Νέος νόμος, μόνος, ψάχνεται

Μεγάλη ἐπιτυχία καὶ πολὺ σημαντικὸ βῆμα ἡ ὑπερψήφιση τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση ἀπὸ περίπου ὅ,τι ἀναπνέει καὶ ὅ,τι κινεῖται στὸ Κοινοβούλιο. Ὅπως εὔστοχα ἔγραψε ὁ «Φαληρεὺς» στὴν Καθημερινὴ (28/8), «αὐτὸ ποὺ συνέβη τὴν περασμένη ἑβδομάδα, μὲ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νόμου-πλαισίου γιὰ τὰ ΑΕΙ ἀπὸ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ καὶ ΔΗΣΥ, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν πανεπιστημίων καὶ τὴν προσάρτησή τους στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, ὕστερα ἀπὸ τριάντα χρόνια κομμουνιστικῆς κατοχῆς». Βέβαια, ὁ καθεὶς ἀπὸ τοὺς παραπάνω ὑπερψήφισε γιὰ δικούς του λόγους: τὸ ΠΑΣΟΚ ἐπειδὴ ἐκεῖνο κατέθεσε τὸν νόμο (ἀλλιῶς θὰ τὸν εἶχε καταγγείλει ὡς τὸ πιὸ σατανικὸ καὶ δεξιὸ νομοσχέδιο ἀπὸ καταβολῆς νομοθεσίας) καὶ τὸ ΛΑΟΣ μαζὶ μὲ τὴν Ντόρα ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα ὑπερψήφισης τῶν νομοσχεδίων ποὺ καταθέτει τὸ ΠΑΣΟΚ. Ὡς ἐκ τούτων, τὸ ἐνδιαφέρον στοιχεῖο εἶναι ἡ ὑπερψήφιση ἀπὸ τὴν ΝΔ: → Ὁ Σαμαρᾶς συναίνεσε σὲ ἕνα πραγματικὸ βῆμα μπροστὰ γιὰ τὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση, ξεπερνώντας μεγαλοπρεπῶς τὰ μεταπολιτευτικὰ εἰωθότα καὶ εἴδωλα (διότι ἄλλο πρᾶγμα τὸ νὰ ὑπερψηφίζεις κάποια ἄρθρα τοῦ ἐφαρμοστικοῦ νόμου καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὸ νὰ ὑπερψηφίζεις τὸν νέο νόμο-πλαίσιο γιὰ τὰ ΑΕΙ τοῦ ἀντιπάλου κόμματος). Ἀφουγκράστηκε τὴν κοινωνία, ὄχι τοὺς κομματανθρώπους. Καὶ ἔπραξε ἀναλόγως. → Κατέρριψε πλέον τελεσίδικα τὴν εὐκαιρία ποὺ ἔδιναν κάποια Μέσα Μαζικῆς Ἐξημέρωσης στὸν ἑαυτό τους, νὰ τὸν παρουσιάζουν ὡς στείρα καὶ ἀνεύθυνα ἀντιπολιτευόμενο. Ἐφημερογραφοῦντες πολυφθόγγους ἀφώνους δεικνύσας, ἔδειξε ποιός κάνει κουμάντο- ἐνῷ παράλληλα κάποια ἁρμόδια κομματοκυνάρια ψέλλιζαν τὸ «ἡ ὑπουργὸς δὲν ἐνσωματώνει τὰ 10-12 (ἢ 45 ἢ 666) σημεῖα μας καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ συναινέσουμε», κάνοντάς τα μπαίγνιο τῶν ὠς ἀνωτέρω ἐφημερογραφούντων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἱλαρᾷ τῇ διαθέσει ἀκουώντων ἀκροατῶν. → «Πάτησε πόδι» ἀπαιτώντας αὐτὸ ποὺ ἡ κοινωνία ἀποζητᾶ ἐδῶ καὶ χρόνια: τὴν ὁλοσχερῆ καὶ ἀπροσχημάτιστη κατάργηση τοῦ ψευδωνύμου ἀσύλου, no ifs or buts. Καὶ τὸ πέτυχε. → Ἐσωκομματικά, ἔχουμε μιὰν ἀκόμα ἔνδειξη τῆς ἱκανότητάς του νὰ ὁλοκληρώσει τὸ χτίσιμο μιᾶς πραγματικὰ νέας ΝΔ: ἡ δομικὴ τάση τοῦ μεταπολιτευτικοῦ αὐτοῦ κόμματος νὰ ἀντιπολιτεύεται διαφωνώντας στὰ πάντα, τὰ συμφέροντα, τὰ τσιφλίκια, ἡ ἀλληλεξάρτηση κόμματος-νεολαίας (καὶ κυρίως κάποιων στελεχῶν-νεολαίας) – ὅλα πετάχθηκαν στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ περισσὴ χάρη. Κυρίως ἡ συμφωνία τῆς Νέας Δημοκρατίας νὰ συμβάλλει στὴν ἀπεξάρτηση τῶν πανεπιστημίων ἀπὸ τὸν καρκίνο τῶν κομματικῶν νεολαιῶν, συμπεριλαμβανομένης τῆς παντοδύναμης καὶ ρυθμίζουσας καὶ πρυτάνεις ἀνεβοκατεβάζουσας δικῆς της, εἶναι πραγματικὰ ἐλπιδοφόρο σημάδι τέλους ἐποχῆς.  Ὁ νόμος ἔχει ὄντως κάποια σκοτεινὰ σημεῖα. Ἐπίσης, ὅποιος γνωρίζει τὸν χῶρο τὸν πανεπιστημίων ξέρει πολὺ καλὰ πὼς ὁ νόμος δὲν λύνει τὰ προβλήματα, δὲν χτίζει ἕνα ἄλλο πανεπιστήμιο- ἁπλῶς βελτιώνει κάποιες καταστάσεις, «μπαλώνει» τὸ πρόβλημα, τὸ καθιστᾶ πιὸ συμπαθητικὸ ἀντὶ γιὰ νὰ τὸ ἐκμηδενίζει. Μολαταῦτα, αὐτὲς οἱ βελτιώσεις εἶναι πραγματικὰ σημαντικές: πολλὰ συμφέροντα καὶ ἰσχυρώτατα συμφέροντα τιτρώσκονται. Καὶ τ