Ναυπηγεία και «γερμανικές επανορθώσεις» στην ατζέντα της ευρωπαϊκής επικαιρότητας

Αυτή τη φορά δεν είναι οι αποφάσεις της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον Σκαραμαγκά, ούτε οι «συζητήσεις» του Ελληνικού Κοινοβουλίου για τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για τη Γερμανική Κατοχή του 41-44.

Είναι τα Γαλλικά Ναυπηγεία στη Βρετάνη, που εξυπηρετούν πέρα από ανάγκες ιδιωτών, τον Γαλλικό Πολεμικό στόλο, και που η προοπτική εξαγοράς τους από Ιταλική εταιρεία, προκάλεσε τα αντανακλαστικά του Προέδρου Μακρόν και της Γαλλικής κυβέρνησης.

Αρχικά έγινε λόγος

για απόφαση των Γάλλων να εθνικοποιήσουν (!!!!) τα Ναυπηγεία (που σημειωτέον μέχρι σήμερα ανήκουν σε Νοτιοκορεατικό όμιλο που πτώχευσε), ενώ στη συνέχεια ανέλαβαν πρωτοβουλία, που είναι σε εξέλιξη για στρατηγική συμμαχία Γαλλικών και Ιταλικών συμφερόντων, με κεντρικό διακυβερνητικό σχεδιασμό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια σχετική αγορά.

Σχέδιο μεγαλεπήβολο. Που μοιραία προκαλεί και σε εμάς κάποιους «μελαγχολικούς» συλλογισμούς και προβληματισμούς. Περί ποικιλίας μέτρων και σταθμών. Αλλά και συγκρίσεων ως προς το όραμα και τις ικανότητες. Λογικά κατ’ αρχήν κάθε καλόπιστος ευρωπαίος πολίτης, αναρωτιέται αν τα όποια σχέδια για εθνικοποιήσεις, δεν προϋποθέτουν ή δε συνεπάγονται, ή δεν αποτελούν, μέσα από την εισροή δημοσίων πόρων για την απόκτηση του μετοχικού κεφαλαίου, μια καραμπινάτη περίπτωση επιδοτήσεων. Με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ανταγωνισμό, πρώτα και κύρια μέσα στην ενιαία αγορά. Στην οποία βρίσκονται και τα δικά μας Ναυπηγεία.

Που με πρώτα αυτά του Σκαραμαγκά, έχουν βρεθεί στη μέγγενη των ελέγχων για απαγορευμένες επιδοτήσεις. Με τις αντίστοιχες συνέπειες για την προοπτική τους και τις τύχες των εργαζομένων τους. Αν οι Γάλλοι εφαρμόσουν ένα πετυχημένο μοντέλο «εθνικοποίησης», συμβατό με τους Κοινοτικούς κανόνες, δεν θα πρέπει να χαθεί η ευκαιρία για να αξιοποιηθούν ιδέες και λύσεις. Αν πάλι προχωρήσει ο Ιταλογαλλικός στρατηγικός σχεδιασμός και σύμπραξη, θα πρέπει να δοθεί κάθε δυνατή συνδρομή στα Ελληνικά Ναυπηγεία είτε να συμμετάσχουν σε αυτόν, είτε να αναζητήσουν ανάλογες συμπράξεις σε κεντρικό επίπεδο με Κράτη Μέλη της Ένωσης.

Αλλά και στο μέτωπο των «επανορθώσεων» είναι οι Πολωνοί αυτοί, που το επαναφέρουν. Σε σχέση με τη Γερμανία βέβαια και όχι τυχαία στο πλαίσιο της διαμάχης της Βαρσοβίας και του κυβερνώντος κόμματος με τις Βρυξέλλες, τα Κοινοτικά όργανα, τη Γαλλία και τη Γερμανία, σε θέματα ιδίως συμμόρφωσης με τις επιταγές του Κράτους Δικαίου. Θέμα ωστόσο που υπερβαίνει τα όρια του κυβερνώντος πολωνικού κόμματος, καθώς γνωρίζει αποδοχής από το 63%, όπως λέγεται της Πολωνικής κοινωνίας και μολονότι η Πολωνία, ήδη από το 1953 και αργότερα το 2004, συμφώνησε να μην εγείρει περαιτέρω αξιώσεις. Περί το 1.000.000 Πολωνοί είχαν αποζημιωθεί, ενώ σημαντικά τμήματα της Προπολεμικής Γερμανίας, όπως η Σιλεσία και η Πομερανία είχαν δοθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Πολωνία. Ούτε λόγος να γίνεται και περισσότερο συγκρίσεις για το τι δόθηκε αντίστοιχα στην Ελλάδα.

Η δυναμική της Ευρωπαϊκής επικαιρότητας, επιβεβαιώνει ότι δεν έχουμε το θλιβερό προνόμιο της «ανεδαφικής γκρίνιας». Και το δίχως άλλο παρέχει ερεθίσματα σκέψης. Είναι ένα πρώτο βήμα.

Διαβάστε περισσότερα