Η ώρα για το μεγάλο «ναι» και το μεγάλο «όχι»

Η προηγούμενη ανάρτησή μας κατέληγε ως εξής: «Αν ο Πρωθυπουργός θεωρεί πως έχει τον μαγικό αριθμό, ας κινήσει άμεσα τη διαδικασία εκλογής ΠτΔ. Και στη συνέχεια διαπραγματεύεται με την τροϊκα, χωρίς τον παράγοντα της πολιτικής αστάθειας. Θα έχει μπροστά του 18 μήνες για να ολοκληρώσει την πολιτική του.

Αν πάλι δεν συγκεντρώνεται ο μαγικός αριθμός, τότε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, θέτοντας και το δίλημμα. Τι νόημα έχουν λίγοι

μήνες στην εξουσία, αν είναι να την έχεις υπό ομηρία; Ας αναλάβει η νέα κυβέρνηση να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις. Συμφωνία με κάθε κόστος, δεν αποτελεί λύση. Γιατί μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία για τη χώρα. Αρκετά, ως εδώ».

Αναμφίβολα, η χθεσινή πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να επισπεύσει την εκλογή ΠτΔ αποτελεί μια στρατηγική κίνηση μεγάλου βεληνεκούς.

Λυτρωτική για τη χώρα.

Απολύτως ξεκάθαρη για όλους.

Έντιμη για τον ίδιο προσωπικά.

Ο Πρωθυπουργός έβαλε πάνω απ’ όλα αυτό που είναι σωστό για τη χώρα. Και η χώρα θέλει μια σταθερή προοπτική, αλλά με καθαρές λύσεις.

Τέρμα πια τα παιχνίδια μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Ο καθείς στη θέση του. Η ώρα της ευθύνης για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι».

«Ναι» στη σταθερή πορεία της χώρας για έξοδο από τα μνημόνια και «όχι» στους ανέξοδους λαϊκισμούς και τις υπερφίαλες διακηρύξεις που εμφανίζονται ως προγράμματα σωτηρίας. Η χώρα δεν αντέχει πολιτικές του «λεφτά υπάρχουν».

Και οι δανειστές, που εδώ και μήνες κερδοσκοπούσαν, απειλώντας, απαιτώντας και εκβιάζοντας, δεν θα μπορούν πλέον να επικαλούνται ως ισχυρό τους επιχείρημα, την πολιτική αβεβαιότητα.

Ο «γόρδιος δεσμός» θα λυθεί, το αργότερο μέχρι τέλος Ιανουαρίου.

Τέλος, ένας ταλαιπωρημένος από τα μνημόνια λαός για τις επόμενες μέρες θα παρακολουθεί ως υπέρτατος κριτής για να δώσει τη λύση, στην περίπτωση που δεν επικρατήσει η σωφροσύνη.

Δεν ξέρω αν έχουν βρεθεί οι «180». Αρκετοί από την κυβερνητική πλευρά μου λένε που το «θέμα είναι κλειδωμένο». Μπορεί και να είναι.

Βέβαια, αν κρίνω από τον τρόπο που προσέγγιζαν το ζήτημα της προεδρικής εκλογής τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του Προέδρου τους, και τον προφανή εκνευρισμό τους, τότε και αν ακόμα δεν βρέθηκαν οι «180», είναι σφόδρα πιθανό να βρεθούν.

Ξέρω, αυτή η παράταιρη συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ.Α. και του νέου αντιμνημονιακού Φώτη Κουβέλη, θα επιδοθεί σ’ ένα έσχατο παιχνίδι απαξίωσης της διαδικασίας ανασύροντας επιχειρήματα από τα χαλκεία εποχών που θέλουμε να ξεχάσουμε. Όμως, αν είναι πολιτικώς επιτρεπτό και ηθικό να συνεργάζεσαι και με τον διάβολο για να συγκεντρώσεις τους «121», τότε γιατί είναι απαράδεκτο για την άλλη πλευρά να αναζητά τους «180»;

Και αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν το ανέδειξε η πολιτική και επικοινωνιακή (αυτή που υπάρχει, τέλος πάντων) διαχείριση της Κυβέρνησης.

Ένα είναι βέβαιο, η εκλογή ΠτΔ μέσα στον Δεκέμβρη όχι μόνον δίνει μεγάλες ανάσες στην Κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, σταθεροποιεί το πολιτικό σύστημα της χώρας, μέχρι τον Ιούνιο του 2016.

Η Κυβέρνηση θα εξέλθει ενισχυμένη με τη δυνατότητα να κάνει μια νέα αρχή, αρκεί βέβαια κάποιοι να έχουν διδαχθεί από τα λάθη και τις τραγικές επιλογές των τελευταίων μηνών. Γιατί, αν είναι να πορευτεί με τον ίδιο τρόπο, τότε πραγματικά το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.

Από την άλλη, θα αποτελέσει μεγάλη ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί διέπραξε, κατ’ εμέ, το μεγάλο λάθος να «βάλει όλα τα αυγά του σ’ ένα καλάθι».

Οι πρόωρες εκλογές αναδείχθηκαν σε στρατηγικό στόχο. Πιθανότατα θα βρεθούν στο δίλημμα να αναρωτιούνται «και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;» Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επανασχεδιάσουν τη στρατηγική τους και να επανακαθορίσουν τις ισορροπίες, αλλά και τις συμμαχίες τους. Εννοείται και το πρόγραμμά τους. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά.

Και αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος;

Αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος, τότε στις δημοκρατίες, ως γνωστόν, τις λύσεις τις δίνει ο λαός.

Δεν αποφασίζει πάντοτε σοφά, αλλά αυτός έχει το δικαίωμα και την ευθύνη να αποφασίζει. Υφίσταται και τις συνέπειες των αποφάσεών του, βεβαίως-βεβαίως.

Διαβάστε περισσότερα