Κινήσεις εντυπωσιασμού από Ολλάντ κατά της ανεργίας

Εγκρίθηκε από το γαλλικό κοινοβούλιο, με την ψήφο του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των συνεργαζόμενων με αυτό σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, ο πολυσυζητημένος «νόμος Florange», ο οποίος πήρε το όνομά του από την επωνυμία της εγκατάστασης της χαλυβουργίας ArcelorMittal στη βόρεια Γαλλία, μία από τις εγκαταστάσεις που ο κολοσσός αποφάσισε να κλείσει το 2012 πυροδοτώντας ένα από τα μεγαλύτερα απεργιακά κύματα των τελευταίων χρόνων στη Γαλλία. Τότε, ο Ολλάντ,

ως υποψήφιος πρόεδρος, είχε επισκεφτεί τους απεργούς και είχε υποσχεθεί ότι εφόσον εκλεγεί θα προωθήσει νομοθεσία που θα εμποδίζει τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις να κλείνουν μία από τις εγκαταστάσεις τους, εφόσον είναι βιώσιμες, αν δεν βρουν κάποιον να την πουλήσουν. Το σκεπτικό είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα σωθούν ορισμένες θέσεις εργασίας.

Αυτός περίπου είναι και ο νόμος που υιοθέτησε μετά από συζήτηση μηνών, στην δεύτερη και τελευταία ανάγνωσή του, το γαλλικό κοινοβούλιο αφού τον απέρριψε η Γερουσία την περασμένη Παρασκευή. Ο νόμος προβλέπει ότι εφόσον μια επιχείρηση που απασχολεί περισσότερους από 1.000 εργαζόμενους αποφασίσει να κλείσει μια από τις εγκαταστάσεις της, θα πρέπει να κοινοποιήσει την πρόθεσή της και να προσπαθήσει να βρει νέο αγοραστή. Προσφορά έχουν δικαίωμα να καταθέσουν και οι εργαζόμενοι στην εγκατάσταση, με ελάχιστο ποσό το 30% του κεφαλαίου της επιχείρησης.

Αν δεν βρεθεί αγοραστής μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος που κυμαίνεται από τον έναν μέχρι τους τρεις μήνες, τότε η κατάσταση επανεξετάζεται και οι εργαζόμενοι ή η επιχειρησιακή επιτροπή έχει δικαίωμα να προσφύγει στα δικαστήρια αν μπορεί ν’ αποδείξει ότι δεν έγιναν πράγματι προσπάθειες να πουληθεί η εγκατάσταση. Αν το δικαστήριο πεισθεί από την επιχειρηματολογία αυτή, επιβάλλεται στον ιδιοκτήτη της εταιρείας πρόστιμο 20 φορές μεγαλύτερο από τον κατώτερο μισθό για κάθε θέση εργασίας που χάνεται με το κλείσιμο της εγκατάστασης. Το σύνολο του προστίμου δεν μπορεί να ξεπερνά το 2% του κύκλου εργασιών συνολικά της εταιρείας και θα κατατίθεται στην δημόσια τράπεζα επενδύσεων.

Ο Ολλάντ παρουσίασε τον νόμο ως ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της διάσωσης θέσεων εργασίας αλλά και της «ανάληψης ευθύνης» από πλευράς επιχειρήσεων σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για τη γαλλική οικονομία. Συμπλήρωσε, δε, ότι οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις έχουν με διάφορους τρόπους στηριχθεί και επιχορηγηθεί από το κράτος προκειμένου να μην μειώσουν τις θέσεις εργασίας. Για την κυβέρνησή του, σε επίπεδο προπαγάνδας, η υιοθέτηση του νόμου είναι βαρύνουσας σημασίας καθώς θέλει να δείξει ότι λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας που αργά αλλά σταθερά αυξάνεται λόγω και των ολοένα περισσότερων εγκαταστάσεων μεγάλων επιχειρήσεων που τίθενται εκτός λειτουργίας στη Γαλλία με βασική επίσημη αιτιολογία την μείωση κερδών λόγω κρίσης.

Εντούτοις, η άποψή του, όπως και ο νόμος, επικρίθηκε σφοδρότατα τόσο από το δεξιό πρώην κυβερνόν κόμμα UMP όσο και από το Μέτωπο της Αριστεράς. Το UMP υποστήριξε ότι η συγκεκριμένη νομοθεσία παραβιάζει τα συνταγματικά δικαιώματα της ιδιοκτησίας, καθώς δεν μπορεί κανείς να επιβάλλει σε κάποιον τι ακριβώς θα κάνει με την περιουσία του και, στην περίπτωση ορισμένων επιχειρήσεων με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που πιθανώς έχει διασφαλίσει, και ξεκαθάρισε ότι θα προσβάλλει τον νόμο στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας. Επίσης, συμπλήρωσε ότι ο συγκεκριμένος νόμος αντίκειται με τις κατοχυρωμένη και αναγνωρισμένη ελευθερία του επιχειρείν. Από την άλλη το Μέτωπο της Αριστεράς, το οποίο απείχε από την ψηφοφορία, κατηγόρησε τον Ολλάντ ότι αναλώνεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς ουσία, αφού πρακτικά το νομοθέτημά του δεν διασφαλίζει σε καμία περίπτωση ότι δεν θα γίνουν τελικά απολύσεις και ότι θα σωθούν θέσεις εργασίας, αφού ο επιχειρηματίας θα μπορεί να προσκομίσει στοιχεία ότι δεν είναι βιώσιμη η επιχείρησή του με αφορμή και τη δυσχερή οικονομική συγκυρία , ενώ ακόμη και αν δεν το αποδείξει, μπορεί εύκολα να επικαλεστεί ως απόδειξη το γεγονός ότι δεν βρίσκεται κανένας αγοραστής για την εγκατάσταση.

Διαβάστε περισσότερα