Τώρα αρχίζουν όλα…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Τι σας είχα γράψει εδώ μέσα κάποτε; Πως στον Αντώνη Σαμαρά θα κάνω ανοικτή κριτική όταν θα είναι Πρωθυπουργός. Για μένα, μετά από 19 χρόνια εθελοντικής συστράτευσης ήταν μεγάλη ικανοποίηση η ορκωμοσία του.

Θα προτιμούσα να ήταν αυτοδύναμος, θα προτιμούσα το κύμα της 29ης Νοεμβρίου 2009 να είχε γιγαντωθεί μήνα το μήνα και να είχε σαρώσει κινηματικά την μεταπολιτευτική παράγκα. Η πολιτική όμως είναι απρόβλεπτο πράγμα. Η ζωή η ίδια είναι απρόβλεπτη. Σήμερα είμαστε εδώ που είμαστε, όπως

φτάσαμε, με αυτούς τους συσχετισμούς και τα τεράστια προβλήματα της χώρας.

Ανεξάρτητα από αυτά ο Αντώνης Σαμαράς είναι πλέον ο Πρωθυπουργός της χώρας. Σε αυτό οι φιλίες δεν μετράνε. Χρέος μου, χρέος όλων μας, να λέμε την αλήθεια, αυτό που πιστεύουμε κι αυτό που συμβαίνει. Εμείς σε αυτόν κι ο κ. Σαμαράς σε μας, στους πολίτες.

Δικαιούται μια πίστωση χρόνου, πολύ περισσότερο με την προσωρινή περιπέτεια της υγείας του, που σίγουρα απαιτεί προσοχή για την, ήδη ευτυχώς, καλή ανάρρωση και πλήρη δραστηριοποίηση του. Ώστε σύντομα να μπορεί να κάνει αυτό στο οποίο είναι πολύ καλός. Αυτό που προσδοκούμε τουλάχιστον: σκληρό παιχνίδι man to man, για την προάσπιση των συμφερόντων της Πατρίδας και του Λαού, των πολλών, απλών ανθρώπων. Αυτή είναι η εντολή του, η αποστολή του.

Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην μπατιρισμένη, ηθικά και οικονομικά «ελίτ» μας. Στους εισαγωγείς – εξαγωγείς πεπιεσμένου αέρος του Κολωνακίου, στους καταπατητές των συχνοτήτων, στους μπετατζήδες και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους, στους νταραβεριτζήδες των προμηθειών του δημοσίου, στους μισέλληνες πανεπιστημιακούς, στους κρατικοδίαιτους «καλλιτέχνες» και στην ανακυκλωμένη αριστεράντζα. Δεν θα τους πείραζε να γίνουμε Ηγεμονία της Βλαχίας ή οσποδάροι του Βερολίνου, αρκεί να εξακολουθήσουν να έχουν προνόμια και να κρατάνε μερτικό από τα δοσίματα προς την Υψηλή Πύλη ή την Πύλη του Βραδεμβούργου. Χρειαζόμαστε λοιπόν ηγεσία που θα τους μαζέψει τα λουριά, που θα βάλει τάξη, που θα τελειώσει με την Δημοκρατία των Κολλητών. Τις απαιτήσεις μου λοιπόν δεν τις έχω από αυτούς, που είναι μέρος του προβλήματος. Τις έχω από αυτόν που κάποτε απέλασε κλοτσηδόν τον Τούρκο Πρόξενο στην Κομοτηνή. Τις έχω από αυτόν που έκανε τον Τζιάνι Ντε Μικέλις να τον αποκαλεί ωρυόμενος «πειρατή» για το σθένος με το οποίο υπερασπιζόταν σε ευρωπαϊκή σύνοδο τα ελληνικά συμφέροντα. Απαιτήσεις έχω από τον άνθρωπο που στωικά υπέμεινε επί μία ώρα και τρία τέταρτα το σφυροκόπημα της Μέρκελ  στο ΕΛΚ, για να σηκωθεί όρθιος και να της πει την αλήθεια, που μετά επιβεβαιώθηκε, το τι είναι επωφελές για την Ελλάδα, τους Έλληνες αλλά και για την Ευρώπη. Όλοι μας από αυτόν έχουμε απαιτήσεις.

Δεν είναι απλά η επαναδιαπραγμάτευση το μόνο που περιμένουμε. Είναι η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η εξασφάλιση ενός μίνιμουμ αυτάρκειας και νέων, χιλιάδες χιλιάδων θέσεων εργασίας για τους Έλληνες. Δουλειά, ελπίδα, αξιοπρέπεια.

Περιμένουμε επίσης την αποκατάσταση του κύρους και την μεγιστο