Ριζοσπαστικο η ακραιο; το κεντρο και η τεχνολογια του

Η πρόσφατη εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μέσα μάλιστα από μια ανοικτή και στο εξωκομματικό κοινό διαδικασία, προκάλεσε στο χώρο του Κέντρου μια πλημμυρίδα ενθουσιωδών αντιδράσεων. Το αίτημα για κάποιου είδους «ένωση» των «φιλελεύθερων» ή «κεντρώων» δυνάμεων –που καθ’ όλη την κρίση ενδημεί στους κύκλους που μεταπηδούν από τη μία «μεταρρυθμιστική» πρωτοβουλία στην επόμενη– διατυπώνεται με νέα θέρμη, έστω κι αν ταυτίζεται πλέον με την προσχώρηση στην αναβαπτισμένη ΝΔ και την υποστήριξη του νέου προέδρου της. Η πιο ενδιαφέρουσα παρέμβαση, όμως, σε αυτό το πλαίσιο εντοπίζεται στις δηλώσεις που έκανε τον περασμένο μήνα ο πρώην γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων και βουλευτής του Ποταμιού Χάρης Θεοχάρης: «Ο κ. Θεοδωράκης πρέπει εδώ και τώρα να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια διεύρυνσης και ενοποίησης του χώρου που αποκαλούμε ριζοσπαστικό κέντρο. Και ίσως χρειαστεί να προσφέρει με γενναιότητα ακόμη και το ίδιο του το είναι χάριν της ιδέας αυτής».

Άσχετα με το «καρφί» προς τον αρχηγό του Ποταμιού, για τον οποίο φαίνεται πως κανένας δεν νοιάζεται ιδιαίτερα πια, τούτη είναι η πρώτη φορά που ο πολιτικός αυτός χώρος προσδιορίζεται με τέτοια ακρίβεια: όχι πλέον ως «ευρωπαϊκές» ή «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις, όχι ως «αυτοί που υποστηρίζουν την καινοτομία, την ιδιωτική πρωτοβουλία, τη νομιμότητα και τις start ups», όχι οι «υπεύθυνες» ή οι «ρεαλιστικές» δυνάμεις ή ως οποιαδήποτε από τις μυριάδες περιφράσεις που μέχρι τώρα έχουν επιστρατευτεί – αλλά ως το ριζοσπαστικό κέντρο.