Που βαδίζει η ελληνική κοινωνία;

(Αντινεοταξική αυτοσυνειδησία – 2) Τι πρεσβεύουν, τελικά, οι «αγανακτισμένοι»; Προς τα πού ακριβώς πρέπει να στρέψουμε τα αγωνιστικά πυρά μας; Ερωτήματα που, προς το παρόν, δεν απαντιούνται ενιαία από όλους. Το Μνημόνιο έφερε σοβαρότατες ιδεολογικές ανακατατάξεις. Επέρχεται μια βαθύτερη, σχεδόν αδιόρατη συνειδητοποίηση στην ελληνική κοινωνία, ότι ο εχθρός δεν είναι «οι ΗΠΑ», «ο καπιταλισμός», ο «κομμουνισμός» ή ο «διεθνής σιωνισμός» ή η «Τουρκία». Όσοι μας εξανάγκασαν να μην υπερασπιστούμε το 1974 τα πάτρια ελληνικά εδάφη της Κύπρου, είναι οι ίδιοι που βομβάρδισαν τη Σερβία, οι ίδιοι που έκαψαν την Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008, οι ίδιοι που έφεραν το Μνημόνιο. Τι κοινό έχουν τα Σκόπια, ο τουρκικός επεκτατισμός, η εργοδοτική βουλιμία και η νοοτροπία βολέματος των συνδικαλισταράδων; Όλοι τους επιδιώκουν να ζουν εις βάρος των άλλων, με τον κόπο και με τα πράγματα των άλλων. Αυτός που επωφελείται από τα χρήματα και τα πράγματα των άλλων, είτε «τράπεζα» λέγεται, είτε «αδηφάγο κράτος» λέγεται, είτε το όνομα, την ιστορία και τα εδάφη των γειτόνων του ορέγεται, δεν έχει διαφορά, κατά βάθος. Ο βαθύτερος πυρήνας όλων των ιδεολογιών είναι, τελικά, διττός: Από τη μια στοχεύουν στο να αποτρέψουν να ζουν κάποιοι εις βάρος κάποιων άλλων, από την άλλη όμως στοχεύουν οι ίδιοι οι φορείς των ιδεολογικών να ζουν εις βάρος άλλων… Τελικά όλοι μας έχουμε να επιλέξουμε το δρόμο της Αρετής ή της Κακίας, όπως τον είχαν δείξει οι δύο αρχαίες θεές στον Ηρακλή, στη νεότητά του… Πώς είναι, όμως, δυνατόν, ένα έθνος, όπως το ελληνικό, που γνωρίζει βαθιά μέσα του το δρόμο της Αρετής, να επιλέγει σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό το δρόμο της Κακίας; Είναι οι θεσμοί μας τέτοιοι, που από την αρχή σχεδιάστηκαν ώστε να ζουν κάποιοι εις βάρος κάποιων άλλων. Λίγοι εις βάρος των πολλών. Και που ο Ανδρέας Παπανδρέου τους μετάλλαξε ώστε να ζουν πολλοί εις βάρος των λοιπών. Αν η διαφθορά και η αρπαγή του δημοσίου χρήματος ήταν κάποτε «προνόμιο», ο Ανδρέας το κατέστησε προσιτό στον καθένα! Θεσμοί που ήταν εξαρχής φτιαγμένοι ώστε να ζουν κάποιοι εις βάρος των άλλων, δεν ήταν δυνατόν να αντέξουν το πολιτικό καρκίνωμα του ΠΑΣΟΚ. Το κλειδί της κακοδαιμονίας μας είναι ότι όσοι ζουν εις βάρος των υπολοίπων, αισθάνονται ηθικά ανίσχυροι να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από αυτούς, εις βάρος των οποίων ζουν. Έχουν λοιπόν μονίμως ανάγκη την ξένη προστασία και κηδεμονία, που θα τους προστατέψει από την οργή των πολλών… Κάπως έτσι μας έχουν περάσει συλλογικά συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στην «πεφωτισμένη Δύση», που τάχατες τα κάνει όλα σωστά, ενώ εμείς τα κάνουμε δήθεν όλα λάθος. Και το μόνο που μας απομένει είναι να κυβερνηθούμε από την «πεφωτισμένη Δύση» για να δούμε, τάχατες, «άσπρη μέρα». Το βλέπουμε πολύ οικτρά, όμως, στον καιρό του Μνημονίου, πώς είναι να κυβερνιέσαι από κάποιους που δεν έχουν την ίδια συλλογική συνείδηση με σένα και που έχουν μάθει να μην σε σέβονται, αλλά να σε θεωρούν κατώτερό τους. Ο μόνος τρόπος για να σε σεβαστούν, είναι να τους αποδείξεις έμπρακτα ότι δεν τους χρειάζεσαι.