Με τι ακριβώς θα μοιάζει η ελεύθερη Λιβύη;

 Τον Ιανουάριο του 1991,  Ο Σ. Χουσείν έβαλε φωτιά σε 700 πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ, που έκαιγαν επί 10 μήνες. Σήμερα υπάρχουν φόβοι, πως και ο Καντάφι θα θελήσει να αφήσει πίσω του καμένη γη. Αν και δεν κινδυνεύουν οι λιβυκές πετρελαιοπηγές, εν τούτοις υπήρξαν ανησυχίες ότι μπορεί να εκτοξεύσει πυραύλους Σκουντ εναντίον των εδαφών που κατέχουν οι αντάρτες, των πλοίων του ΝΑΤΟ, ή ακόμη και εναντίον των υποδομών πετρελαίου και μεταφορών της χώρας του.Η ώρα μηδέν, όπως την ονόμασαν οι αντάρτες, έσβησε αυτές τις απειλές. Η περίφημη Ταξιαρχία Khamis εξαφανίστηκε, και ο στρατώνας της διαλύθηκε. Η αμυντική περίμετρος της Τρίπολης δεν ήταν καν στελεχωμένη. Εκατοντάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας χωρίς καμιά συνέπεια, την ώρα μάλιστα που πολιορκούνταν το στρατόπεδο Bab al-Azizya του Καντάφι.Πως και το καθεστώς του κατέρρευσε τόσο εύκολα; Εν μέρει, αυτό ίσως να οφείλεται στους ισχυρισμούς του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου, ότι είχε από καιρό κανονίσει τη παράδοση κάποιων βασικών στρατιωτικών στελεχών, όταν θα έρχονταν η κρίσιμη ώρα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που πίστευαν αυτές τις υποσχέσεις, αλλά όπως όλα δείχνουν,  μπορεί να είχαν κάποια βάση.Η αποσύνθεση των επίλεκτων μονάδων του Καντάφι απέτρεψε εκατοντάδες θανάτους. Είναι μάλιστα πιθανό, ότι αρκετοί στρατιωτικοί διοικητές που έχουν τις οικογένειές τους στη Τρίπολη, να παραδόθηκαν προκειμένου να αποφύγουν τυχόν αντίποινα. Όπως και να έχει η κατάσταση, το ενδεχόμενο σκληρής αντίστασης που όλοι περίμεναν, δεν υπήρξε.Δεν θα πρέπει όμως να υπάρξει συγκαταβατικότητα. Θα πρέπει όλοι να θυμούνται ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα έχουν τεράστια αποθέματα αυταπάτης. Για αυτό και ίσως να συνεχίσει να υπάρχει αντίσταση, ακόμη και μάταιη. Ότι και να γίνει όμως, είναι πλέον θέμα ημερών ή ακόμη και ωρών, για να καταρρεύσει οριστικά το καθεστώς Καντάφι.Μόλις λοιπόν εκλείψει η 40χρονη τυραννία, θα υπάρξουν φωνές που θα ζητάνε να σταλούν στρατεύματα στη Λιβύη. Αυτό όμως θα ήταν και παράνομο (βάσει της απόφασης του Σ.Α.), αλλά και μια κακή ιδέα. Ο αντάρτικος στρατός είναι ικανός να προχωρήσει από μόνος του.Το κύριο έργο της αντιπολίτευσης θα πρέπει να είναι να αποδείξει ότι η Δυτική Λιβύη, που υπέστη τα χειρότερα από πλευράς εχθροπραξιών, θα εκπροσωπείται επάξια, και σ αυτό ακριβώς θα πρέπει να εστιάσει η βρετανική πολιτική. Μια καλή κίνηση θα ήταν και η μεταφορά της μεταβατικής κυβέρνησης στη Μισουράτα.Θα υπάρξει κάτι ανάλογο με όσα συνέβησαν στη Βαγδάτη το 2003; Το Μεταβατικό Συμβούλιο σχεδιάζει τη μεταπολεμική Λιβύη εδώ και αρκετούς μήνες, πολλούς περισσότερους δηλαδή απ ότι σχεδίασαν οι ΗΠΑ το μεταπολεμικό Ιράκ. Μάλιστα, σύστησαν ένα όργανο (με 70 μέλη) που θα έχει σκοπό του τη σταθεροποίηση της χώρας. Έτσι, όταν οι αντάρτικες δυνάμεις εισέβαλλαν στη Τρίπολη, δεν υπήρξαν κρούσματα εκδίκησης, αντίποινων, ή θηριωδιών. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει, και τίποτα δεν αποκλείει την αποτυχία της ελεύθερης Λιβύης Του Shashank Joshi http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/africaandindianocean/libya/8715119/Wha