Οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι λίγο όπως οι άγιοι

Αν οι καθαγιασμένες μορφές φυλάνε από το κακό, οι προικισμένοι με το φωτοστέφανο του χαρίσματος θνητοί φυλάνε από την ασχήμια.
Κάπως σαν φύλακες-άγγελοι της αισθητικής ή και άγγελοι-τιμωροί της κακογουστιάς.

Για παράδειγμα, όταν την αποφράδα 30η Ιουλίου 2007 πέθαναν ταυτόχρονα ο Ingmar Bergman και ο Michelangelo Antonioni, οι σινεφίλ έμειναν μετέωροι. Με ηθελημένα διατηρημένη μια ψυχοσύνθεση μικρού παιδιού, που πιστεύει ότι οι γονείς θα είναι για πάντα εκεί να το προστατεύουν, πίστευαν ότι οι δυο κολοσσοί της 7ης Τέχνης θα ήταν “για πάντα” εδώ και σαν τον Άγιο Γεώργιο θα σκοτώνουν

Ο JJ Cale που πέθανε προχθές ήταν ένας “άγιος” βγαλμένος από την εποχή που την μουσική την έγραφαν και την έπαιζαν άνθρωποι, όχι μηχανήματα.

Ένας φύλακας από τις μαντόνες, τις μπιγιονσέ, την γκανγκστα ραπ, την ασιατική “τέκνο”, από όλο το μουσικό υποπροϊόν που εκπορεύεται την τελευταία 20ετία κυρίως από τον βαρβαρικό πολιτισμό της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, και διακινείται με παγκοσμιοποιημένη πλέον ευκολία ως προϊόν “ελευθέρου” εμπορίου, καίγοντας εγκεφαλικά κύτταρα.

Ήταν στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής, ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της Rock. Ένας γνήσιος τροβαδούρος. Όχι τυχαία, το καλύτερό του άλμπουμ φέρει αυτόν τον τίτλο. Troubadour

Έγραψε με έντονο συναίσθημα, κομμάτια που έγιναν πασίγνωστα και τραγουδήθηκαν ευρύτατα και από άλλους ερμηνευτές. After Midnight, Cocaine.

Ο ίδιος δεν ήταν αυτό που στην Rock περιγράφεται σαν upfront guy, η μπροστινή, υπερκινητική φιγούρα στη σκηνή, όπως ο Mick Jagger στους Stones, που συνήθως παίρνει όλη τη δόξα.

“Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να φαίνομαι”, είχε δηλώσει, συμπληρώνοντας με χιούμορ “αλλά ρίχνω πότε-πότε μια ματιά στο ταχυδρομείο αν έφτασε η επιταγή”.

Ούτε καλλιέργησε ποτέ το “φυζίκ” με σκουλαρίκια, κομμώσεις, εμφανισιακές εξαλλοσύνες που βρίθουν στο συνάφι. Έμεινε “ordinary guy”.

Ο JJ δεν ταίριαζε με νέον, μέταλλο και ψυχρές επιφάνειες που επικράτησαν στη δημόσια διασκέδαση. Πήγαινε με μασίφ ξύλο αξίας, ευγενικά πολυκαιρισμένο από τη χρήση χιλιάδων αφοσιωμένων θαμώνων.

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν, πολύ σωστά, την “επιτομή του cool”.

Ακριβώς γι’ αυτό, μαζί με τον Chris Rea, είναι από τους λίγους ξένους που ταιριάζουν κυτταρικά με το ελληνικό καλοκαίρι. Ενώ, για παράδειγμα, το σκληρό νεοϋορκέζικο πανκ μιας άλλης αγαπημένης, της Patti Smith, τού αλλοιώνει τη γαλήνη.

Τα τραγούδια του JJ, ιδανική μουσική συνοδεία για στιγμές κάπου δίπλα στη θάλασσα.

Αλλά επειδή βρισκόμαστε στη σφαίρα της εκζήτησης, όχι για οπουδήποτε.

Ο JJ δεν θα ταίριαζε στις ατελείωτες παραλίες της Δυτικής Λευκάδας, όπου το συχνά άγριο κύμα φέρνει στο νου surf rock, ή στην Πούντα της εφηβικής ακρότητας.
Ούτε στα πολύβουα στενά μαζικών, ηπειρωτικών και νησιωτικών, τουριστικών προορισμών, όπως η Ρόδος.

Ιδανικά μέρη για άκουσμα, όταν το δειλινό βάφει πορφυρά τα σύννεφα στον ουρανό, με ένα ακριβό απόσταγμα και θέα το Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο.
Σε ένα μπαρ πάνω από το λιμάνι της Ύδρας, πιθανόν με τον Leonard Cohen, αν αντέχει ακόμα, να πίνει παραδίπλα.
Ψηλά στον Αρτεμώνα της Σίφνου, με τη Μήλο και την, αλλοίμονο καμμένη, Σέριφο να αναδύονται σκοτεινές από ένα Αιγαίο που λάμπει καθώς το χτυπά ο ήλιος που δύει.
Και εννοείται σε οποιαδήποτε ήσυχη γωνιά στην Καλντέρα.

Αν σάς αγγίζει η μουσική του, βρέστε μόνοι σας το ιδανικό μέρος για να την ακούσετε.
Εγώ, θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να τού πω “ευχαριστώ”. Δεν γίνεται πια.
Ενώ σουρουπώνει, ζητάω από τον dj να βάλει ένα τραγούδι του. Δεν έχει.

Έτσι, βάζω στη μνήμη του ένα ποτό, ανεβάζω στο youtube το αγαπημένο μου τραγούδι του και ατενίζοντας τον ορίζοντα να σβήνει καθώς τα δυο γαλάζια, θάλασσα και ουρανός, ενώνονται στο γκρι του δειλινού, γράφω ένα, επιτρέψτε μου, συναισθηματικό κομμάτι.

Καλό Ταξίδι JJ

Προφήτης