Οι θυσίες απαιτούν δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Πρέπει να κάνουμε θυσίες αλλά θυσίες που θα έχουν σκοπό και τέλος. Ήδη ο λαός μάτωσε κατ’ επανάληψη και θα ματώσει κι άλλο.

Σαν τον Σίσυφο, οι απλοί άνθρωποι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, κυλούν το θεόρατο λιθάρι ως την κορυφή του λόφου κι ύστερα αυτό κατρακυλάει ξανά. Δεν μπορούν να ξεφύγουν, γιατί αυτά που παίρνουν είναι κουκιά μετρημένα.

Οι απλοί άνθρωποι, ο Λαός, πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς. Γιατί όλοι οι λογαριασμοί είναι ταξικοί. Δεν πιστεύω στην ταξική πάλη, είναι εχθρός της Πατρίδας, πιστεύω στην εθνική και κοινωνική ενότητα, όμως αυτό δεν

σημαίνει πως οι τάξεις δεν υπάρχουν, πως δεν είναι άνιση η κατανομή των βαρών. Δεν μπορώ να υποκριθώ πως δεν το βλέπω, ν’ αποστρέψω το βλέμμα μου από τους ανθρώπους της τάξης μου, τους γονείς μου, τους συμμαθητές, τους γείτονες μου. Το πιο εθνικό πράγμα είναι η εξομάλυνση των αντιθέσεων. Το πιο πατριωτικό πράγμα, ύψιστο καθήκον, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας. Το γράφω επίμονα: το παιδί του τελευταίου εργάτη, αγρότη, υπαλλήλου, να μπορεί να φτάσει στην κορυφή της Πολιτείας, της κοινωνίας, αν είναι ο καλύτερος και κόπιασε γι’ αυτό. Αυτό, υποτίθεται, πως είναι το καθήκον της Κεντροδεξιάς, που δεν επενδύει στο χάος και στον κοινωνικό πόλεμο. Αυτό είναι το καθήκον των πατριωτών, που δεν είναι μαρξιστές από την ανάποδη, δηλαδή δεν βλέπουν την κοινωνία αφ’ υψηλού, από την πλευρά των ισχυρών και με περιφρόνηση προς το Λαό.

Γιατί το κράτος οφείλει να υπενθυμίζει κι επιβάλλει σε όλους τις υποχρεώσεις τους. Όχι να κάνει τον τσιλιαδόρο στους λίγους.

Οι πολλοί και αδύναμοι τρώνε στη μάπα τους σουνίτες κατσαπλιάδες, που πλημμύρισαν τη χώρα, με το άρατε πύλας που έδωσε η μηδενιστική «πολιτική ορθότητα» της Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ του διαβόητου ποδηλάτη – τουρίστα και η επί χρόνια ενοχική διαχείριση της καθ’ ημάς Δεξιάς. Στις λαϊκές και υποβαθμισμένες γειτονιές περιφέρονται αυτοί που προσπαθεί να συμμαζέψει ο Δένδιας.

Τους πολλούς και αδύναμους πλήττει η εγκληματικότητα, αφού οι έχοντες και κατέχοντες έχουν καλύτερη αστυνόμευση στις γειτονιές τους, φρουρούς, μαντρωμένες βίλες, κάμερες.

Και τρία χρόνια τώρα το βάρος της κρίσης αυτοί το φέρουν.

Ο Λαός όμως δεν πρόκειται εσαεί να αγκομαχάει στην ανηφόρα σπρώχνοντας το λιθάρι.

Τα πράγματα, προφανώς, είναι χειρότερα απ’ ότι λέγαμε και νομίζαμε, και όπως και να ‘χει δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε την Πατρίδα να κατρακυλήσει στον γκρεμό.

Ως εδώ όμως κάποιοι την έφεραν. Έχουν όνομα και διεύθυνση. Εδώ γύρω είναι, περιφέρονται. Κλείσαμε με τον Άκη, την Βίκυ Σταμάτη, την κόρη του και τον ξάδερφο;

Οι μηχανισμοί της λεηλασίας δεν ήταν απρόσωπες μηχανές. Τους στελέχωσαν πολιτικά πρόσωπα, μπετατζήδες, εκδότες, καναλάρχες, πρόεδροι ομάδων, ερασιτέχνες «ιστορικοί» και επαγγελματίες αποδομητές. Τα ΜΟΠ, τις επιδοτήσεις, τα δάνεια της χώρας, προϋπολογισμούς δεκαετιών, έργα, προμήθειες, τα καταβρόχθισαν υπαρκτοί άνθρωποι, με δυο χέρια και δυο πόδια. Φιγουράρουν