Οταν σβηνουν τα κοκκινα φαναρια- η οδυσσεια μιας μανας και ιεροδουλης

Της Α. ΤΖΑΒΕΛΛΑ
«Δεν μπορείς να πεις ότι επέστρεψα. Γιατί δεν φεύγεις ποτέ. Εγώ έφυγα για 15 χρόνια. Και ξαναγύρισα τώρα στα γεράματα. Τότε δεν με ένοιαζε. Τώρα κάθε άντρας που περνάει είναι μέσα μου σφραγίδα πυρωμένη». Κάτω από το παλιό τραπέζι της κουζίνας είχε αφήσει τις παντόφλες της. Κάτι σατέν παντόφλες με ξεφτισμένες φούντες. «Αχ, μανουλίτσα μου», αναφώνησε, σκύβοντας να τις πάρει.
«Εχω θέμα με τη μέση μου», είπε βγάζοντας τις γόβες. «Η γριά δεν είχε δόντια κι ήθελε παξιμάδια. Την ξέρεις αυτή την παροιμία;». Η Βίκυ, η Πελοποννήσια, έχει αλλάξει 5 ονόματα - όσα και «σπίτια». Είναι μητέρα ενός παιδιού που σπουδάζει στο εξωτερικό και παρόλο που δεν της φαίνεται, έχει περάσει τα 40. Πριν από 8 μήνες, έπιασε δουλειά σε οίκο ανοχής. Είναι μία από τις περίπου 400 Ελληνίδες εκδιδόμενες που νόμιμα εργάζονται σε «σπίτια» της Αθήνας: «νόμιμη, με ΙΚΑ και κλινικές εξετάσεις ανά 15 μέρες, εργαστηριακές ανά δίμηνο. Και με υπευθυνότητα. Αυτό να γράψεις!». Επί 15 χρόνια δούλευε ως υπάλληλος σε συνεργεία καθαρισμού.