Προπονητής-θρύλος και ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Προίκισε οικογένεια νιόπαντρων με προβλήματα όρασης. Μοίραζε σακούλες με τρόφιμα στη Χαλκιδική σε φτωχές οικογένειες και ήταν ασπίδα για τους συνεργάτες του και τους παίκτες του 

Του Γιώργου Σηφάκη

Οι άνθρωποι πεθαίνουν, λένε, μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Μα, πώς να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες; Αυτοί που αγαπήθηκαν πραγματικά δεν φεύγουν από μέσα μας. Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει. Ακόμα και αν δεν αγγίζεται, υπάρχει. Η αγάπη δεν πεθαίνει…

Η είδηση, την Πέμπτη το απόγευμα, ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν είναι πια ανάμεσα μας είναι αλήθεια ότι δεν με αιφνιδίασε. Γνώριζα,

εδώ και μια τετραετία, ότι δεν ήταν καλά. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, όταν η αρρώστια, αυτή η άτιμη η άνοια, τον είχε καταβάλει και είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Ξεκουράστηκε και είμαι βέβαιος ότι θα κοουτσάρει όλους τους μπασκετανθρώπους που θα συναντήσει στον Παράδεισο. Γιατί ο «Ξανθός» στον Παράδεισο θα έχει πάει και… ξεκούραστος πλέον θα γελάει παρέα με τον Γιώργο Αμερικάνο, τον Ντράζεν Πέτροβιτς, τον Θανάση και τον Παύλο Γιαννακόπουλο, που τον εκτιμούσαν πολύ κι ας μη συνεργάστηκαν ποτέ.

Για τον Γιάννη Ιωαννίδη μπορώ να γράψω βιβλίο, όχι για τα απομνημονεύματά του -αυτό θα το κάνουν μια χαρά ο Βασίλης Σκουντής με τον Δημήτρη Καρύδα-, αλλά για όσα έζησα και βίωσα μαζί του για περίπου μια δεκαετία. Θα σας περιγράψω τον προπονητή, μα κυρίως τον άνθρωπο Γιάννη Ιωαννίδη, τον οποίο δεν σας κρύβω ότι αγάπησα σαν δεύτερο πατέρα μου, έστω κι αν πολλές φορές τα… τσούγκρισα μαζί του.

Τον Ιωαννίδη τον γνώρισα όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Ήμουν νεαρός, αμούστακος και δόκιμος στη δημοσιογραφία το μακρινό 1992. Η πρώτη επαφή μαζί του έγινε στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, όταν ψαρωμένος, αφού ήταν η πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή ως απεσταλμένος της «Αθλητικής Ηχούς», καθόμουν σε μια γωνιά μαζί με τον επίσης αμούστακο συνάδελφο Μενέλαο Σεβαστιάδη και τον κοιτάζαμε με δέος. Κάποια στιγμή μάς πλησιάζει ο εκπρόσωπος Τύπου της ομάδας Γιάννης Φιλέρης και μας λέει: «Σας θέλει ο κόουτς». Είπαμε τα τυπικά, κατάλαβα ότι δεν με συμπάθησε και το είπα στον Φιλέρη. Αυτός γέλασε και μου είπε: «Θα σε συμπαθήσει αν κερδίσουμε». Πέρασα τις εξετάσεις, ο Ολυμπιακός την 1η Οκτωβρίου 1992 νίκησε την Ολίμπια Λιουμπλιάνας με 88-85, και τότε ήταν που η τότε «νεόκτιστη» ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη ξεκινούσε το ταξίδι της προς την ευρωπαϊκή καταξίωση. Με τα μεγάλα όπλα του, Πάσπαλι (39 πόντους), Χίγκινς (20 πόντους) και τον 19χρονο τότε Μίλαν Τόμιτς σε μεγάλη μέρα, επικράτησε με 88-85 της σλοβενικής ομάδας.

Οι σχέσεις μας χάλασαν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά, όταν κάνοντας ρεπορτάζ (τότε οι δημοσιογράφοι έτρεχαν 24 ώρες το 24ωρο για την είδηση και δεν υπήρχε ίντερνετ) έμαθα ότι ο Φασούλας δεν είχε πάει στην προπόνηση του Ολυμπιακού. Το είχα πει στον διευθυντή της εφημερίδας και αυτός το… μπουμπούνισε ως πρώτο θέμα. Πανικός την επόμενη ημέρα, κι ο Ιωαννίδης έβαλε τον μάνατζερ της ομάδας, τον Γιάννη Γιαννάκη, να με πάρει τηλέφωνο για να μάθει ποιος μου το είπε. Φυσικά δεν αποκάλυψα την πηγή μου και ο Ιωαννίδης με έκοψε από δύο αποστολές του Ολυμπιακού στο εξωτερικό για τιμωρία, έστω κι αν μου έλεγαν δικαιολογίες, ότι δήθεν δεν υπήρχε θέση στο τσάρτερ. Μάλιστα, στην προπόνηση την ίδια μέρα ρώτησε όλη την ομάδα αν απουσίαζε κανένας. Όλοι είπαν «όχι», εκτός του Μπακατσιά, που απάντησε «Από τους κοντούς κανένας» και φυσικά άκουσε τα… σχολιανά του από τον «Ξανθό». Να τονίσω ότι ο Μπακατσιάς την πλήρωσε άδικα, καθώς άλλος μού το είχε πει, και του το αποκάλυψα πολλά χρόνια μετά, όταν έγινε προπονητής στην ΑΕΚ.

Για τον προπονητή Ιωαννίδη μπορώ να γράφω τόμους, αλλά εδώ ο χώρος είναι περιορισμένος, οπότε θα σας πω μερικά για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Ιωαννίδη που με έκαναν να τον θαυμάζω, πέρα από τα γούρια του – δεν άφηνε κανέναν να μπει στο πούλμαν πέρα από την ομάδα, τη βόλτα που κάναμε πάντα παραμονή του αγώνα γύρω γύρω από το ξενοδοχείο, το κοστούμι που φορούσα για μία διετία, όταν ήταν προπονητής στην ΑΕΚ κι εγώ διευθυντής Επικοινωνίας. «Σε έχω κάνει σαν τα μούτρα μου!» μου είχε πει βλέποντας το ίδιο κοστούμι και αρχίσαμε να γελάμε για ένα πεντάλεπτο. Έχω τόσο πολλά να γράψω, που χάνομαι… Ήρθε στην ΑΕΚ το 1996 και εγώ ήμουν εκεί ήδη δύο χρόνια. Τους πρώτους τρεις μήνες σχεδόν δεν μιλούσαμε. Αρχικά, γιατί δεν επέτρεψα στον φίλο του, Μπάμπη Χριστόγλου, και σε άλλα 10 άτομα να μπουν στα δημοσιογραφικά, σε ένα παιχνίδι της ΑΕΚ. Μπροστά σε καμιά δεκαριά δημοσιογράφους μού είπε ότι μεροληπτώ γιατί δούλευα στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ και ο Μπάμπης είχε τον Σπορ FM. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν γνώριζα καν τον Μπάμπη, απλά δεν τον έβαλα στα δημοσιογραφικά γιατί μου είπε ότι δεν ήταν δημοσιογράφος. Ο Ιωαννίδης έλεγε πάντα αυτά που πίστευε και όχι αυτά που ήθελες να ακούσεις, και αν έκανε λάθος και το καταλάβαινε το παραδεχόταν αμέσως. Όπως έκανε όταν σε μια κοπή πίτας είπε στον Γιάννη Φιλίππου: «Το είπα και στον Κόκκαλη, το λέω και σε σένα: μην πάρεις την ΠΑΕ ΑΕΚ – θα μπεις φυλακή». Την επόμενη ημέρα, η φράση του ήταν πρώτο θέμα στην εφημερίδα «Φίλαθλος». Ποιος θα την πλήρωνε; Ο υπεύθυνος Τύπου. Έτσι, άκουσα τα… σχολιανά μου, κι ας διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν το είπα, αφού δεν ήμουν καν μπροστά. Όταν ο «Ξανθός» έμαθε την αλήθεια με κάλεσε μια μέρα και μου είπε: «Ο Ιωαννίδης όταν κάνει λάθος ζητάει συγγνώμη. Είσαι καθαρός. Είσαι καλό παιδί». Από τότε κέρδισα τη φιλία του. Κατάλαβα ότι ο Ιωαννίδης ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Άρχισε να με εμπιστεύεται κι έτσι έβλεπα και μάθαινα τα πάντα. Προίκισε μια οικογένεια νιόπαντρων, που είχαν πρόβλημα στην όραση, και ζήτησε από μένα και τον Άρη Ραφτόπουλο, μάνατζερ της ΑΕΚ, να μην πούμε πουθενά τίποτα. Μοίραζε σακούλες με τρόφιμα στη Χαλκιδική σε φτωχές οικογένειες και το ήξεραν μόνο ελάχιστοι άνθρωποι. Έμπαινε μπροστά για τους συνεργάτες του και τους παίκτες του και θα «σκότωνε» άνθρωπο αν προσπαθούσαν να τους βλάψουν. Ασπίδα για όλους! Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης – ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία! Καλό ταξίδι, φίλε…

The post Προπονητής-θρύλος και ΑΝΘΡΩΠΟΣ appeared first on antinews.gr.