Παρακολουθώντας την καταστροφή της Ευρώπης

Εδώ και αρκετά χρόνια, ήταν φανερό πως η Ελλάδα κάποτε θα έφευγε από το ευρώ. Για αυτό και γελάω, κάθε φορά που διαβάζω ότι οι διάφοροι Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες, προετοιμάζονται κρυφά για το αναπόφευκτο (την έξοδο της Ελλάδας).

Και για αυτό δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για τους Έλληνες, που τόσα χρόνια σέρνουν από την μύτη αυτούς τους τραπεζίτες.

Και πάνω που τελείωνε ο χρόνος τους, οι Έλληνες κατάφεραν και πάλι να αναβάλλουν το μοιραίο για έξι εβδομάδες, προκηρύσσοντας νέες εκλογές.

Η

ελπίδα πως τώρα θα προκύψει κάποια νέα κυβέρνηση, που θα δεσμευτεί ειλικρινά να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τους στόχους της χώρας, είναι μηδαμινή. Η χρονική όμως αυτή αναβολή έχει μια μεγάλη σημασία: Δίνει σε κάθε Έλληνα πολίτη μια τελευταία ευκαιρία να αποσύρει τις καταθέσεις του, και να μετατρέψει τα χρήματά του σε μετρητά κάποιου σκληρού νομίσματος, πριν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή, η οποία θα εξατμιστεί τάχιστα από τον πληθωρισμό.

Η επόμενη ψήφος θα είναι ψήφος εναντίον της λιτότητας, όπως έγινε και στη Γαλλία. Οι δημοσκοπήσεις θέλουν τον αριστερό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθε δεύτερος την 6η Μαΐου, να κερδίζει τον Ιούνιο. Τα στελέχη του υπόσχονται να επαναδιαπραγματευθούν όλα όσα έχουν συμφωνηθεί μέχρι σήμερα με τα αφεντικά της ευρωζώνης, και να απαιτήσουν ακόμη περαιτέρω βοήθεια. Πρόκειται για πραγματικό ανέκδοτο, μόνο που κανένας δεν γελάει.

Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι το αν η Χρυσή Αυγή, το αποκρουστικό φασιστικό κόμμα που κέρδισε 21 έδρες την τελευταία φορά, θα δει την δύναμή της να αυξάνεται ή να μειώνεται. Το κόμμα αυτό υπόσχεται να διώξει όλους τους μετανάστες, και να βάλει νάρκες στα σύνορα με την Τουρκία.

Οι τρελοί καιροί φέρνουν τρελές κυβερνήσεις, αφού οι ψηφοφόροι ζουν τις φαντασιώσεις τους. Το ανθρώπινο ένστικτο της εξεύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου, είναι από τα πιο άσχημα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, και όπως είδαμε στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, η δημοκρατία γενικώς τρέφει τέτοιου είδους χαρακτηριστικά.

Η σημασία της πρόσφατης εκλογής προέδρου στη Γαλλία ήταν μεγάλη. Οι ειδικοί δικαίως προέβλεψαν την νίκη του σοσιαλιστή Ολάντ, και σημειώνουν την «στεγνότητά» του. Οι υποσχέσεις του ότι θα εγκαταλείψει τα μέτρα λιτότητας του προκατόχου του, και ότι θα φορολογήσει τους πλούσιους ακόμη περισσότερο, προκάλεσαν χασμουρητά. Όλοι γνωρίζουν πως οι επιλογές είναι ελάχιστες, και καθόλου ευχάριστες. Ο Σαρκοζί αποτελούσε αντικείμενο απέχθειας, και όλοι ήθελαν να τον δουν να φεύγει. Η μετριότητα του Ολάντ, ήταν και η δύναμή του.

Η Γαλλία δεν έχει τα χάλια της Ελλάδας, αλλά την πλησιάζει. Όπως την πλησιάζει πλέον και κάθε χώρα της ευρωζώνης, και αργά ή γρήγορα ακόμη και η Γερμανία, η και …ο Καναδάς.

Η δημοκρατία έχει το χάρισμα να επιτρέπει στους λαούς να επιλέγουν μεταξύ διαφορετικών εκδοχών της πραγματικότητας, την ώρα που η φυσική τάξη πραγμάτων παρουσιάζει μια μόνο πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να ζούμε πέρα από τις δυνατότητες μας επ άπειρον. Κάποτε έρχεται η ώρα του λογαριασμού.

Την σημε