Η μεζονέτα, η BMW και τα αρμάνι

Μετά τον 2ο Παγκόσμιο  Πόλεμο και αφού και οι τελευταίες ξεζουμισμένες αποικίες απέκτησαν την «ανεξαρτησία» τους – στην ουσία τα πρώην αφεντικά τις άφησαν «ελεύθερες» να διαχειριστούν τη φτώχεια στην οποία οι ίδιοι τις οδήγησαν – το τοπίο στις αρχές της δεκαετίας του 70 είχε σχεδόν ξεκαθαρίσει και ο κόσμος είχε χωριστεί σε τρία κατά βάση κομμάτια με κριτήριο την οικονομική ανάπτυξη των λαών.

Υπήρχαν οι ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, οι οποίες πολιτικά είχαν σχεδόν όλες κατακτήσει ένα μίνιμουμ αναλογικής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας ή αλλιώς «ο Πρώτος Κόσμος».

Υπήρχαν

οι αναπτυσσόμενες χώρες, όπου υιοθετήθηκε ένα είδος οικονομίας της αγοράς και σιγά – σιγά αναπτύχθηκαν οι δομές που θα την εξυπηρετούσαν, πολιτικά όμως παρουσίαζαν μια πανσπερμία καταστάσεων που εκτεινόταν από τη στυγνή δικτατορία έως τον δυτικού τύπου κοινοβουλευτισμό.

Υπήρχε τέλος και ο «Τρίτος Κόσμος», ένα σύνολο οικονομικά αδυνάτων έως εξαθλιωμένων κοινωνιών με πολιτικές δομές που ποικίλαν από την ανωριμότητα ως τον πρωτογονισμό.

Ανάμεσα στις ανεπτυγμένες Δημοκρατίες και στις χώρες του αναπτυσσόμενου Κόσμου, όπου η οικονομία της αγοράς είχε ήδη επικρατήσει, στριμώχνονταν έως τα τέλη της δεκαετίας του 80 ένα πλήθος χωρών,  που συλλήβδην ονομάζονταν «ανατολικές» ή «χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού», οι οποίες παρουσίαζαν μια ποικιλία οικονομικής ανάπτυξης με μεγέθη που πλησίαζαν αυτά του αναπτυσσόμενου κόσμου, ενώ πολιτικά εμφάνιζαν την ιδιαιτερότητα της λειτουργίας ενός μοντέλου διοίκησης συγκεντρωτικού και γραφειοκρατικού , όπου οι αποφάσεις λαμβάνονταν κεντρικά, η ιδιοκτησία ήταν περιορισμένη και ο έλεγχος ασφυκτικός μέσω της κυρίαρχης Ελίτ του κομμουνιστικού κόμματος.

Μετά το 90 σχεδόν όλες αυτές οι χώρες με την εξαίρεση της Κούβας και της Βόρειας Κορέας, ανοίχτηκαν στην οικονομία της αγοράς, ανέπτυξαν πολιτικά τις δομές του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού, εκτός της Κίνας και του Βιετνάμ, και μάλλον πήραν θέση στα ανώτερα και τα ανώτατα στρώματα του αναπτυσσόμενου Κόσμου.

Ας δούμε πως αυτή η δομή του σύγχρονου Κόσμου βοήθησε στην εξάπλωση του παγκόσμιου Καπιταλισμού που τελικά εξελίχθηκε στον Αναρχο-καπιταλισμό που βιώσαμε την τελευταία κυρίως δεκαετία.

Οι αναπτυγμένοι λαοί της Δύσης, με την εφαρμογή του «Θατσερισμού» και των «Ρηγκανόμικς» άρχισαν να μετατρέπονται από παραγωγοί αγαθών, σε διαχειριστές κεφαλαίων. Η συγκέντρωση τεράστιων ελεύθερων κεφαλαίων στα χέρια λίγων παγκόσμιων τραπεζών και Hedge Funds υπήρξε η αρχή αυτής της χιονοστιβάδας  των εξελίξεων.

Στην αρχή και ως ένα σημείο, η αγορά λειτούργησε και τα κεφάλαια αυτά επενδύθηκαν σε παραγωγικές μονάδες στον αναπτυσσόμενο Κόσμο, όπου οι υποδομές ήταν ανεκτές και η εργασία ακόμη φτηνή και «ευέλικτη».

Σιγά – σιγά σχηματίστηκαν εκεί οι οικονομικές οντότητες που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα χρειάζεται για να δουλέψει – χρηματιστήρια, τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες, καθώς και λογής εταιρείες οικονομικών συμβούλων, διαφήμισης, διαχείρι