Κιμπάρηδες της κρίσης: Μνημόνιο, iPhone 5, χαράτσι και γαρύφαλλα

Και να που μάθαμε, διά στόματος υφυπουργού, αυτό που… γνωρίζαμε ήδη: «Το iPhone 5 έχει έρθει στην Ελλάδα στην υψηλότερη τιμή που διακινείται διεθνώς». Πουθενά στον κόσμο δεν πωλείται τόσο ακριβά όσο στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου, υπ’ ευθύνη φυσικά της εταιρείας και όχι π.χ. του κράτους. Φυσικά, αυτό

δεν ισχύει μόνο για το iPhone και τα προϊόντα της Apple: από τα έπιπλα του ΙΚΕΑ μέχρι χίλια μύρια άλλα αγαθά,  πολλά εισαγόμενα πωλούνται στους ιθαγενείς σε τιμές που αναδεικνύουν τις αντιπροσωπείες άλλων κρατών ως ιχθύας αφώνους από την υπερβολή της υπερτιμολόγησης.

O υφυπουργός Ανάπτυξης προσέθεσε από τηλοψίας τα αυτονόητα: «Γιατί νομίζετε; Πώς έρχεται σε μια αγορά που είναι σ΄ αυτή την ύφεση ένα προϊόν στην υψηλότερη τιμή διεθνώς; Διότι ο καταναλωτής έχει αυτή την προτεραιότητα. Όταν βλέπει μια εταιρεία ένα προϊόν της ότι έχει ζήτηση κι ότι ο καταναλωτής το θέλει σ’ αυτή την τιμή δεν θα το χαρίσει γιατί δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα…».

Φυσικά, με το άκουσμα της είδησης τα έβαλαν όλοι με την υπερτιμολογήσασα εταιρεία, σε μια πρωτοφανή έκλειψη κάθε αυτεπίγνωσης.

Γιατί πωλούνται τα προϊόντα αυτά σε τιμές σαουδάραβα πετρελαιοκτήτη; Είναι ακριβώτερα τα έξοδα αποστολής; Είναι βραχώδης η γεωγραφία μας; Έχουμε πολλά νησιά; Ανεβάζουν την τιμή κάποιοι φόροι; Μην είν’ οι κάμποι;

Όχι. Πωλούνται πιο ακριβά, διότι οι ιθαγενείς σπεύδουν να αγοράσουν τις χάντρες και τα καθρεφτάκια, «όσο-όσο» καταπώς φαίνεται, αδιαμαρτύρητα. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό αγοραστικό κοινό είναι που διαμορφώνει τις συνθήκες που επιτρέπουν την χυδαία υπερτιμολόγηση σε αυτά τα «είδη πολυτελείας», και όχι κάποια «εταιρική ανηθικότητα». Η ακόρεστη, χυδαία δίψα του «λαού του Αντρέα» που δεν φαίνεται να έχει μάθει τίποτα από την κρίση δημιουργεί αυτά τα περιθώρια υπερκέρδους, περιθώρια απολύτως αδιανόητα στις άλλες χώρες, όπως αποδεικνύεται στην πράξη.

Προφανώς, μελέτες έχουν αποδείξει στις πολυεθνικές ότι ο Έλληνας της ύστερης Μεταπολίτευσης, το φρανκενσταϊνικό προϊόν της «Αλλαγής» (και της διηνεκούς κυανής αντιπολιτευτικής αφωνίας, έλλειψης κριτηρίων και ικανότητας), ιεραρχεί τόσο ψηλά στην κλίμακα προτεραιοτήτων του το σβήσιμο της καταναλωτικής του δίψας, τόσο ψηλότερα απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, που θα σπεύσει να αποδώσει το υστέρημά του, ή το δανεικό του, ή το της δόσης του, σε ό,τι θα «κολάσει» τον πλησίον του και θα δώσει στον ίδιον ένα ελάχιστο κάλπικο αίσθημα κοινωνικής υπεροχής. Έτσι, πωλούνται εδώ σε τιμές με τις οποίες κανείς δεν επρόκειτο να τα αγοράσει στον πολιτισμένο κόσμο. «Αφού θα τα αγοράσουν, όσο ακριβά κι αν τα πουλάμε: χαζοί είμαστε;» Αφού υπάρχει «ζήτηση» γι’ αυτήν την «προσφορά», δίκιο έχουν…

Το ότι υφίσταται αγοραστικό κοινό πρόθυμο να ανταποκριθεί ενθουσιωδώς σε αυτήν την υπερτιμολόγηση ακόμα και μέσα στην πιο βαθιά κρίση επιδέχεται δύο ερμηνείες:

(α) Ένα ευμεγέθες στρώμα της ελληνικής κοινωνίας (όχι μια «μικρή ελίτ»: κόσμος και λαός!) δεν έχει χτυπηθεί όσο διατείνεται από την κρίση, μάλλον χάρ