ψυχραιμίαν μου και τους απέπεμψα εις αυστηρόν τόνον, σχεδόν σκαιώς. Τους διέταξα να τσακισθούν να επιστρέψουν στα γραφεία των και αυτοί και ωρισμένοι άλλοι αξιωματικοί…»(σελ. 241)
«…Εν τω μεταξύ είχε προσέλθη και ο Ιωαννίδης…Ειχεν όμως αρχίσει να χάνη το παιχνίδι. Τώρα δεν ήτο δυνατόν να αποφασίζει εκείνος. Το Αρχηγείο