Ο Σαμαράς και η ισορροπία Nash

Οι τελευταίες κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά ερμηνευτήκαν από πολλούς ως ένας «συστημικός συμβιβασμός» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης λόγω των ισχυρών πιέσεων τόσο από τους ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας όσο και από το εγχώριο διαπλεκόμενο «σύστημα».

Από την άλλη πλευρά όμως, η άποψη των ψυχραιμότερων, η οποία αποτυπώθηκε και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις,

έδειξε ότι ο κ. Σαμαράς έπραξε ορθά καθώς το εθνικό διακύβευμα  ήταν πιο σημαντικό  από το προσωπικό και κομματικό.

Ποια είναι η αλήθεια; Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε τις κινήσεις Σαμαρά βάση της γνωστής ισορροπίας Nash (θεωρία παιγνίων), σύμφωνα με την οποία, σε κάθε παίγνιο δύο ή περισσοτέρων ατόμων για το οποίο κάθε παίκτης διαθέτει ένα πεπερασμένο σύνολο στρατηγικών υπάρχει τουλάχιστον μία κατάσταση ισορροπίας, που αντιστοιχεί σε επιλογές στρατηγικής οι οποίες παρέχουν τη βέλτιστη ανταπόδοση και για τους δύο παίκτες: κανένας παίκτης δεν μπορεί να πετύχει κάτι καλύτερο αλλάζοντας τη στρατηγική του, τη στιγμή που η στρατηγική του άλλου παραμένει αμετάβλητη. Με απλά λόγια, μιλάμε για μια κατάσταση από την οποία δεν συμφέρει κανέναν παίκτη να ξεφύγει μεμονωμένα. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα στρατηγικό προφίλ στο οποίο κάθε στρατηγική που επιλέγουν οι παίκτες αποτελεί τη βέλτιστη λύση σε κάθε άλλη στρατηγική που έχει επιλεγεί μέχρι εκείνο το σημείο.

Για να το εξηγήσω απλά, αν ο Σαμαράς πάρει την καλύτερη απόφαση λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Παπανδρέου, και αν ο Παπανδρέου λάβει την καλύτερη απόφαση βασισμένος στην απόφαση του Σαμαρά, τότε βρίσκονται σε ισορροπία Nash.

Στην περίπτωση της “κυβέρνησης συνεργασίας”, οι στόχοι του Σαμαρά ήταν οι εξής:

Πρώτον: Η παραίτηση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.

Δεύτερον: H εξασφάλιση της 6ης δόσης για να διασφαλιστούν μισθοί και συντάξεις, καθώς και η κύρωση της δανειακής σύμβασης και της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου.

Τρίτον: Η άμεση διεξαγωγή εκλογών όσο το δυνατόν ταχύτερα, με καταλυτική ημερομηνία την 19η Φεβρουαρίου.

Τέταρτον: Η ικανοποίηση της απαίτησης της πλειοψηφίας του λαού για « Μη συναίνεση στο λάθος».

Άρα το μέγιστο ενδεχόμενο κέρδος του Σαμαρά ήταν εκφραζόμενο αριθμητικά 4 (όσοι και οι στόχοι του)

Από την άλλη οι βασικοί στόχοι του Παπανδρέου, ήταν να μπορέσει να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να διασωθεί πολιτικά. Επομένως αντίστοιχα και το μέγιστο κέρδος του Παπανδρέου ήταν 2 (όσοι και οι στόχοι του)

Άρα ο Σαμαράς προσπάθησε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα ενώ ο Παπανδρέου να χάσει όσο το δυνατόν λιγότερα.

Θεωρητικά πάντα λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι δύο πλευρές βρέθηκαν σε ισορροπία Nash. Όχι ότι καλύτερο, αλλά δεδομένης της εγχώριας καταστάσεως σε συνδυασμό με τις διεθνείς πιέσεις που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα,  μάλλον το πλέον εφικτό. Συγκρίνοντας τα τελικά οφέλη το αποτέλεσμα ήταν: Κέρδος για τον Σαμαρά 3 (με την μη υλοποίηση του τετάρτου στόχου) και κέρδος για τον Παπανδρέου 2

Κατά την άποψή μου αν ο