“Τουρισμός” ή “γύρος του θανάτου”;

Μιλάμε συνεχώς για την ανάγκη να ορθοποδήσει η χώρα μας μέσα από την ανάπτυξη, και αναφέρουμε κυρίως τον τουρισμό, που αποτελεί και τον βασικότερο πυλώνα αυτής της ανάπτυξης. Είναι άλλωστε η μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε. Αλλά δυστυχώς κι αυτή πάει κατά διαόλου. Την κάναμε σαν τα μούτρα μας.Δεν θα μπω σε αναλύσεις δεικτών, ούτε σε στατιστικά στοιχεία αφιξο-αναχωρήσεων τουριστών στα αεροδρόμιά μας. Θα περιγράψω όμως μια προσωπική μου εμπειρία, που πιστεύω πως είναι ενδεικτική της προχειρότητας και της πολιτικής «άρτσι μπούρτζι και λουλάς», που ως γνήσιοι Έλληνες ακολουθούμε και στον τουρισμό.Αποφάσισα λοιπόν χθες να πεταχτώ αυθημερόν στη Χαλκιδική. Τη περιοχή που κάποτε είχε τα φόντα να εξελιχθεί σε Μονακό. Εξελίχθηκε όμως σε Γουιάνα. Η οικονομική δυσπραγία που μας δέρνει όλους, έβαλε μάλλον το χεράκι της, και προφανώς το ίδιο αποφάσισαν και χιλιάδες άλλοι ιδρωμένοι Βορειοελλαδίτες. Που λεφτά για μακροχρόνιες διακοπές; Αν λοιπόν και καθημερινή, ο δρόμος προς τη Χαλκιδική ήταν γεμάτος από αγχωμένους εποχούμενους, και θύμιζε μάλλον την οδό Τσιμισκή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, παρά εθνική οδό που οδηγεί στον κυριότερο τουριστικό προορισμό της Β. Ελλάδας. . Κάτι σαν τον γύρο του θανάτου, με εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πραγματοποιούν τις δικές τους ανεξέλεγκτες ειδικές διαδρομές.Οδηγώ από Θεσσαλονίκη προς τη Χαλκιδική περισσότερα από 30 χρόνια, και αυτό που έχω να πως είναι ότι η παλιά φιδίσια διαδρομή, μέσα από τα δεκάδες χωριά ήταν πολύ πιο ασφαλής από ότι είναι η σημερινή με τις 2-3 λωρίδες πήγαινε, και τις άλλες τόσες έλα. Κανονική ρωσική ρουλέτα η σημερινή…Η χαρά του κάθε Βαλκάνιου Μάκινεν, που είδε φως και μπήκε. Η πλειονότητα των αυτοκινήτων είχαν πινακίδες Σκοπίων, Βουλγαρίας, Σερβίας, Αλβανίας, κλπ.  Κάποιος λοιπόν προφανώς σφύριξε σε όλους τους «κάγκουρες» των Βαλκανίων, ότι εδώ δεν υπάρχουν ούτε νόμοι ούτε ΚΟΚ, και για αυτό αποφάσισαν  να έρθουν και να ζήσουν το όνειρο του κάθε ερασιτέχνη ραλίστα.Αυτοκίνητα χωρίς φώτα, χωρίς φλας, με δεμένες με δερμάτινα λουριά εξατμίσεις, κάτι Νισάν «φτιαγμένα» με τεράστιους τροχούς, και κάτι αρχαία Όπελ Καντέτ με αυτοσχέδιες αεροτομές και τριπλές εξατμίσεις… φορτωμένα ακόμη και με έπιπλα, επάνω σε υποτυπώδεις σχάρες, κάτι καταστάσεις δηλαδή, που είχαμε να δούμε στην Ελλάδα από τις δεκαετίες του `70 και του `80, τότε που η μαγκιά του κάθε Ι.Χ. μετριόταν από τον αριθμό των επιπρόσθετων προβολέων ομίχλης (εμπρός και πίσω!). Και όπου δει κανείς Μερσεντές, οποιασδήποτε ηλικίας, μπορεί να στοιχηματίσει ότι θα έχει και αλβανικές πινακίδες. Μα τι σύστημα είναι κι`αυτό; Μόνο Μερσεντές πωλούνται τελικά στην Αλβανία;Τροχαία φυσικά,  πουθενά. Εκατό  χιλιόμετρα πάνε, και άλλα εκατό γύρνα, και η μόνη παρουσία αστυνόμευσης ήταν ένας ασκεπής παχουλός τροχονόμος αραχτός δίπλα σε ένα περιπολικό, καλά κρυμμένος κάτω από τον ίσκιο μιας αερογέφυρας έξω από τα Μουδανιά. Την ίδια ώρα που στην άσφαλτο γίνονταν ο κακός χαμός, με υπερβολική ταχύτητα, παράνομες προσπεράσεις ακόμη και από τα δεξιά,  παράτολμες σφή