Ο καθένας το Μακρόν του και το κοντόν του

Κάθε φορά που ένας μεγάλος ηγέτης έρχεται στη χώρα των μνημονίων και της επταετούς κρίσης, βλέπουμε ακριβώς τα ίδια. Κλείνει όλη η Αθήνα, αυστηρά μέτρα ασφαλείας, κατάθεση στεφάνου στον άγνωστο (κυριολεκτικά για τον ξένο) στρατιώτη, συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, μια ομιλία στην Πνύκα ή στην Ακρόπολη ή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, οι Πρώτες Κυρίες να κάνουν τις βόλτες τους, οι δημοσιογράφοι να ξεροσταλιάζουν για να περιγράψουν

Τόσοι ηγέτες πέρασαν και όλοι τα ίδια έκαναν. Ανάλογα με το πόσο μικρός ήταν και ο Έλληνας επικεφαλής, τόσο μεγάλος ήταν ο ξένος. Και το κυριότερο: Ευχολόγια, ύμνοι για την Ελλάδα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, αναφορές στις αξίες, στην Ευρώπη και στη συναδέλφωση των λαών, προτροπές για να αλλάξει η ΕΕ.

Όλα μοιάζουν τόσο ίδια που και η επίσκεψη του Μακρόν ήταν απλά η επανάληψη της επίσκεψης του Ομπάμα, του Ρέντσι, του Ολάντ, της Μέρκελ. Και το τραγικό είναι ότι η Ελλάδα εμφανίζεται να είναι ο ζήτουλας της Ευρώπης που περιμένει κάποιον ξένο ηγέτη για να ζητήσει λίγη συμπόνια και πολλά λεφτά.

Επικρατεί ένας ραγιαδισμός που στα χρόνια της κρίσης αυξήθηκε, επιταχύνθηκε και μάλιστα δεν μας πειράζει κιόλας. Έρχεται ο Μακρόν, πετάει πέντε μπαρούφες στα ελληνικά, θαμπώνει τους χωριάτες. Πάει στο Προεδρικό Μέγαρο, ο Προκόπης λέει δύο ανοησίες για τα εθνικά θέματα (εκ του ασφαλούς πάντα), γράφουν οι φυλλάδες για τα μαθήματα που δίνει, μαζί με τα μαθήματα δημοκρατίας που παίρνουμε, πότε από τον Ομπάμα, πότε από τον Μακρόν.

Ενδιάμεσα μπαίνει και η κομψότητα, η γυναικεία παρουσία. Τι φόρεσε η Μισέλ, τι η Μπριζίτ, τι η Περιστέρα, πώς περπάτησαν και πώς στήθηκαν στο…redcarpet.

Μας βγάζει μια αναγούλα όλο αυτό το σκηνικό. Η Ψωροκώσταινα σε συνδυασμό με την χωριάτα, η οποία μάλιστα τελευταία δεν φοράει ούτε γραβάτα και ξεχωρίζει ανάμεσα στους Αμερικανούς, τους Βρετανούς, τους Γάλλους.

Κι αφού περνάνε οι επισκέψεις, έχει γίνει όλο το σόου, η κυβέρνηση έχει πάρει μερικές ώρες δημοσιότητας σε πανελλήνια διακαναλική μετάδοση, ο ηγέτης φεύγει και όλα τριγύρω αλλάζουμε, όλα τα ίδια μένουν.

Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια φτωχή χώρα που ακόμη ικετεύει για επενδύσεις ή για να είναι πιο καλοί μαζί μας οι ξένοι. Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ένα διεφθαρμένο κράτος, με ένα δημόσιο διαλυμένο και σε άθλια κατάσταση.

Η Ελλάδα συνεχίζει να έχει ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Κάθε κόμμα διαγκωνίζεται για το ποιο θα είναι περισσότερο άθλιο και πώς θα καρπωθεί τα οφέλη που προσφέρει η εξουσία.

Κανείς πολιτικός, αλλά ούτε και οι ηγέτες που έρχονται, μας λένε πώς θα προκόψει αυτή η χώρα, πώς θα πάει μπροστά και πώς θα είναι ξανά υπερήφανη στα μάτια των πολιτών της.

Και η ζωή συνεχίζεται. Ο καθένας το Μακρόν του και το κοντόν του.

Διαβάστε περισσότερα