Καλές οι Θερμοπύλες αλλά ακόμη καλύτερες οι Πλαταιές

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Μακάρι τα διλήμματα να ήταν πάντα άσπρο ή μαύρο, ηρωικός θάνατος σε νοερές ή αληθινές Θερμοπύλες ή υποταγή κι ατίμωση. Ζωή με καθαρές επιλογές. Από τη μια οι ήρωες κι από την άλλη οι νούλες. Μερικές φορές είναι έτσι. Άλλοτε όμως υπάρχουν αλλεπάλληλες γραμμές άμυνας, ώσπου, επιτέλους να μπορέσεις να κάνεις την επίθεση προς τον ουρανό.

Έβλεπα χθες τα καθεστωτικά δελτία της μεταπολιτευτικής παράγκας. Αν ήμουν τουρίστας στη χώρα ή ενημερωνόμουν μόνο από τους σινιέ

εκβιαστές, αντζέντηδες των σκουπιδιαραίων, που όλο περαντζάδες κάνουν στο υπόγειο της Πρεσβείας για εγκρίσεις κι οδηγίες, θα είχα καταπιεί αμάσητο ότι ο Αντώνης Σαμαράς συμφώνησε με όλο τον φετφά της Τρόϊκας, πλην επικουρικών. Θα είχα μείνει και με την εντύπωση ότι το ψηλό παιδί από την Μινεσότα, ο τροχονόμος του ΔΝΤ, «αγωνίστηκε» για κάτι.

Έπρεπε να περάσουν ώρες, να ψάξεις δεξιά κι αριστερά στις συχνότητες και να βγει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς με την βραδινή δήλωση του της Πέμπτης, για να γίνει σαφές ότι η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την καταστροφολογία. Με μνημονιακή χαιρεκακία ορισμένοι προσπάθησαν να ταυτίσουν απόλυτα τον Αρχηγό της ΝΔ με την κομπανία που αφού ξυνόταν επί μήνες, μετά μας έσυρε στο Μνημόνιο.

Με δυο κουβέντες ο Αντώνης πέτυχε να μην επιβληθεί κανένας νέος φόρος, να μην αυξηθούν οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, να μην περικοπεί η πλειοψηφία των συντάξεων, ειδικότερα των χαμηλοσυνταξιούχων, η μείωση του κατώτατου μισθού να μην επεκταθεί και στους υπόλοιπους και να πάνε τα 6 δις απευθείας στην εξόφληση των ληξιπρόθεσμων χρεών.

Με λίγα λόγια προσπάθησε και κατάφερε να μειωθούν οι απώλειες και να αποτραπούν μέτρα, που θα βούλιαζαν την χώρα σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση. Ενώ δε έχει πει όχι από την πρώτη στιγμή στο περίφημο ειδικό ταμείο, κάποιοι εξακολουθούν και σχολιάζουν σαν να έχει πει ναι!

Πίστευε κανείς ότι θα μπαίναμε στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης και θα την ολοκληρώναμε, γι’ αυτή τη φάση τουλάχιστον, χωρίς απώλειες;

Δεν είμαστε στο Φθινόπωρο του 2009. Από τη χώρα πέρασε επί δυο χρόνια ο χαζός οδοστρωτήρας, που είχε μαζί του όμως και πολλές κακές προθέσεις. Σήμερα, δυόμιση σχεδόν χρόνια από την ώρα που η τύφλα μας κι ο εξαπατημένος λαός έφερε στην ηγεσία την ιδεοληπτική κλίκα του αδερφού του πρίγκιπος Νίκου, μετράμε τις τρύπες στο νερό που έκαναν με την εργώδη ανικανότητα τους. Δεν έπιασαν μισό στόχο. Ότι έπρεπε να πέσει, ανέβηκε κι ότι έπρεπε να ανεβεί, έπεσε. Χρωστάμε πολύ περισσότερα, η ανεργία εξαφανίστηκε στα σύννεφα, κάνουμε κρόουλ στην ύφεση, έχουμε υστέρηση εσόδων, τα ελλείμματα επιμένουν, η αγορά στεγνώνει κι η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, ενώ με τον τυχοδιωκτισμό τους οδήγησαν τη χώρα στη διεθνή ανυποληψία.

Ό,τι αυτοί οι ανίκανοι, αν όχι και κακόβουλοι, ξέσκισαν σε δυο χρόνια, δεν μπορούσε ν’ αλλάξει σε λίγες μέρες. Πρέπει  όμως να μείνουμε στο τραπέζι. Να μείνουμε στο «παιχνίδι».

Αν η Τρόϊκα και οι Γερμαναράδες επιμένανε στις οριζόντιες περικοπές, στο προταθέ