«Ιερά τοτέμ»...

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και με μεγάλη περίσκεψη για το αν έχει σωτηρία αυτός ο τόπος, παρακολουθούμε τις εκδηλώσεις που κάνει το ΠΑΣΟΚ για τα 20χρονα από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Είναι κοινός τόπος σε όλα τα κόμματα να έχουν ιερά τοτέμ και να τα προσκυνούν κυρίως για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης, συναισθηματικού εγκλωβισμού του ελληνικού λαού και βεβαίως απόδειξης της ανικανότητας των στελεχών τους.

Το ΠΑΣΟΚ

έχει τον Παπανδρέου (τον κανονικό), η ΝΔ έχει τον Καραμανλή (τον κανονικό κι αυτή, όχι τον άλλον), η Αριστερά έχει… ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή. Για παράδειγμα το ΚΚΕ ανάλογα με τον αέρα που φυσάει έχει ήρωα και ηγέτη τον Ζαχαριάδη, τον Μπελογιάννη, τον Φλωράκη κ.λπ. Η λεγόμενη ανανεωτική αριστερά έχει τον Κύρκο, τον Παπαγιαννάκη και τον… Τσίπρα, τρομάρα μας.

Εν πάση περιπτώσει στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε με ευκολία ένα πολιτικό πρόσωπο ως «εθνάρχη», «ηγέτη», «μεγάλο Έλληνα» κ.λπ., ανάλογα με τα συμφέροντα και τον κομματικό χρωματισμό του καθενός.

Έτσι λοιπόν, 20 χρόνια μετά το θάνατο του Ανδρέα και 35 από την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ είναι λογικό ο νεκρός να… δικαιώνεται. Για παράδειγμα ακούμε με συγκίνηση να μιλάνε για το πόσα πρόσφερε στην πατρίδα ο Παπανδρέου, πόσο σημαντικός ήταν, τι μεγάλο έργο επιτέλεσε αλλά ξεχνάμε τα κακά. Ξεχνάμε ότι επί εποχής του ξεκοκαλίστηκαν δισεκατομμύρια κοινοτικών κονδυλίων. Επί εποχής του ξεκίνησε ο εκμαυλισμός του πολιτικού προσωπικού, οι μίζες, τα πάμπερς και ό,τι άλλο έχει το μενού της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου που βρίθει από λαμογιές.

Επί εποχής Ανδρέα επίσης μπήκε η κλειδαρότρυπα στην πολιτική ζωή με τα καμώματα του μεγάλου ηγέτη με τη Μιμή τα οποία βεβαίως βόλευαν για να ξεχνιέται ο κόσμος για όσα βιώνει. Ο Ανδρέας έδινε στον ελληνικό λαό άρτον με δανεικό χρήμα ή με κονδύλια που προορίζονταν για την ανάπτυξη της χώρας και θεάματα με την προσωπική του ζωή.

Το σημαντικότερο που ξεχνάμε όλοι μας: Ο Ανδρέας ήταν ο πρώτος πολιτικός στην Ελλάδα που κορόιδεψε με τόσο απροκάλυπτο τρόπο τον ελληνικό λαό. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο μεγάλη απογοήτευση για τις υποσχέσεις που δόθηκαν όσο την περίοδο 1981-1989. Ίσως μόνο η περίοδος Τσίπρα μπορεί να συγκριθεί.

Ήταν ο Ανδρέας μεγάλος ηγέτης; Αν αυτή η λέξη σημαίνει ότι είχε το χάρισμα να συνεπαίρνει τα πλήθη, τότε ήταν. Αν σημαίνει ότι άλλα έλεγε κι άλλα εννοούσε τότε ήταν. Αν σημαίνει ότι επέβαλε στην ελληνική κοινωνία το λεγόμενο «Πασοκιστάν» της μίζας, της αρπαχτής, του εκμαυλισμού, των κλαδικών, των κολλητών και φίλων; Τότε ήταν και θα είναι πάντα ο μεγάλος ηγέτης.

Να αναγνωρίσουμε στον Παπανδρέου ότι έκανε μια πολύ σημαντική, ιστορική και εθνική κίνηση. Ήταν η προσπάθεια να ενώσει τους Έλληνες και να καταργήσει τα μπλε και πράσινα καφενεία, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, το αδερφοφάγωμα. Αν και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης την έκανε για ιδιοτελείς σκοπούς, για να αρπάξει τη δύναμη της Αριστεράς και να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό, του το χρεώνουμε ως θετικό.

Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν «Εθνάρχης» και για να πούμε και την αλήθεια ούτε ο Καραμανλής (ο κανονικός) ήταν κάτι τέτοιο. Είναι πολύ βαριά κουβέντα για να τη λες έτσι εύκολα. Ήταν μεγάλοι ηγέτες που είχαν εκατομμύρια πιστούς ακόλουθους ναι. Αλλά αυτό απέχει πολύ από την αγιοποίηση.

Όμως, με αφορμή τα πανηγύρια για την επέτειο του θανάτου του Ανδρέα, καιρός είναι να αναρωτηθούμε τι πραγματικά θέλει η ελληνική κοινωνία. Ποιους πολιτικούς επιζητά. Αν θέλει λαοπλάνους όπως ο Τσίπρας τότε να τον κρατήσουμε για πολλά χρόνια, έστω κι αν η χώρα καταστρέφεται. Αν θέλει πολιτικούς που θα του λένε μόνο ωραία λόγια ή θα αλλάζουν κάθε μήνα και άποψη, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ιδανικό κόμμα και τον νέο… ΠΑΣΟΚ για να στηρίξουν.

Αν όμως ο Έλληνας θέλει να αλλάξει η χώρα του καιρός είναι να δει την πραγματικότητα κατάματα. Η Ελλάδα χρειάζεται πατριώτες που θα εκδηλώνουν την αγάπη τους για τη χώρα όχι πέφτοντας στα γόνατα και κάνοντας γονυκλισίες, ούτε με ελληνοπρεπείς και δήθεν εθνικοπατριωτικές κορώνες τύπου Καμμένου, Χρυσής Αυγής ή τόσων άλλων που καπηλεύονται τα ιερά και τα όσια.

Η χώρα χρειάζεται πατριώτες που στη δύσκολη στιγμή θα βγαίνουν μπροστά και ανιδιοτελώς θα προσφέρονται για να σωθεί η χώρα με προσωπικό κόστος. Και σίγουρα ούτε ο Ανδρέας ούτε ο Καραμανλής ήταν τέτοιο, όχι γιατί δεν αγαπούσαν την Ελλάδα. Αλλά γιατί αγάπησαν περισσότερο τον εαυτό τους. Βεβαίως να διευκρινίσουμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χίλια κακά κι έκανε πολλά λάθη. Αλλά δεν μπαίνει στην ίδια σελίδα της ιστορίας με τον λαοπλάνο Ανδρέα.

Διαβάστε περισσότερα