Όταν η χουντα και οι "πατριωτεσ" προδωσαν την ελλαδα και την κυπρο #21ηαπριλιου

"Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά.
…Στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μιας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρά το κακό" δήλωνε τόσο προφητικά την 28η Μαρτίου του 1969 ο Γιώργος Σεφέρης, δυο μόλις χρόνια από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής διέβλεπε όσα έμελλε να συμβούν στον Ελληνισμό. Μια ακόμη εθνική τραγωδία με την θαλασσοφίλητη Κύπρο να παίρνει τη θέση της, και χωρίς ίχνος υπερβολής, δίπλα στον εθνικό οδυρμό του 1453 και στα ματωμένα χώματα του 1922.
Οι απώλειες και οι πληγές της μεγίστης προδοσίας του 1974 έχουν κατά κύριο λόγο αναλυθεί, ωστόσο, 50 χρόνια μετά μένουν χωρίς απάντηση κρίσιμα ερωτήματα εκείνης της περιόδου που θα απαντηθούν μόνο όταν ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου. Γνωρίζουμε, ωστόσο, τόσο για το «φιλί προδοσίας» που έδωσαν Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης στον Ελληνισμό, λαμβάνοντας από τον υπέρτατο σύμμαχο τα «30 αργύρια» εκείνης της εποχής.