Λάρκο: Ο ανένδοτος των συνδικαλιστών για την ιδιωτικοποίηση

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Για όποιον έχει παρακολουθήσει την πορεία της ΛΑΡΚΟ τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια αμφιβολιών: η εταιρεία που επί Μποδοσάκη ίσως να ήταν ένα σημαντικό μέγεθος στην παγκόσμια αγορά νικελίου, σήμερα παραπαίει υπό το βάρος της χρόνιας κακοδιοίκησης, των λανθασμένων επιλογών, του πανάκριβου κόστους ηλεκτρικού ρεύματος. Και δεν είναι μόνο αυτά: τα ανοιχτά περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά και η δαμόκλειος σπάθη

της έρευνας της ΕΕ για πιθανές παράνομες κρατικές ενισχύσεις, καθιστούν ακόμη πιο δυσοίωνο το μέλλον για την υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία νικελίου.

Βασική αιτία για τη θέση στην οποία έχει βρεθεί η ΛΑΡΚΟ είναι ότι το κράτος βρέθηκε να κάνει μια δουλειά που δεν ξέρει: να γίνει βιομήχανος. Και στην πραγματικότητα έκανε μια άλλη δουλειά που ξέρει να κάνει πολύ καλά: να διορίζει ημετέρους, να δίνει παχυλές αμοιβές που δε δικαιολογούνται από την πορεία της εταιρείας, να δίνει μισθούς διευθυντών σε κλητήρες ικανοποιώντας ρουσφέτια και κάθε παράλογη απαίτηση. Άλλωστε από τη ΛΑΡΚΟ προέρχεται και το περίφημο επίδομα… αρνιού που δινόταν ξεχωριστά από το επίδομα του Πάσχα.

Και αυτή η χρόνια κακοδιαχείριση, για την οποία δεν ευθύνεται κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά το γεγονός ότι το κράτος πολύ απλά δεν μπορεί να παριστάνει το βιομήχανο, οδήγησε την άλλοτε κραταιά βιομηχανία του Μποδοσάκη να έχει 400 εκατ. ευρώ χρέη και μισθολογικό κόστος 54 εκατ. ευρώ (που σημειωτέον καταβάλλεται κανονικά χωρίς ούτε μία ημέρα καθυστέρηση όπως συμβαίνει στις άλλες υπό εκκαθάριση αμυντικές βιομηχανίες ΕΑΣ και ΕΛΒΟ).

Και βέβαια με τις σημερινές τιμές του νικελίου η βιομηχανία έχει λειτουργική ζημιά 6 χιλιάδες ευρώ τον τόνο, που μεταφράζεται με παραγωγή 18 χιλιάδων τόνων, σε ζημιά άνω των 100 εκατ. ευρώ ετησίως. Η ζημιά αυτή προστίθεται στις οφειλές προς την εφορία τη ΔΕΗ αλλά και τις κρατικές ενισχύσεις που ερευνά η Κομισιόν και φτάνουν τα 130 εκατ. ευρώ.

Όμως με βάση το συνολικό κόστος μισθοδοσίας, προκύπτει μέσο μισθολογικό κόστος για κάθε εργαζόμενο της τάξης των 54 χιλιάδων ευρώ ετησίως. Στη γενναιόδωρη μισθολογική πολιτική της ζημιογόνου κρατικής βιομηχανίας, πρέπει να συνυπολογιστεί και η πρακτική που ακολουθείται για τους υπό συνταξιοδότηση εργαζόμενους: σε αυτούς καταγγέλλεται η σύμβαση υπό μορφή απόλυσης, με αποτέλεσμα να αποζημιώνονται με ποσά που μπορεί να φτάσουν από τις 50 έως τις 250 χιλιάδες. Ταυτόχρονα υπάρχει και ιδιωτική ασφάλιση που δίνει μπόνους συνταξιοδότησης δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Το αποκορύφωμα δε είναι ότι αφού πήραν όλα αυτά τα bonus, υπήρξαν περιπτώσεις στελεχών που επαναπροσλήφθηκαν ως εξωτερικοί σύμβουλοι.

Υπό το καθεστώς αυτό, είναι λογικό λοιπόν να υπάρχουν σκληρές αντιδράσεις απέναντι στο πλάνο που προβλέπει την εξυγίανση με στόχο τη δημιουργία μιας βιώσιμης εταιρείας που θα οδηγηθεί σε πώληση: είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να διασφαλίσει την προοπτική συνέχισης της λειτουργίας της βιομηχανίας νικελίου στην Ελλάδα.

Το κακό είναι ότι αυτό το πλάνο δεν προβλέπει τη συνέχιση της καταβολής του επιδόματος αρνιού. Αντίθετα προβλέπονται σημαντικές περικοπές, ώστε η εταιρεία να μπορεί να μπει σε τροχιά βιωσιμότητας.

Όλα αυτά βεβαίως είναι που αρέσουν σε κάποιους και απειλούν με ανένδοτο και πόλεμο. Έναν τέτοιο παράλογο πόλεμο όμως είχαν κάνει, παρασυρμένοι από κομματικούς ινστρούκτορες και κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι πριν από περίπου 20 χρόνια: οι εργαζόμενοι της Pirelli στην Πάτρα…

http://www.capital.gr/