Τι θέλουν η Γαλλία και η Γερμανία;

Πολλοί έξυπνοι άνθρωποι θεωρούν αυτήν την εβδομάδα ως την πιο κρίσιμη. Όπως λένε, την 9η Δεκεμβρίου, ή θα λυθεί οριστικά η κρίση χρέους, ή θα διαλυθεί η νομισματική ένωση.

Κάτι ανάλογο πιστεύουν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δηλαδή οι εξής δύο: Η Angela Merkel και ο  Nicolas Sarkozy. Για να σωθεί όμως η Ευρώπη, αυτοί οι δυο θα πρέπει να συμφωνήσουν.

Η Γερμανία έχει την οικονομική ισχύ

να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη. Η Γαλλία δεν έχει κάτι ανάλογο, αλλά ως μεγάλη χώρα μπορεί να περάσει (με αξιοπιστία) τα γερμανικά σχέδια ως και δικά της. Αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου να αποτραπεί η γκρίνια των μικρότερων κρατών μελών, που βλέπουν την γερμανική δημοσιονομική πειθαρχία ως κάτι ανάλογο αυτού που προσπάθησε κάποτε να πετύχει η Βέρμαχτ.

Γιατί όμως ανησυχούν όλοι για μια διάλυση του ευρώ; Ο Nietzsche έλεγε πως «ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό». Μια αντίθετη αρχή ισχύει στις κρίσεις. Όποιο σχέδιο δεν επιλύει οριστικά μια κρίση, την καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνη. Και η  Ευρώπη δοκίμασε πολλά τέτοια σχέδια.

Π.χ. το ταμείο EFSF, που  έχασε την αρχική του δυναμική. Στήθηκε για να προστατεύσει την Ελλάδα από τους κερδοσκόπους, αλλά κατέληξε να χρειάζεται να προστατεύσει ολόκληρη σχεδόν την υπερχρεωμένη  Νότια Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι μάλιστα,  αποφάσισαν να το χρησιμοποιήσουν ως εγγύηση για δανεισμό. Η αντίδραση όμως των δανειστών (όλου του κόσμου) ήταν ένα μεγαλοπρεπές όχι.

Μόλις έγινε αντιληπτό ότι οι Ευρωπαίοι δύσκολα θα δανειστούν νέο χρήμα για παλιές οφειλές, τότε ο δανεισμός των χωρών που είναι στο κόκκινο, όπως η Ιταλία, έγινε κι αυτός δύσκολος. Όσοι ήθελαν να επενδύσουν στο ιταλικό χρέος, άρχισαν να ζητούν υψηλά επιτόκια. Και αυτό μεγέθυνε την κρίση.

Τη προηγούμενη εβδομάδα, κάποιες κεντρικές τράπεζες αποφάσισαν να συνεργαστούν με σκοπό να προσφέρουν ρευστότητα σε δολάρια στις τράπεζες της Ευρώπης.

Δεν μπορεί να υπάρχει νομισματική ένωση χωρίς αντίστοιχη πολιτική. Έτσι, αν η Ευρώπη θέλει να συνεχίζει ως έχει, ή θα πρέπει να αλλάξει το ενιαίο νόμισμα για να ταιριάζει με τις πολιτικές, ή να αλλάξει τις πολιτικές ώστε να ταιριάζουν με το ενιαίο νόμισμα. Χονδρικά, η Γαλλία θέλει το πρώτο, και η Γερμανία το δεύτερο.

Η Γαλλία θέλει να διασωθεί η Ευρώπη νομισματικά, να κρατήσει τη κυριαρχία της, και να υπάρχει μια κεντρική τράπεζα που θα δίνει χρήματα αφειδώς. Αυτό που θέλει δηλαδή είναι να αντικατασταθεί η  σφιχτή νοοτροπία της Bundesbank, από μια άλλη πιο χαλαρή νομισματική αρχή. Ο Mitterrand πίστευε ότι το πέτυχε με την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, αλλά πολλοί Γάλλοι σήμερα πιστεύουν ότι οι Γερμανοί τον ξεγέλασαν.

Η Γερμανία πάλι, θέλει να διασωθεί η Ευρώπη δημοσιονομικά. Οι προειδοποιήσεις εναντίον της απώλειας εθνικής κυριαρχίας που ακούγονται δυνατά στο Παρίσι και στο Λονδίνο, δεν φτάνουν στα αφτιά του Βερολίνου. Άλλωστε, η Γερμανία απεμπόλησε εθνική κυριαρχία προκειμένου να επανέλθει στη λέσχη των πολιτισμένων κρατών. Της έχει γίνει λοιπόν συνήθεια. Έχει λίγη κυριαρχία να χάσει, οπότε δεν π