ΝΥΤ για το debate Χίλαρι-Τραμπ: Μία άσχημη εκστρατεία, συμπυκνωμένη σε μία συζήτηση

Το "debate" είναι μια αμφίβολη λέξη για μια άσκηση, στην οποία οι συντονιστές ζητούν από τους υποψήφιους να μιλούν σε μικρές δόσεις κάτω από το ζεστό φωτισμό, ενώ ένα ρολόι μετράει τα δευτερόλεπτα και κάθε παραπάτημα χρησιμοποιείται για να αναδειχθεί το αποτέλεσμα και να διακηρύξουν τον "νικητή". Αλλά όταν μόνο ένας υποψήφιος είναι σοβαρός και ο άλλος είναι ένας ανόητος νταής, ο όρος χάνει κάθε νόημα.

Η αντιπαράθεση Ντόναλντ Τραμπ-Χίλαρι Κλίντον τη Δευτέρα το βράδυ ήταν αναμφισβήτητα ένα θέαμα: το απόλυτο τηλε-ριάλιτι, με ένα κοινό δεκάδων εκατομμυρίων, ανάλογο με το Super

Bowl. Το " debate του αιώνα", έγραψε το The Drudge Report. "Η Αμερική στα άκρα" δήλωσε η Huffington Post. Για πρώτη φορά, η δημοσιότητα μπορεί να ήταν για το δικαίωμα, δεδομένης της μικρής διαφοράς των δημοσκοπήσεων και της εγγύτητας των εκλογών.

Υπήρξε μια θεμελιώδης ασυμμετρία με την άσκηση, λόγω της φρικτής αλήθειας ότι ένας από τους συμμετέχοντες δεν είχε τίποτα ειλικρινές να προσφέρει. Αλλά βλέποντας τους στην ίδια σκηνή, φάνηκε ακριβώς ποιοι ήταν καθ' όλη αυτή την καμπάνια. Από το αναλόγιο, διακόπτοντας και φωνάζοντας, παίζοντας ένα αόρατο ακορντεόν με τα ανοιχτά χέρια του, κωλυσιεργώντας, πετώντας σπόντες - υποστηρίζοντας ότι τα πάντα είναι χάλια, από την απασχόληση και την τρομοκρατία ως τη Nafta και την Κίνα- ο Τραμπ είπε πολλά. Αλλά καθώς η συζήτηση προχωρούσε, αγωνίστηκε να αντιμετωπίσει μία αντίπαλο που ήταν πολύ πιο έτοιμη και προετοιμασμένη από οποιονδήποτε από τους Ρεπουμπλικάνους που αντιμετώπισε στις προκριματικές εκλογές.

Ενενήντα λεπτά δεν επρόκειτο ποτέ να είναι αρκετός χρόνος για να εξαγοράσει ο Τραμπ την υποψηφιότητά του, έστω και αν γινόταν ένα θαύμα, αν είχε ξαφνικά αναπτύξει ένα συνεκτικό σύνολο πολιτικής και αρχών, μια ατζέντα με την οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις προτάσεις της Κλίντον και ένα βασικό επίπεδο ευπρέπειας. Ο συντονιστής, ο Λέστερ Χολτ του NBC News, ανακοίνωσε τα προκαθορισμένα θέματα "επίτευξης της ευημερίας", "κατεύθυνσης της Αμερικής" και "διασφάλισης της Αμερικής", και μετά μειλίχια υποχώρησε στη σιωπή ενώ ο Τραμπ συνέχισε την επίθεση, κατηγορώντας την Κλίντον για το ISIS και την ανεργία και την παγκοσμιοποίηση, απεικονίζοντας τη χώρα ως μια ζωντανή κόλαση για τους μαύρους Αμερικανούς, μια χώρα που βασανίζεται από τους παράνομους μετανάστες και τις συμμορίες με όπλα, με αστυνομικούς που φοβούνται να τους σταματήσουν. "Είναι όλα κλισέ" είπε σε κάποιο σημείο, θέλοντας να δυσφημίσει την Κλίντον, αλλά άθελά του περιέγραψε την κενότητα του με δικά του λόγια.

Ανάλογα με την οπτικής σας, ο Τραμπ κατάφερε/ξεπέρασε/ απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, οι οποίες ήταν χαμηλές εξ αρχής. Έχει πει ψέματα κατ' εξακολούθηση από τότε που εισήλθε στον προεκλογικό αγώνα και πιάστηκε και πάλι "στη φάκα" το βράδυ της Δευτέρας (επαναλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων ψέματα και συκοφαντίες όπως το ότι η Κλίντον ανακάλυψε τη διαμάχη σχετικά με τον τόπο γέννησης του προέδρου Ομπάμα). Αλλά όσο και αν γελοιοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Hofstra θα εξακολουθεί να έχει την υποστήριξη ενός μεγάλου μέρους του αμερικανικού εκλογικού σώματος.

Η Κλίντον επίσης κατάφερε/ξεπέρασε/ απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, οι οποίες ήταν διαφορετικές για εκείνη. Έπρεπε να έχει αρκετή ελαφρότητα, αναμεμειγμένη με ουσία, να είναι αυστηρή αλλά όχι διαπεραστική, αστεία αλλά όχι επιπόλαια, έξυπνη αλλά όχι σχολαστική, ικανή να αντισταθεί στον εκφοβισμό. Σε γενικές γραμμές τα κατάφερε, ξεφεύγοντας από τις επιθέσεις του και εκφράζοντας τις δικές της επικρίσεις από ανώτερη, πιο σταθερή θέση.

Ένα πιο ελκυστικό σύνολο υποψηφίων θα μπορούσε να το είχε εμποδίσει αυτό. Ένα υπεύθυνο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, έχοντας κατά νου το εθνικό συμφέρον, δεν θα είχε εμμονή με την παρεμπόδιση του προέδρου Ομπάμα. Σε μια καλύτερη πολιτική εποχή, και τα δύο κόμματα - και όχι μόνο οι Δημοκρατικοί- θα είχαν ορίσει υποψήφιους με προσόντα που θα μπορούσαν να απαντήσουν στις ανησυχίες των Αμερικανών για την τρομοκρατία και τον πόλεμο, το κλίμα και την οικονομία, τη μετανάστευση και τις φυλετικές διαφορές, την εκπαίδευση και τη δημόσια ασφάλεια.

Αλλά δεν είναι μια τέτοια εποχή. Οι Ρεπουμπλικάνοι επέλεξαν το χειρότερο από τα χειρότερα. Κάτι το οποίο έδωσε παράξενη, ενδεχομένως τραγική διάσταση στη συζήτηση. Είναι παράλογο που η τύχη του αγώνα, και το μέλλον του έθνους, θα μπορούσε να πάρει αυτή την τροπή ή που βασίζεται σε ένα 90λεπτο τηλεοπτικό τελετουργικό που στιγματίστηκε τόσο από ψεύδη.

nytimes.com

Διαβάστε περισσότερα