«45 χρονια μετα…»

Ώρες ώρες δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω τυχερή ή απλώς… ελεύθερη, που έχω τη δυνατότητα να θυμάμαι χωρίς να φοβάμαι. Είναι περίεργο πράγμα αυτή η μνήμη. Σε ξεσηκώνει, σε απορυθμίζει, άλλες φορές σε ακυρώνει. Ποτέ, ωστόσο, δε σε καταργεί... Μα, πάλι, είναι δυνατόν να σε καταργήσει μία… ανάμνηση; Άλλοι ήταν παιδιά τότε, άλλοι φοιτητές, άλλοι παντρεύονταν και άλλοι χώριζαν. Προσωπικά δεν υπήρχα στο πλάνο των γονιών μου ούτε ως ιδέα. Βλέπετε, τότε οι ιδέες ήταν άλλες… «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»… αλλά πού να το πεις και σε ποιον! Κλειδαμπαρωνόσουν στη συνείδησή σου και μήτε που άφηνες ανοιχτό φεγγίτη. Βλέπεις, οι δοσίλογοι κυκλοφορούσαν παντού – σαν τους μαϊντανούς ένα πράγμα – και ποιος να εμπιστευτείς και σε ποιον να μιλήσεις…
Keywords
Τυχαία Θέματα