ΝΥT: Η Σλοβενία ζήτησε πρώτη το Grexit

Η προσωρινή, πενταετής έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη που εισηγήθηκε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στους εταίρους δεν ήταν το πρώτο Plan B που έπεσε στο τραπέζι. Η πρώτη χώρα που πίεσε για να εκπονηθεί ένα δεύτερο σενάριο για την Ελλάδα ήταν η Σλοβενία. Στην προσπάθειά της μάλιστα να πείσει τους

άλλους εταίρους, οι εκπρόσωποί της σύγκριναν την αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας με την πρώην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων σε δημοσίευμά του στους New York Times, ο Neil Irwin.

Το άρθρο δείχνει για άλλη μια φορά πώς διαμορφώθηκαν οι ευρωπαϊκές συμμαχίες κατά τις κρίσιμες συναντήσεις για την Ελλάδα. Η συγκεκριμένη πρόταση ήταν ένας διπλός θρίαμβος για τη Γερμανία, καθώς αποδείκνυε πως η ελληνική κρίση όχι μόνο δεν είχε κατευνάσει τη γερμανική πίεση για περισσότερη λιτότητα, αλλά είχε ενδυναμώσει και τη θέληση των συμμάχων της να λειτουργήσουν με ακόμη πιο σκληρό τρόπο. Από τη Λισαβόνα έως τη Λετονία, από χώρες πιστωτές αλλά και δανειστές, είχε αναπτυχθεί μια κοινή γραμμή πλεύσης ενάντια στην Ελλάδα που αντανακλούσε το κοινό όραμα για τις πολιτικές λιτότητες και υπαγορευόταν από τους κανόνες της αγοράς, γράφει ο Irwin.

Η Γερμανία έπεισε τους Ευρωπαίους ηγέτες να συσπειρωθούν γύρω από αυτό που το Βερολίνο είχε ονομάσει «συναίνεση» και κατ' ουσίαν ήταν ένας συνδυασμός έξυπνης μικροπολιτικής, διπλωματίας και αξιοποίησης όλων των σημάτων κινδύνου για τα καμώματα των Ελλήνων πολιτικών. Πλέον, αρκετοί συμμετέχοντες σε αυτές τις συναντήσεις, παραδέχονται την προφανή νίκη της Γερμανίας και ότι ήταν ένα σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας που δεν θα βοηθούσε την ελληνική οικονομία βραχυπρόθεσμα. Πολλοί επιφανείς οικονομολόγοι και αναλυτές, ειδικά στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, κάνουν λόγο για λάθος συνταγή που θα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας –και όχι μόνο- υπονομεύοντας την ευρωπαϊκή ενότητα.

Οι προσπάθειες της Γαλλίας και της Ιταλίας για μια πιο χαλαρή προσέγγιση για μεγάλο διάστημα δεν μπορούσαν να προωθηθούν, ενώ και η ελληνική στάση που ήταν άκρως επιθετική έναντι της Γερμανίας, έδινε το άλλοθι στο Βερολίνο να σκληρύνει τη στάση του. Ο ΥΠΟΙΚ της Φινλανδίας, Αλεξάντερ Στουμπ, ένας από τους πλέον σκληρούς του Eurogroup, λέει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία ήταν στη θέση του οδηγού σε αυτή την κατάσταση. Έχουν τις κατάλληλες προσωπικότητες, προβάλλουν τα οικονομικά τους δεδομένα και πηγαίνουν σε μια διαπραγμάτευση πολύ καλά προετοιμασμένοι και κυρίως αποφασισμένοι να μείνουν σταθεροί στα συμφωνηθέντα από όλους μας».

Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έχουν πολλά χρόνια εμπειρίας (ο Σόιμπλε βρίσκεται στο γερμανικό κοινοβούλιο από το 1972, δύο χρόνια πριν γεννηθεί ο Τσίπρας) σε συνθήκες δύσκολες και η ισχύς τους αναμφισβήτητα πηγάζει από την ισχυρή οικονομία της χώρας, σημειώνει το δημοσίευμα. Η Μέρκελ έχει συνομιλήσει με πολλούς για το ελληνικό θέμα και ο Σόιμπλε, πριν καν καταθέσει την πρόταση του για πενταετές «time out», ήξερε πώς να κερδίσει την υποστήριξη πολλών χωρών. Ήταν, δε, εις γνώση του ότι η Σλοβενία, από τον περασμένο Απρίλιο, πίεζε για ένα Plan B, γι' αυτό και τελικά το έβαλε στο τραπέζι.

Ο Ολάντ διαδραμάτισε τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στην Αθήνα και το Βερολίνο. Ο Σόιμπλε όμως γνωρίζει καλά όχι μόνο πότε θα κάνει επίθεση αλλά και πότε θα υποχωρήσει. Αυτοί που τον γνωρίζουν καλά λένε πως στα Eurogroup ποτέ δεν θέλει να μιλάει πρώτος. Αφήνει πάντα τις μικρότερες χώρες να μιλούν πρώτες και αυτός επεμβαίνει στη συνέχεια για να ενισχύσει τις θέσεις του.

«Η Μέρκελ ακολούθησε μια μετριοπαθή στάση απέναντι στην Ελλάδα. Δεν θα βρεθεί πουθενά δήλωσή της που να έχει πει κάτι κακό για την Ελλάδα ή κάτι λαϊκίστικο, παρά το γεγονός ότι η γερμανική κοινή γνώμη ήταν υπέρ του Grexit», σχολιάζει ο Marcel Fratscher του γερμανικού Ινστιτούτου DIW. Η ελληνική κυβέρνηση κράτησε μάλλον την αντίθετη στάση.

Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση ποτέ δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια συμμαχία με άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Άλλες χώρες, ακόμα και κάποιες που είχαν πληγεί από την κρίση όπως η Πορτογαλία, όχι μόνο δεν τάχθηκαν υπέρ της Ελλάδας, αλλά εναντιώθηκαν κιόλας. Ο Ολάντ που με τη σειρά του όταν εκλέχθηκε στην Προεδρία της Γαλλίας έκανε λόγο για τερματισμό της λιτότητας, κατάλαβε πως δεν μπορεί να επιβάλλει κάτι τέτοιο. Έτσι, τελικά, η Ελλάδα βρέθηκε απέναντι σε ένα σκληρό μπλοκ 18 κρατών. Όπως το θέτει ο Χανς Βέρνερ Ζιν: «Τελικά πιστωτές και δανειστές ποτέ δεν μπορούν να έχουν καλές σχέσεις. Είναι όπως στους φίλους. Στον φίλο δε δίνεις δάνειο αλλά δώρο. Δεν περιμένεις να το πάρεις πίσω. Όταν όμως γίνεσαι αυτός που του δανείζει, δεν είναι πλέον φίλος σου».

nytimes.com

Διαβάστε περισσότερα