Εκλογή τραμπ: ένας προαναγγελθείς πολιτικός σεισμός

Γίνεται πια περίτρανα σαφές ότι στις περισσότερες φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του εκλογικού σώματος αισθάνονται δομικά απομονωμένα από το πολιτικό σύστημα. Θεωρούν συλλήβδην διεφθαρμένους τους πολιτικούς, βλέποντας την εφαρμογή, ανεξαρτήτως παράταξης, της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της ίδια εμμονής στην απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και των επενδύσεων και διαπιστώνοντας τις συνεχώς περιστρεφόμενες πόρτες ανάμεσα στον κόσμο των επιχειρήσεων και την πολιτική. Αυτά τα κομμάτια, συχνά προερχόμενα από την εργατική τάξη αλλά και μια «μεσαία τάξη» που βλέπει τη θέση της να υποβαθμίζεται διαρκώς, αισθάνονται ολοένα και περισσότερο φοβισμένα και οργισμένα, και αναζητούν διέξοδο για την οργή τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας πολύ αντιπαθής τύπος. Σεξιστής, ρατσιστής, εθνικιστής, λαϊκιστής, συγκεντρώνει τους περισσότερους ίσως αρνητικούς χαρακτηρισμούς από οποιονδήποτε άλλο εκλεγμένο Πρόεδρο των ΗΠΑ. Τα μεγάλα ΜΜΕ τον δαιμονοποίησαν, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σχεδόν τον αποκήρυξε, οι περισσότερες «Δυτικές» χώρες εξέφρασαν την επιφύλαξή τους. Απέναντι του είχε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές μηχανές των ΗΠΑ, με την Χίλαρι Κλίντον να κουβαλάει όλο το βάρος των υποστηρικτών της στη Γουόλ Στριτ, στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον, στη ΜΜΕ, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και το FBI (που τελευταία στιγμή της χάρισε και νέα απαλλαγή για την υπόθεση των e-mail) στις οργανώσεις των μειονοτήτων και να προβάλει το στόχο της «πρώτης γυναίκας Προέδρου». Παρ’ όλα αυτά ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε. Και θα είναι ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου.